Galleria Doria Pamphilj

Het mooie binnentuintje van Palazzo Doria-Pamphilj

De meeste toeristen in Rome komen op de gebruikelijke plekken, je ziet hordes bij het Colosseum, bij de Spaanse trappen en bij de Vaticaanse musea. Die plekken zijn dan ook heel erg druk en de wachttijden zijn vaak lang.

Gelukkig heeft Rome meer dan genoeg plekjes waar de meeste toeristen nog niet komen en waar je nog relatief ongestoord rond kunt lopen. Eén van die plekken is de Galleria Doria Pamphilj.

Dit grote stadspaleis is te vinden aan de Via del Corso en deze plek is al sinds de 16e eeuw in handen van de familie. Het huidige palazzo is gebouwd in de 17e eeuw. Er zijn trouwens nog meer grote palazzo's die van deze familie waren, maar dit zijn nu regeringsgebouwen, of ambassades zoals het palazzo aan het Piazza Navona, dat nu de Braziliaanse ambassade is.

De familie Doria komt al sinds de 12e eeuw in de annalen van de Italiaanse geschiedenis voor en ook de Pamphilj familie is van gelijke oude en eerbiedwaardige komaf. In de 17e eeuw werd er een huwelijk gesloten tussen de families Doria en Pamphilj en vanaf dat moment had het palazzo aan de Via del Corso in Rome zijn dubbele naam.

De familie Doria-Pamphilj heeft pausen en kardinalen geleverd, maar stond ook bekend als kunstverzamelaars. En het is deze kunstverzameling die je kunt bezichtigen. Niet het hele paleis is open voor bezoek, want de laatste nazaten van de familie wonen nog altijd in de privé appartementen. Het is daarmee waarschijnlijk het laatste grote palazzo dat nog in particuliere handen is, en wel in de originele handen van de familie zelf.

Je ziet in deze galleria de mooie zalen waar de schilderijen hangen, maar ook de balzaal die in de 19e eeuw werd ontworpen voor de 18e verjaardag van één van de dochters. Je loopt door de gemeubileerde zalen en kamers alsof de familie er elk moment ook nog even doorheen kan lopen en je krijgt zo een idee hoe een adellijke familie van het kaliber van de Doria-Pamphilj in Rome in de afgelopen eeuwen heeft gewoond en geleefd.

De prive kapel

Ik ben geen grote fan van audiotours, maar in dit geval is die geweldig. Er is weinig informatie in de kamers zelf te vinden, maar de laatste nazaat van de familie heeft de audiotour ingesproken, wat heel veel mooie en bijzondere achtergrondinformatie oplevert. De muziek die is gebruikt, is schitterend.

Bijzonder in de collectie zijn ten eerste de drie werken van Caravaggio die hier hangen (meer info hier), maar ook het portret van paus Innocentius X door Velázquez hangt hier. Paus Innocentius was tenslotte een Pamphilj!

Er hangen nog meer schitterende schilderijen en er zijn ook klassieke beelden te vinden in de collectie. Tijdens een grote sneeuwval een paar jaar geleden is het dak van een van de zalen ingestort, waardoor er veel beschadigd is. Maar met zorgvuldig restaureren is hier bijna niets meer van te zien.

Dit beeld is tijdens de sneeuwval in 25 stukken gebroken,
maar hier is bijna niets meer van te zien. 

Er worden soms concerten in het Palazzo gehouden, waarbij een van de bijzonderheden is dat één van de werken die wordt opgevoerd, staat afgebeeld op een schilderij van Caravaggio.

De galleria Doria-Pamphilj is zeer de moeite waard en ik kan eerlijk zeggen dat dit één van mijn favoriete musea in Rome is.

Via del Corso 305, entree 12 euro (zomer 2018)

In de zee bij Napels

Mei 2018

After the party, Cressida Connolly

Phyllis komt na enkele jaren in Zuid Amerika te hebben gewoond terug naar Engeland met haar echtgenoot Hugh en hun drie kinderen. Ze heeft haar twee zussen vreselijk gemist en is dan ook blij als ze bij Patricia mogen logeren totdat ze een eigen huis hebben. 

Bovendien heeft andere zus Nina de perfecte oplossing voor de lange zomer en hoe je dan je kinderen moet bezighouden, zij is betrokken bij de organisatie van zomerkampen langs de zuid-kust en Phyllis en de kinderen kunnen hierbij aansluiten.

