Maak kennis met Pomme en Eefje

Pomme durft al op de bank

Het is ongelofelijk hoe leeg je huis kan aanvoelen als je kat dood is, zo'n klein diertje laat bij afwezigheid een enorme leegte na. Toen Marius eind december overleed, was ik ontzettend verdrietig. Maar ik weet ook dat het mij helpt om te kijken naar een nieuwe kat of zelfs twee katten. Ik ging dus heel snel op zoek.

Op de website van het asiel in Vlaardingen, waar toevallig destijds Corrado en Silvia ook vandaan kwamen, zag ik een leuk stel dat me erg aansprak. Afspraak kon snel worden gemaakt en daarna reden mijn vader en ik richting Rotterdam om twee lieve, maar verlegen poezen op te halen die een rustig thuis nodig hadden. 

Apple en Eva heetten ze. Apple was eerst Adam, maar bleek toch een meisje te zijn en toen werd het Apple. Ik vond de namen bijzonder grappig en leuk, maar besloot in de auto terug om Apple te veranderen in Pomme omdat ik dit gemakkelijker af kan korten en er liefkozende naampjes van kan maken (Pom, Pommetje, Pommipoes etc). Eva werd Eefje, omdat ik dat ook iets liever vond klinken.

Hier in huis gekomen was mijn hele woonkamer kattenproof gemaakt, de handigste manier om de poezen ruimte te geven en een schuilplek, en tegelijkertijd ze aan mij en mijn huis te laten wennen. De eerste avond zaten ze onder de grote stoel en heb ik niks van ze gehoord. 

De volgende ochtend bleek Eefje door de kamer te hebben gelopen en zat zij onder de bank, terwijl Pomme volgens mij onder die stoel is blijven liggen. Maar eten wilden ze wel, zolang het in het verborgene kon en ik niet keek. 

Ik schatte Eefje dapperder in, maar het was Pomme die zich als eerste durfde te laten aaien en die met haar staartje omhoog de kamer verkende, terwijl Eefje juist alle schuilplekken ontdekte waar ze kon wegkruipen. Ik ben haar zelfs een halve dag kwijt geweest omdat ik haar echt nergens kon vinden. Het bleek dat ze bovenop de boekenkast lag, achter een rij boeken. Dit is sindsdien haar favoriete plekje waar ze zich goed voelt. Voor mij is dat helemaal prima. 

Eefje op de kast, waar ze nog het liefst verblijft.
(beetje wazige foto, maar ik moet heel snel zijn met een foto maken, anders duikt ze weg)  

De kunst in dit soort gevallen is om de katten de ruimte en de tijd te geven om zelf naar je toe te komen en ze niet op te jagen of te forceren. 

En langzamerhand heb ik ze de afgelopen vier weken zekerder zien worden. Het hele huis kan nu verkend worden en ze lopen redelijk ontspannen rond. Dat betekent dat ik heel langzaam de kattenbak kan gaan verplaatsen naar de plek waar die eigenlijk moet staan (staat nu nog in de woonkamer, maar dat is niet ideaal :-) ) 

Eefje komt sinds vorige week regelmatig van de kast af en tijdens het eten mag ik haar aaien. Ook zoekt ze nu al een aantal keren een plekje op de begane grond (boekenplank, eetkamerstoel), om eens te zien hoe de situatie daar is. Dan moet ik nog niet te dicht bij komen, maar we zetten steeds poezenstapjes vooruit. 

Pomme verkent het huis en vindt het ook
interessant om te zien wat er buiten allemaal is. 

Pomme durft tegen me aan te leunen en spint als een naaimachinetje als ik haar aai. Ze komt zelfs al gezellig bij me buurten als ik op bed lig. Ze is een erg kletserig katje, dat me op de hoogte stelt van wat ze aan het doen is of waar ze is. 

Het zijn twee kleine poesjes van elk zo'n drie kilo, ik moet echt weer wennen aan zulke kleine katjes nu Marius al enkele jaren mijn ijkpunt was :-). Pomme is 6 en Eefje is 4 jaar oud. Jong genoeg, maar niet zo jong dat ze mijn hele huis afbreken. Sinds kort spelen ze ook samen en gaan ze door het hele huis, springen voor elkaar weg om vervolgens heel hard achter elkaar aan te rennen. Leuk om te zien dat ze zich daarvoor genoeg thuis voelen. 

Als je dan 'beneden' bent, moet je wel blijven checken wat
die vreemde vrouw eigenlijk doet achter je rug.

Ze hebben hun tijd nodig, maar de stapjes vooruit die ze steeds maken geven aan dat ze langzaam leren mij te vertrouwen. Ik hoop dat ze doorkrijgen dat het best goed toeven is bij mij en dat we samen nog heel veel jaren tegemoet gaan!