Hera, Jennifer Saint

De Titaan Kronos was bang dat een zoon hem van de troon zou stoten, en at daarom al zijn kinderen op. Zijn vrouw kreeg hier een beetje genoeg van en verborg de kinderen terwijl ze haar man in een dekentje gewikkelde stenen gaf. 

De verborgen kinderen groeiden op tot goden, en kwamen inderdaad in opstand tegen hun vader en de andere Titanen. 

De nieuwe goden nemen hun intrek op Olympus en voortaan zijn het de Olympiërs die de dienst uitmaken en de Titanen en hun bondgenoten worden onderworpen en gestraft.

Hera is één van die nieuwe Olympische goden en zij verwacht dat de macht gelijk verdeeld zal worden, tenslotte hebben ze allemaal samen gestreden tegen de Titanen. Haar broer Zeus heeft echter geen zin om de macht met iedereen te delen en sluit een deal met Poseidon en Hades om de zee, de onderwereld en de hemel onderling te verdelen, waarbij van tevoren al vaststaat dat hijzelf de hemel zal krijgen en zal heersen over hen allen. 

Hera merkt dat voor haar alleen de rol van echtgenote is weggelegd. en Zeus maakt haar tot de godin van het huwelijk, maar tegelijkertijd is het duidelijk dat Zeus zelf zijn huwelijk met Hera niet respecteert. Hij zit achter alles en iedereen aan Hera moet het allemaal maar aanzien.

Zeus heeft ondertussen ook wat zitten knutselen met klei en heeft mensjes gemaakt, die zich al snel vermenigvuldigen en ontwikkelen. Hera trekt zich in de eerste instantie weinig aan van deze nieuwe hobby van Zeus, die armzalige wezentjes kunnen haar als godin maar matig interesseren. 

Hera is vooral bezig met de interne politiek van Olympus en probeert op allerlei manieren om Zeus dwars te zitten en bondgenoten te krijgen, iets dat elke keer opnieuw grandioos mislukt. 

Hera is het vierde boek van Jennifer Saint waarin zij een verhaal uit de Griekse mythologie opnieuw vertelt. Maar waar Ariadne en Elektra sterfelijke vrouwen zijn en een ontwikkeling doormaken, is Hera als godin een compleet ander verhaal. Ze is afstandelijk en emoties als empathie of mededogen komen niet in haar vocabulaire voor en daarmee verschilt Hera niet van de andere goden. 

Ze neemt bijvoorbeeld wraak op de vrouwen die door Zeus belaagd worden, hoewel die natuurlijk geen enkele keuze hebben als Zeus hen zijn avances opdringt. Iets dat Hera zelf ook maar al te goed weet, maar dit zorgt er niet voor dat ze zich prettiger opstelt. 

Pas op het einde als blijkt dat de mensen langzamerhand belangrijker en invloedrijker zijn geworden dan de goden, kan Hera allerlei verwachtingen loslaten en een weg voor zichzelf zoeken, maar dan zitten we op de laatste vijf pagina's van het boek!

De Griekse goden zijn afgrijselijk en hebben totaal geen enkel bestaansrecht. Ze hebben geen enkele goede karaktereigenschap, en niets dat voor hen pleit. Ze gedragen zich afschuwelijk naar elkaar, zijn alleen maar bezig met zichzelf, en met voordeel en macht. Ze trekken zich niks aan van mensen en zijn gespeend van mededogen of empathie. Mensen zijn er om te gebruiken en om je mee te vermaken, zoals het beginnen van de Trojaanse oorlog voor entertainment. 

En terwijl niemand sympathiek is en je zelfs een actieve pest aan iedereen in dit boek krijgt, is het wel heerlijk vermakelijk om te lezen. Wonen op Olympus is een beetje als meedoen met Expeditie Robinson; met bondjes die gesloten worden en uiteindelijk weer verraden worden, terwijl men alles doet om te overleven en er als beste uit te komen. 

Als je een boek wil waarin de hoofdpersoon groei doormaakt en probeert om goede keuzes te maken, dan is dit niet het boek voor jou. Als je een goed geschreven verhaal wil over Griekse goden die zich afschuwelijk gedragen en waarin alle complotten steeds mislopen omdat iedereen elkaar in de rug steekt, dan heb je hier een heerlijk boek aan. 

Originele Engelse titel: Hera (2024)

Nederlandse uitgave 2025 door uitgeverij Orlando

Nederlandse vertaling: Saskia Peterzon-Kotte

Bladzijdes: 364