Er wordt veel georganiseerd voor jong en oud, er is plek voor sport en spel, maar er worden ook cursussen gegeven en er zijn politieke bijeenkomsten. Dit zijn namelijk niet zomaar zomerkampen, ze worden georganiseerd door de BUF, de Britse Unie van Fascisten. 

Nina en haar man Eric zijn zeer betrokken bij de Partij en Patricia en haar man Greville kennen Oswald Mosley persoonlijk.

Al snel raken Phyllis en Hugh ook onder de indruk van de BUF en de charismatische leider Sir Oswald. Hugh die moeite had om weer een zinnige tijdsbesteding te vinden, heeft weer een doel als hij als spreker kan aansluiten bij de Partij en ook Phyllis merkt hoe fijn het is om nuttig bezig te zijn.  

Ze zien zichzelf als echte patriotten en Sir Oswald Mosley als de grote Leider, die het beste voor heeft met Engeland en ervoor zal zorgen dat Engeland niet meegesleurd wordt in een oorlog tegen Duitsland.

Als de oorlog echter uitbreekt, zit de regering niet te wachten op een vijfde kolonne van nazi-sympathisanten en Phyllis en Hugh komen voor een groot deel van de oorlog in de gevangenis. Als ze uit de gevangenis komen, is het nog maar de vraag of ze hun leven weer op kunnen pakken.

After the party geeft een prachtig tijdsbeeld en is bijzonder soepel en prettig geschreven. De hoofdstukken die zich afspelen in 1938-1943 worden afgewisseld met een interview met Phyllis in 1979, waarin ze terugkijkt op de gebeurtenissen. Het blijkt dat ze behoorlijk verbitterd en eenzaam is en met lede ogen aanziet hoe Engeland is veranderd. Niet gek als je bedenkt wat er in de familie is gebeurd, maar sympathieker wordt ze er niet op, terwijl ze dat in het begin zeker wel is.  

Heel knap wordt in die tussenliggende stukken namelijk duidelijk dat iemand als Phyllis die niet heel politiek onderlegd was, nooit afstand heeft genomen van haar overtuigingen en trouw blijft aan de Leider en de fascistische ideeën. Ze neemt het haar zussen kwalijk dat zij na de oorlog hun verleden vakkundig onder het tapijt wisten te schuiven, een luxe die Phyllis en Hugh niet hadden. 

Bovendien blijft ze volhouden dat Oswald Mosley het beste was wat Engeland had kunnen overkomen.

Natuurlijk moet ze toegeven dat de oorlog verschrikkelijk was en de beelden van de concentratiekampen ook, maar dat had nooit in Engeland kunnen gebeuren, dat had Oswald Mosley nooit toegestaan.

Phyllis staat hierin niet alleen, veel mensen die lid waren van de BUF waren ervan overtuigd dat zij de echte patriotten waren en gingen bijvoorbeeld volkomen voorbij aan het overduidelijke anti-semitische karakter van de BUF. Ze voelden zich tijdens de oorlog onbegrepen en miskend en vonden het oneerlijk dat zij gevangen waren gezet. Dat er voor de gevangen gezette Duitse en Joodse vluchtelingen wel steunbetuigingen kwamen, maar voor gevangen BUF-leden niet, was voor hun onbegrijpelijk.

Ik vond het fascinerend om te lezen hoe Phyllis langzaam veranderde en voor mij is dat de grote kracht van deze roman. Het is namelijk volkomen aannemelijk en begrijpelijk en de ontwikkeling past helemaal binnen de tijd, de gebeurtenissen en de persoon die Phyllis is.

Het is voor een schrijver soms te verleidelijk om moderne ideeën en handelingen te verwerken in een roman die zich in het verleden afspeelt. In dit geval weet Cressida Connolly volkomen binnen de tijd te blijven en maken haar personages op dit gebied geen enkele uitglijer, of het nu gaat om de BUF, de verhouding tussen de klassen of de manier waarop de upper-middle class leefde.

Kortom, After the party is een uitstekende historische roman die psychologisch klopt en gaat over een interessant stukje geschiedenis, met een hoofdpersoon waar je eerst sympathiek tegenover staat, om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat je haar eigenlijk gewoon een rotwijf vindt, maar dat je haar ondanks dat ook begrijpt. 

En dat is goed gedaan.

