Vijf op vrijdag: Agatha Christie

Het is geen geheim dat ik een groot fan van Agatha Christie ben. Met veel genoegen herlees ik de meeste van haar boeken, bekijk ik verfilmingen en behoren de series van Poirot en Miss Marple tot mijn absolute favorieten. 

Leuk blijft dat er ook nog altijd nieuwe boeken verschijnen over Agatha Christie en haar creaties en dat er nog elke keer nieuwe dingen te ontdekken zijn. 

The mystery of Mrs. Christie, Marie Benedict

In december 1926 had Agatha Christie het moeilijk. Hoewel ze behoorlijk succes als schrijfster had, overleed haar geliefde moeder én kondigde haar echtgenoot aan dat hij wilde scheiden omdat hij een leukere (lees: jongere) vrouw had ontmoet. Agatha Christie verdween en is elf dagen spoorloos geweest. Er werd een enorme zoektocht op touw gezet en heel veel mensen dachten dat Archibald Christie verantwoordelijk was. 

Na elf dagen werd Agatha Christie gevonden in een hotel, waar ze onder een schuilnaam verbleef. Ze zei geheugenverlies te hebben, en de daadwerkelijke gang van zaken is nooit opgelost. Agatha Christie zelf is er bijna nooit op teruggekomen. 

Deze roman is een nieuwe en frisse kijk op wat er gebeurd zou kunnen zijn. 

Je krijgt afwisselend hoofdstukken over het huwelijk tussen Agatha en Archibald tot het moment dat het mis begon te gaan en hoofdstukken over Archibald die verdacht wordt van de moord op zijn spoorloze echtgenote tijdens die beruchte elf dagen. 

Langzamerhand krijg je wel twijfels over de betrouwbaarheid van de verteller, en op het einde zit er een uitleg van de zaak in die Agatha Christie kenners zullen waarderen en ook nog een fijne twist. Kortom, een fijn en goed boek. 

(uitgegeven in 2021, 262 pagina's, nog geen Nederlandse vertaling)

Les petits meurtres d'Agatha Christie (2009- nu)

Er zijn vele bewerkingen van de boeken van Agatha Christie geweest en die gaan door tot op de dag van vandaag. Een heel originele versie vind ik zelf deze Franse serie. Hierbij zijn de verhalen wel heel erg aangepast en vaak is alleen het basisprincipe van het origineel nog aanwezig. 

Ze hebben personages als Poirot of Miss Marple geschrapt en de verhalen verplaatst naar Frankrijk. De eerste serie speelt zich af in de jaren dertig, met commissaris Jean Larosière en inspecteur Émile Lampion. 

De tweede serie heeft nieuwe speurders, namelijk de journaliste Alice Avril, commissaris Laurence en dan is de setting in de jaren '50 en begin jaren '60. 

De laatste serie speelt zich af in de jaren '70 en dan zijn de hoofdrollen weggelegd voor commissaris Annie Gréco en Max Beretta. 

Van deze laatste heb ik echter nog niets gezien, want die heb ik niet op dvd kunnen krijgen. De box die ik heb kunnen bestellen bij bol, is echter niet de volledige serie, maar heeft een selectie uit de eerste twee series. 

Ik heb er vaak kritiek op als schrijvers van scenario's het plot van Agatha Christie aanpassen, aangezien het verhaal er meestal niet beter op wordt. Je zou dus zeggen dat deze serie echt helemaal niks voor mij is, maar juist omdat alleen het basisidee van het plot intact is gelaten, werkt het op de een of andere manier heel goed. Namen, situaties en setting zijn volkomen aangepast, er zijn nieuwe speurders, maar het is daarmee wel heel origineel en goed gedaan. 

Ik vind deze serie veel charme hebben en ik kan deze dan ook erg waarderen. Af en toe is het ook een beetje kluchtig, maar op de een of andere manier vond ik dat er wel bij passen. Kortom, ik heb me hier heel erg mee vermaakt. 

Poirot, the greatest detective in the world, Mark Aldridge

Poirot is de detective waarmee Agatha Christie in 1920 haar carrière begon. De Belgische politieman die als vluchteling tijdens WOI naar Engeland kwam, om hier een nieuw leven op te bouwen als detective.  

