Zo ook op aarde, Davide Enia
Davidu is negen
jaar oud en woont in Palermo, een stad waar eer het belangrijkste is en waar de
mannen mannen zijn (of vinden dat ze mannen zijn). De maffia is op de
achtergrond aanwezigheid, en van geweld kijkt niemand op.
Davidu en zijn vriendjes vormen een club en zoals altijd is er altijd één van de jongens het pispaaltje. Maar ondanks zichzelf komt Davidu op een gegeven moment voor Gerruso op en neemt hem in bescherming. Dat kan ook te maken hebben met het feit dat het nichtje van Gerruso, Nina, erbij staat. Hij wordt verliefd op Nina, maar dat komt geen steek verder in de jaren die volgen.
Na een verloren finale besluit Umbertino een boksschool op te richten, en een van zijn eerste leerlingen is Franco, die een bokser kan analyseren en zo weet hoe een tegenstander kan reageren. Samen weten ze de boksschool succesvol te maken, zeker als ze een heel inventieve manier bedenken om tegenstanders uit te schakelen. Oom Umbertino ziet het talent van Davide en zal hem leren boksen.
We leren opa Rosario kennen die zo zwijgzaam is en gevangen heeft gezeten in een krijgsgevangenkamp in Afrika. Daar heeft hij onder vreselijke omstandigheden moeten zien te overleven en heeft vriendschappen voor het leven opgedaan. Opa Rosario kookt en zwijgt in de tuin, maar komt wel naar elke bokswedstrijd kijken.
Davidu’s oma leert hem Latijn en leert hem vloeken, want daar kun je volgens haar maar beter verstand van hebben en zij beseft dat je veel kunt zeggen als je zwijgt en niets kunt zeggen als je praat.
Al deze mensen vertellen hun eigen verhaal en het verhaal van Davidu’s vader die hij nooit gekend heeft, terwijl Davidu jarenlang traint om de finale te winnen, de finale die oom Umbertino en zijn vader nooit gewonnen hebben.
Davidu en zijn vriendjes vormen een club en zoals altijd is er altijd één van de jongens het pispaaltje. Maar ondanks zichzelf komt Davidu op een gegeven moment voor Gerruso op en neemt hem in bescherming. Dat kan ook te maken hebben met het feit dat het nichtje van Gerruso, Nina, erbij staat. Hij wordt verliefd op Nina, maar dat komt geen steek verder in de jaren die volgen.
Davidu’s moeder is
verpleegkundige, en zijn vader is overleden. Zijn vader, de Ridder, was een
bokser, die net vlak voor zijn ultieme overwinning bij een motorongeluk omkwam.
Toch is Davidu niet alleen. Ten eerste is daar Gerruso, die sinds Davidu hem
hielp, niet meer van zijn zijde is geweken, al zal Davidu altijd zeggen dat ze
geen vrienden zijn.
Ook heeft hij oom
Umbertino, die leerde boksen van een gedeserteerde soldaat uit het Amerikaanse
leger, de Neger. Umbertino kon al vechten, maar van de Neger leerde hij hoe hij
zijn voeten moest gebruiken en zijn handen in de verdediging. De Neger leerde
Umbertino om snel te zijn. Na een verloren finale besluit Umbertino een boksschool op te richten, en een van zijn eerste leerlingen is Franco, die een bokser kan analyseren en zo weet hoe een tegenstander kan reageren. Samen weten ze de boksschool succesvol te maken, zeker als ze een heel inventieve manier bedenken om tegenstanders uit te schakelen. Oom Umbertino ziet het talent van Davide en zal hem leren boksen.
We leren opa Rosario kennen die zo zwijgzaam is en gevangen heeft gezeten in een krijgsgevangenkamp in Afrika. Daar heeft hij onder vreselijke omstandigheden moeten zien te overleven en heeft vriendschappen voor het leven opgedaan. Opa Rosario kookt en zwijgt in de tuin, maar komt wel naar elke bokswedstrijd kijken.
Davidu’s oma leert hem Latijn en leert hem vloeken, want daar kun je volgens haar maar beter verstand van hebben en zij beseft dat je veel kunt zeggen als je zwijgt en niets kunt zeggen als je praat.
Al deze mensen vertellen hun eigen verhaal en het verhaal van Davidu’s vader die hij nooit gekend heeft, terwijl Davidu jarenlang traint om de finale te winnen, de finale die oom Umbertino en zijn vader nooit gewonnen hebben.
Davide Enia is een acteur en toneelschrijver en ‘Zo ook op aarde’ is zijn debuutroman.
Ik merk dat toneel wel, je ziet de scene’s echt voor je en het voelt alsof je er zelf bij bent, met zoveel vaart
is het geschreven. Je leest het dan ook in één adem uit. De dialogen zijn
pakkend en soms hilarisch grappig, de situaties krachtig en soms schrijnend
triest. De verhalen van alle personen buitelen en wervelen langs en om elkaar heen
en weven zich ineen tot een kleurrijk tapijt, net zo kleurrijk als het leven in
Palermo.
Originele Italiaanse titel: Così in terra
Uitgegeven in 2012
Nederlandse uitgave 2012 door uitgeverij De bezige bij
Nederlandse vertaling: Manon Smits
Bladzijdes: 334
Originele Italiaanse titel: Così in terra
Uitgegeven in 2012
Nederlandse uitgave 2012 door uitgeverij De bezige bij
Nederlandse vertaling: Manon Smits
Bladzijdes: 334
Reacties
Een reactie posten