Uitgegeven in 2018

Bladzijdes 261

(nog) geen Nederlandse vertaling beschikbaar

Nog meer Anna Karenina (voor de liefhebbers)

Nu het project om Anna Karenina te lezen voorbij is, de duizend pagina's zijn gelezen en de blogposten zijn geschreven, is het mogelijk dat je nog altijd snakt naar meer Anna Karenina en meer Tolstoi. Voor die mensen heb ik nog een paar tips.

Hij kan me de bout hachelen met zijn vorstendommetje, Hans Boland
Ten eerste is daar het boekje van Hans Boland, die de nieuwste vertaling van Anna Karenina heeft gemaakt. Ik zelf heb deze nieuwe vertaling gelezen en ben hier zeer enthousiast over. Het las bijzonder prettig en vloeiend en ondanks dat bleef het 19e eeuwse gevoel overeind.

In dit boek legt Hans Boland uit hoe hij tot zijn vertaling is gekomen, welke moeilijkheden hij tegen is gekomen en welke oplossingen hij heeft gezocht.
Hij maakt vergelijkingen tussen zijn eigen vertaling en die van zijn collega's Wils Huisman en Lourens Reedijk.

Hans Boland vond het vooral belangrijk om trouw te blijven aan de context, maar waar nodig voor Nederlandse lezers toevoegingen te geven en Nederlandse uitdrukkingen te gebruiken. Zo heeft hij ook de hoeveelheid Russische namen en bijnamen geschrapt, wat voor veel Nederlandse lezers prettig zal zijn.

Bijzonder interessant en heel fijne achtergrond voor iedereen die heeft genoten van Anna Karenina en een leuk inkijkje in de keuken van een vertaler.
(uitgeverij Pegasus, 2017, bladzijdes: 127)

Anna Karenina (1997)
Er zijn heel veel verfilmingen van dit mooie verhaal gemaakt, zo'n vijftien films en acht bewerkingen voor televisie, om van toneel en radio nog maar te zwijgen.
Ik ken de filmversie uit 1997, die ik regelmatig terug kijk. De film is opgenomen in Rusland, de eerste en enige verfilming die daar is gefilmd.

Hoofdrollen zijn voor Sophie Marceau als Anna en Sean Bean als Vronski. En ik kan er niets aan doen, als ik het boek lees, zie ik in gedachten deze mensen voor me. Sean Bean in 19e eeuw uniform is zeer overtuigend, en je begrijpt ook dat Anna in de gedaante van Sophie Marceau zoveel bewondering wekt.

Verder zijn er James Fox als Karenin die ervoor weet te zorgen dat je meer begrip voor de echtgenoot van Anna krijgt en en Alfred Molina als Ljovin die echt geweldig is.

Natuurlijk is de film veel en veel te kort om de 1000 pagina's goed recht te doen en het verhaal is daarom wel heel erg hap-snap geworden, wat het begrip (als je het boek verder niet kent) waarschijnlijk niet ten goede komt.

Dus er is zeker veel aan te merken op deze verfilming, maar slecht is het zeker niet (en tsja, Sean Bean!!.

The last station (2009)
In 1910 is Lev Tolstoi één van de meest bekende en geliefde schrijvers in Rusland. Hij heeft een grote schare volgelingen die zijn idealen van oprechtheid, puurheid en armoede in praktijk proberen te brengen, hoewel Tolstoi zelf de eerste is om toe te geven dat hij er zelf niet zo heel erg goed in slaagt.

Sofya is Tolstoi's vrouw en zij heeft hem altijd geholpen. Toen hij nog een beginnend schrijver was, was zij zijn secretaresse en zij heeft al zijn manuscripten uitgeschreven. Maar nu is ze op een zijspoor komen te staan. Er zijn mensen die Tolstoi willen overhalen om zijn testament te veranderen en de rechten van zijn romans over te dragen aan de staat, zodat het geld ten goede kan komen aan de mensheid. Sofya wil koste wat kost voorkomen dat zij en haar kinderen hun erfenis kwijtraken.

Dit zorgt voor veel spanningen en uiteindelijk neemt Lev Tolstoi het besluit zijn vrouw te verlaten. Hij vertrekt, maar zijn slechte gezondheid en hoge leeftijd blijken teveel voor hem, en op een stationnetje langs de reis moeten ze halt houden om Tolstoi te laten sterven.

Christopher Plummer is Tolstoi en Helen Mirren speelt Sofya en met twee van zulke acteurs kan het niet misgaan. James McAvoy is de secretaris die gestuurd wordt om Sofya te bespioneren, maar die probeert om de Tolstoiaanse idealen zo goed mogelijk in praktijk te brengen.

