Mijn worsteling met Japanse boeken

Japanse literatuur is de laatste jaren ontzettend populair geworden. Harakami Murakami is al jarenlang een bestseller-auteur met een grote kring bewonderaars, en in de boekwinkels zie je meer en meer boeken van Japanse schrijvers. Veel daarvan lijken over boekhandels te gaan en over katten. Op zich een geweldige combinatie, maar zijn deze boeken ook iets voor mij? 

Ondanks het feit dat ik Japan maar matig interessant vind, ben ik best bereid om iets te te proberen en ik heb in de afgelopen jaren een aantal Japanse schrijvers geprobeerd. 

Ik ben jaren geleden begonnen met Norwegian Wood van Murakami en vond dat best oké. Er zaten mooie delen in, hoewel er ook veel in voor kwam waar ik helemaal niks mee kon. Daarna heb ik nog van Murakami Kafka op het strand een kans gegeven (vanwege de kat op de voorkant) en De opwindvogelkronieken (vanwege de titel). Ik heb beide boeken niet uitgelezen omdat ik ze helemaal niks vond. 

Ik merk namelijk dat ik de manier waarop Murakami over vrouwen schrijft en over seks ontzettend onaangenaam vind. Bovendien kon in beide gevallen het verhaal me totaal niet boeien. Geen Murakami meer voor mij. 

Hoe zit het met andere auteurs? Ik heb Het verhaal van de kat die boeken wilde redden door Sosuke Natsukawa gelezen. Ik hoopte dat ik dit boek heel mooi zou vinden, ik vond het echter niet goed. De kat was leuk, maar het verhaal was wazig en de hoofdpersoon was een totaal initatiefloze jongeman die ik het liefst een schop onder zijn kont wilde geven. Saai, saai en vooral; heel erg saai. En irritant. 

Vorig jaar heb ik Ochtenden in Tokyo door Mayumi Inaba gelezen, over haar kat. Dit boek sprak me wel aan, omdat er voor een kattenliefhebber zoveel herkenbaars in zat. Dit gaf me enige hoop dat Japanse literatuur en ik toch nog konden matchen. 

Vol goede moed begon ik dan ook aan de serie Before the coffee gets cold, die nog niet vertaald is in het Nederlands. Het is geschreven door Toshikazu Kawaguchi. Dit gaat over een lunchroom waar je, als je op een bepaalde stoel zit, naar het verleden of de toekomst kunt gaan. De regel is wel dat je je zaken moet afhandelen binnen de tijd dat het kost om je koffie op te drinken voor het koud is. 

Ik vond een aantal verhalen wel mooi, maar hier was het probleem de ontzettend lelijke schrijfstijl, met klonkige dialogen en lelijke zinnen, vol herhalingen en slechte beschrijvingen. Ik heb deel twee nog wel geprobeerd, maar dit werd niet beter. Of dit een gevolg is van de schrijfstijl van de auteur, of de Engelse vertaling weet ik niet, maar het leest verschrikkelijk.

Bovendien stond er wel een kat op de voorkant van het boek, maar er kwam geen enkele kat in het boek voor. Dat vind ik heel erg fout, je liegt niet met katten! Ik vertrouw nu andere Japanse boeken met een kat op de cover ook niet meer.

Van de zeven boeken door vier verschillende Japanse auteurs heb ik er dus één met plezier gelezen (Ochtenden in Tokyo), één was redelijk (Norwegian wood) en de rest was prut. Ik kom hiermee tot de conclusie dat Japanse schrijvers over het algemeen niet voor mij zijn. 

Het kan best zo zijn dat er ooit nog eens een Japans boek is dat ik mooi kan vinden, maar ik schat in dat die kans klein is en voorlopig loop ik de Japanse boeken in de boekwinkel voorbij.