De bijzondere levens van Violette, Valérie Perrin

Violette woont op de begraafplaats van een klein stadje in Bourgondië. Ze kent de mensen die er regelmatig komen, helpt de graven te onderhouden, zorgt voor de katten en de tuin en biedt thee en een luisterend oor aan de bezoekers. De drie doodgravers, de begrafenisondernemers en de pastoor zijn goede vrienden van haar die ook regelmatig langskomen, voor koffie, een goed gesprek of een heerlijke lunch. 

Violette is verder volledig op zichzelf, niemand kent haar verleden, en er zijn delen van zichzelf die ze zorgvuldig verbergt. Zo is ze naar de buitenwereld toe zich altijd bewust van de ernst van waar ze woont en past ze haar kleding hierop aan door gedekte, neutrale kleuren te dragen, terwijl ze in haar privé kamers haar rode jurk of roze peignoir draagt.  

Haar echtgenoot, Philippe, is al jaren geleden verdwenen en hoewel Violette aangifte heeft gedaan van de vermissing, zit ze er eigenlijk niet echt op te wachten dat hij terugkomt, zo goed was hun leven samen uiteindelijk niet. 

Op een dag staat Julien Seul voor de deur met een vreemd verzoek, de as van zijn moeder moet op een bepaald graf bijgezet worden. Deze politieagent denkt Violette voor haar vriendelijkheid te belonen door haar echtgenoot voor haar op te sporen, niet wetende dat hij hiermee allerlei nare herinneringen oproept. Violette moet door deze goed bedoelde, maar slecht bedachte actie alles weer onder ogen zien. En tegelijkertijd erkennen dat er een kans bestaat dat haar leven niet ten einde is gekomen tussen de graven, maar dat er nog een toekomst is, dat ze nog een heel leven voor zich heeft. 

De bijzondere levens van Violette is het eerste boek van Valérie Perrin dat vertaald is in het Nederlands, maar van mij mogen er meer volgen. Wat heb ik genoten van dit boek. 

Door de goede opbouw, wordt het verhaal langzaam duidelijk. Sommige schrijvers die een verhaal niet helemaal lineair willen vertellen, trappen in de valkuil om om-en-om een hoofdstuk te schrijven in heden en verleden. Een goede schrijver weet dit te vermijden en pakt dit subtieler en oneindig veel geraffineerder aan. Valérie Perrin is een goede schrijfster. 

Langzaam komen de verhaallijnen bij elkaar en komen we te weten hoe het leven van Violette is verlopen, welk verlies ze heeft meegemaakt en hoe ze op de begraafplaats is terecht gekomen. Maar ook het verhaal van de moeder van Julien, verschillende mensen die begraven worden en de vrienden die Violette heeft, krijgen de ruimte. 

Dit zorgt ervoor dat De bijzondere levens van Violette je helemaal meeneemt, de personages zijn charmant en ze komen op de pagina's tot leven met al hun excentrieke trekjes en markante persoonlijkheden. 

Dat de personages charmant zijn, betekent niet dat het een sentimenteel of oppervlakkig boek is, want dat is het zeker niet. De voorkant is mooi, maar geeft ook de indruk van een zekere fluffigheid en daarmee doe je dit boek tekort. De vraag hoe je als mens door kunt gaan en ondanks verlies en verdriet toch nog in staat bent om een leven op te bouwen, geeft dit boek een extra laag en een betekenis die je op grond van de voorkant misschien niet zou verwachten. Tegelijkertijd is er ook hoop en licht aan het einde van de tunnel, want een zwaarmoedig of depressief boek is het zeer zeker ook niet. 

Kortom, een boek bijna als het leven zelf, met een geweldige hoofdpersoon die meer dan genoeg heeft meegemaakt en die je alle geluk van de wereld gunt. Violette is iemand die je graag zelf als vriendin zou hebben, ik ben echt van haar gaan houden in dit boek. 

De bijzonder levens van Violette was precies wat ik nodig had om even helemaal in weg te duiken. 

Originele Franse titel: Changer l'eau des fleurs (2018)

Nederlandse uitgave 2021 door uitgeverij Xander

Nederlandse vertaling Nicolet de Jong

Bladzijdes: 474