Een mooie film, die je een idee geeft van de laatste periode in het leven van de grote Russische schrijver.

In memoriam: Silvia (2005-2018)

Innig tevreden op de leuning van de bank

In 2007 kwam Silvia in mijn leven, een klein katje dat ik samen met haar grote broer uit het asiel haalde om de leegheid in mijn huis te vullen nadat mijn eerste kat was overleden.

Corrado en Silvia hadden de eerste jaren van hun leven mishandeling en verwaarlozing moeten doorstaan, maar ik was vastbesloten om ze een goed thuis te geven.

Ze was geen gemakkelijk katje, ze bleef altijd een beetje op afstand en vond het vooral in het begin vreselijk om opgepakt te worden. Dan kreeg ik alle vier haar poten in mijn hals om zich maar af te kunnen zetten. Toch vond ze het heerlijk om geaaid te worden en ook borstelen mocht, maar niet te vaak.

Helemaal blij werd ze van de zon en de warmte. In de grootste zomerhitte lag Silvia te grillen op de tegels van het balkon en dan was haar vachtje bijna niet aan te raken, zo heet. Maar zij genoot.

Ze had een zwak achterlijfje (waarschijnlijk door mishandeling) en daar kwam ook nog eens artrose bij, springen begon een beetje moeilijk te worden af en toe. Vervelend was dat ze soms niet merkte dat ze moest plassen en dan net de kattenbak niet haalde. Ik heb meerdere malen de berging moeten soppen en het parket daar ziet er niet meer uit. Maar ze deed dat niet expres en dan kun je het een dier niet kwalijk nemen.

Lekker slapen op de bank

Toen Corrado drie jaar geleden overleed, miste ze hem enorm. Ze heeft het eerste half jaar elke nacht als een bontmuts om mijn hoofd op het hoofdkussen geslapen, om maar zo dicht mogelijk bij me te zijn.

Silvia had periodes waarin ze op een bepaalde plek lag, dan een aantal weken in het tijdschriftenmandje (waar ze niet meer in wilde nadat ik er een handdoek voor haar had ingelegd), daarna een aantal weken in het hangmandje, bij mij op de bank of juist weer op een eetkamerstoel.

Maar na de dood van Corrado lag ze elke avond bij mij op de bank. Silvia ontpopte zich tot een enorme knuffelkat die ook regelmatig op schoot wilde en lekker op de bank tegen mijn been aan wilde liggen. Niets leukers dan mijn hand vasthouden met alle vier de pootjes, zodat ik haar wel moest blijven aaien.

Silvia was een klein katje en is altijd klein geweest. Ze woog altijd zo rond de 2.5 kilo, het kon een onsje meer of minder zijn. Vaak dachten mensen dat ze nog een hele jonge kat was, maar ze was gewoon een klein beestje.

Door de gekke hoek (ze zat even op schoot), leken oortjes en oogjes nog groter!

Als een katje zo klein is, dan is het meteen te merken als er iets mis is. Ik had deze zomer het idee dat ze iets magerder werd, ze voelde ook magerder aan als ik haar aaide. Maar de jaarlijkse controle bij de dierenarts wees niets uit en ook het bloedonderzoek was uitstekend. We kwamen tot de conclusie dat ze gewoon een beetje een oude poes aan het worden was.

Sinds een week of drie at ze minder van haar harde brokjes, maar nog wel van het blikvoer en ik maakte me dan ook nog niet echt zorgen. Dat begon wel afgelopen zaterdag.
Ze lag nu achter de grote stoel bij de verwarming en kwam er bijna niet meer vandaan. Ze at nu bijna niets meer, liep gek en miauwde anders dan anders. Ook spon ze op een andere manier dan gebruikelijk.

Zondag kwam ze niet eens meer achter de stoel vandaan om te eten, hoewel ze nog een paar hapjes wilde toen ik het bakje echt naast haar neer zette. Ik begon me grote zorgen te maken en heb die avond een hele tijd met haar op schoot gezeten, ik wilde haar zo dicht mogelijk bij me hebben.

In betere tijden

Gisterochtend wilde ze helemaal niet meer eten en toen heb ik de dierenarts gebeld waar ik die middag terecht kon. Op het moment dat hij haar zag, zei hij al dat het er niet goed uit zag. En bij het onderzoek bleek dat ze een enorme tumor in haar buikje had. Operatie was niet meer mogelijk en ook niet meer wenselijk. De enige juiste beslissing was om haar te laten inslapen.