Via hem maakten we kennis met kapitein Hastings, Miss Lemon, Inspecteur Japp en nog vele anderen die de wereld van Poirot bevolkten. We leerden zijn eigenaardigheden kennen en zijn waardering voor 'the little grey cells'. Agatha Christie had er achteraf wel eens spijt van dat ze deze bijzondere Belg had gecreëerd, maar het publiek hield van hem en kon geen genoeg van hem krijgen. 

Uiteindelijk zou Poirot in tientallen korte verhalen en romans verschijnen, 43 boeken in totaal. 

Bovendien werd Poirot vereeuwigd in toneelstukken, hoorspelen, series en films. Sommige waren succesvol, andere beslist niet. 

Mark Aldridge heeft een absoluut geweldig werk geschreven over Hercule Poirot. Alle zaken en alle boeken komen per decennium voorbij. Hier wordt natuurlijk ingegaan op de bijzonderheden van de zaak, maar vooral op de manier waarop het boek tot stand was gekomen en de ontvangst. Bovendien gaat hij in op alle bewerkingen die er zijn gemaakt in die jaren en hoe die tot stand kwamen. 

Mark Aldridge put uit brieven, de persoonlijke papieren van Agatha Christie en heel veel bronmateriaal om een zo volledig mogelijk beeld te geven en dit is meer dan gelukt. Wat een fantastisch goed boek is dit! Ik heb er even op moeten wachten (Covid, Brexit?), maar eind april werd het boek eindelijk bij me bezorgd en heb ik het in één dag uitgelezen, wat een heerlijk en interessant boek. 

(uitgegeven in 2020, 450 bladzijdes, nog geen Nederlandse vertaling) 

De monogrammoorden en De nieuwe erfgenaam, Sophie Hannah

Aangezien Agatha Christie in 1976 is overleden, komen er geen nieuwe boeken meer van haar hand. Om toch tegemoet te komen aan de blijvende belangstelling voor haar werk, is een aantal jaren geleden een bekende thrillerschrijfster, Sophie Hannah, aangetrokken om nieuwe boeken te schrijven met Hercule Poirot in de hoofdrol. 

Ik wilde deze boeken wel een kans geven en begon met het eerste boek: De monogrammoorden. In dit verhaal komt Poirot in een lunchroom een jongedame tegen, die overduidelijk in de problemen zit. Ondertussen worden er in een hotel drie mensen vermoord aangetroffen, elk met een manchetknoop met een monogram in de mond. 

Volgens Poirot hebben deze twee zaken met elkaar te maken en Poirot en de jonge inspecteur Catchpool werken samen om de bizarre moorden op te lossen. 

Tsja. Ik vrees dat ik niet heel positief ben over dit boek. De zaak zelf is vergezocht en ongeloofwaardig. Poirot en vooral Catchpool rennen van hot naar her zonder noemenswaardige vooruitgang te boeken en het boek stikt van de herhalingen. In een Agatha Christie kwam het ook voor dat meerdere personen over dezelfde gebeurtenissen vertelden, maar dan altijd met andere details en nieuwe gezichtspunten. Geen klakkeloze herhalingen. 

Dit boek was al waden door de modder; een vervelende en vermoeiende bezigheid die niks leuks oplevert. 

Maar ik ben de beroerdste niet en wilde Sophie Hannah best een nieuwe kans geven. Tenslotte kan het ook niet gemakkelijk zijn om in de voetsporen van de grootmeesteres te treden en misschien moest ze haar weg er nog in vinden. 

Ik begon dus aan De nieuwe erfgenaam. Hierin worden Catchpool en Poirot uitgenodigd door een schrijfster in haar landhuis in Ierland. Ze heeft net haar testament veranderd en de moord die volgt is op de nieuwe erfgenaam. Ondertussen hebben we uiterst onaangename personages, houterige dialogen en Catchpool voegt werkelijk helemaal niks toe. En erger, Poirot ook niet echt. 

Verder klopten details niet zoals het telefoongebruik, het taalgebruik, de omgangsvormen en meer van dat soort historische zaken. En af en toe een verwijzing naar de Ierse Vrijstaat geven is niet voldoende om de periode tot leven te wekken. 

Ook deze zaak was vergezocht en kon mij niet boeien. 

Kortom, ik kom tot de conclusie dat de boeken van Sophie Hannah over Hercule Poirot niet aan mij besteed zijn en ik houd me bij Agatha Christie zelf.