Silvia is in mijn armen ingeslapen en ik heb haar tot het einde toe geaaid en toegesproken en verteld dat ze zo'n mooie en lieve poes was.
Ze is elf jaar bij me geweest en ik heb ontzettend veel van haar gehouden en ik ga haar ontzettend missen.
Dank je wel, lieve Silvia, voor je gezelschap, je liefde en alles dat je me gegeven hebt.

Van raven en wolven

In de afgelopen weken las ik veel non-fictie boeken en twee daarvan gingen over bijzondere dieren.

De ravenmeester, Christopher Skaife
In de Tower van Londen zijn altijd ten minste zes raven aanwezig, anders zal het koninkrijk vergaan. Raven zijn niet alleen de grootste, maar ook de intelligentste leden van de kraaienfamilie en voor hen zorgen is geen peuleschil. Christopher Skaife doet dit werk sinds 2010.

Hij was meer dan twintig jaar militair en solliciteerde daarna naar de positie van Yeoman Warder, de bijzondere garde die de Tower bewaakt. Langzamerhand werd hij assistent van de toenmalige ravenmeester en sinds acht jaar is hij nu de verantwoordelijke man voor het welzijn van de raven.

De raven hebben elk hun eigen persoonlijkheid, zijn zeer intelligent, maar hebben ook een enorme gebruiksaanwijzing. Zo lijden ze aan neofobie, dat betekent dat ze niet goed tegen veranderingen kunnen en enorm van slag raken als hun routine verstoord wordt, met alle gevolgen van dien.

Christopher Skaife is een no-nonsens man die met verve vertelt over de herkomst van de legende van de raven, de gewoontes van de dieren, de manier waarop hij voor ze zorgt, de streken die de raven uithalen en de weg die hijzelf heeft afgelegd.

De ravenmeester is een heerlijk boek vol wetenswaardigheden en geschreven door iemand die schrijft alsof hij met een pint naast je in de pub zit. Interessant voor iedereen die meer wil weten over de Tower en al haar tradities (al zijn sommige niet zo oud als je misschien zou denken), en deze ongelofelijk fascinerende vogels.

Originele titel: The ravenmaster. My life with the ravens at the Tower of London (2018)
Nederlandse uitgave 2018 door uitgeverij Unieboek/Het spectrum
Nederlandse vertaling: Margreet de Boer
Bladzijdes: 194

De wijsheid van wolven, Elli H. Radinger
Elli Radinger was advocate, maar besloot dat ze haar leven niet wilde verspillen met echtscheidingen en dat soort rechtszaken. Ze ging stage lopen in Amerika om zich bezig te houden met wolven en heeft dat sinds die tijd gedaan. Ze werkte als onderzoekster onder andere in Yellowstone park, maar is ook in Europa een van de meest vooraanstaande experts op het gebied van wolven.

Wolven zijn geweldige dieren, die vaak twee uiterste reacties oproepen: vrees of bewondering. In dit boek vertelt Elli Radinger over de observaties die ze heeft gemaakt en geeft ons op die manier een inkijkje in het leven van wilde wolven.

Er gaan namelijk veel verhalen rond over de manier waarop een wolvenfamilie gestructureerd zou zijn, maar die observaties zijn gebaseerd op wolven in gevangenschap en hebben weinig met de werkelijkheid te maken.

In het wild zijn wolven goede ouders, zijn sommigen uitstekende leiders, werken de wolven samen, spelen ze met elkaar en met hun jongen, zorgen ze voor de oudere wolven en kennen ze verdriet en vreugde, liefde en empathie.

Aan de andere kant is het niet de bedoeling om wolven te romantiseren; ja, het zijn jagers en ja, ze eten die herten op. En als roedels elkaars territorium bevechten, gaat het er niet zachtzinnig aan toe.
Er zijn weer wolven in Duitsland en de kans bestaat dat ze ook naar Nederland komen, wolven leggen namelijk enorme afstanden af als ze er zin in hebben.

Zijn ze echter een gevaar voor alle schapen die er rondlopen zoals sommige mensen menen? Dan blijkt dat als er goede maatregelen worden genomen, de wolven geen groot gevaar vormen voor de schapen. Maar dat vereist wel de bereidheid van overheid en boeren om bepaalde aanpassingen te doen. (en ze niet klakkeloos af te willen schieten).

Prachtig vond ik trouwens om te lezen over de samenwerking tussen raven en wolven in Yellowstone. De raven waarschuwen de wolven voor gevaar, de wolven helpen de raven om een prooi open te maken zodat ook de raven ervan kunnen eten. Een roedel kan een groepje 'huisraven' hebben, die dicht bij de roedel leven, spelen met de jonge wolfjes en soms zelfs de oudere wolven plagen.

Dit levert soms een soort vriendschappen op, zoals Elli Radinger observeerde toen ze een wolvin zag, die een dode raaf eerst lange tijd tussen haar voorpoten had, om de raaf daarna op een apart plekje te leggen voor de roedel wegging.

Prachtige observaties van wolven en wat wij van hun kunnen leren, zonder prekerig te worden of de ogen te sluiten voor de problemen waar we voor komen te staan als we met wolven samen moeten leven. Een realistische kijk op wolven, voor iedereen die graag iets meer over echte wolven wil weten.

Oorspronkelijke titel: Die Weisheit der Wulfe (2017)
Nederlandse uitgave 2018 door uitgeverij AW Bruna
Nederlandse vertaling: Davida van Dijke
Bladzijdes: 277

Boekentip op zondag (13/18)

De herfst is alweer bijna voorbij en de winter komt eraan. De dagen zijn kort en de avonden lang en dan is het tijd voor goede boeken.
Ik las in de zomer al van de Franse schrijver Philippe Georget Summertime, all the cats are bored en in de herfst kon ik natuurlijk niet anders dan het vervolg lezen: Autumn, all the cats return.

Dit is het tweede deel in de serie over inspecteur Gilles Sebag in Perpignan. Een oude man wordt vermoord in zijn appartement en op de muur staan de letters OAS, daarmee een link makend naar het verleden.

Algerije werd door Frankrijk niet zozeer als kolonie beschouwd, maar als een Franse provincie. Toen Algerije in 1958 onafhankelijk wilde worden, ontstond er een gruwelijke burgeroorlog waarbij aan beide kanten vreselijke misdaden werden begaan.

Langzamerhand begon bij de Franse regering en president De Gaulle door te dringen dat onafhankelijkheid onafwendbaar was. Een groep binnen het leger beschouwde dit als verraad en richtte de OAS op, de Organisation Armée Secrète, de geheime legerorganisatie.

De OAS beschouwde het als hun plicht om Algerije voor Frankrijk te behouden en vooral voor de Franse inwoners die daar al generaties thuis waren. Zij schuwden er niet voor weg om ook aanslagen in Frankrijk te plegen en hebben zelfs meerdere malen geprobeerd president de Gaulle te vermoorden.

Het is deze geschiedenis die terug komt in dit boek. Was de oude man een lid van de OAS en is er wraak op hem genomen voor zijn misdaden? Is het een afleidingsmanoeuvre en spelen er juist heel andere motieven mee?

Als er nog een moord wordt gepleegd en een monument voor de pied-noirs (Frans Algerijnen) wordt vernield, is het duidelijk dat de wortels van de misdaad in het verleden liggen. Maar hoe kom je erachter wat er vroeger is gebeurd als dit niet bepaald zaken zijn die men aan de grote klok wil hangen? En hoe voorkom je dan de volgende moord? Het kost de politiemacht van Perpignan heel wat speur- en graafwerk, maar langzaam wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit.

Opnieuw een goed boek over inspecteur Gilles Sebag en zijn collega's. Ik vond de zaak spannend en goed in elkaar zitten en heel knap hoe je medelijden voelt voor iemand die verschrikkelijke dingen heeft gedaan, maar op zijn manier wel een moreel kompas heeft.

De thuissituatie van Gilles begint nu vervelend te worden, je blijft niet een hele herfst doordenken of je vrouw nu een affaire heeft gehad of niet. Of je laat het rusten, óf je doet er wat aan. Dus ik hoop dat in deel drie (Wintercrimes, dat ik keurig in de Kerstvakantie zal lezen) hier een beetje voortgang in zit.

Maar verder, een heerlijk boek en gegarandeerd leesplezier voor de donkere herfstavonden en regenachtige weekenden.

Originele Franse titel: Les violents d'Automne (2012)
Geen Nederlandse vertaling van beschikbaar

PS: waarom zijn er soms voorkanten die helemaal niets met het verhaal te maken hebben? Daar begrijp ik niets van.