Nog meer Anna Karenina (voor de liefhebbers)

Nu het project om Anna Karenina te lezen voorbij is, de duizend pagina's zijn gelezen en de blogposten zijn geschreven, is het mogelijk dat je nog altijd snakt naar meer Anna Karenina en meer Tolstoi. Voor die mensen heb ik nog een paar tips.

Hij kan me de bout hachelen met zijn vorstendommetje, Hans Boland
Ten eerste is daar het boekje van Hans Boland, die de nieuwste vertaling van Anna Karenina heeft gemaakt. Ik zelf heb deze nieuwe vertaling gelezen en ben hier zeer enthousiast over. Het las bijzonder prettig en vloeiend en ondanks dat bleef het 19e eeuwse gevoel overeind.

In dit boek legt Hans Boland uit hoe hij tot zijn vertaling is gekomen, welke moeilijkheden hij tegen is gekomen en welke oplossingen hij heeft gezocht.
Hij maakt vergelijkingen tussen zijn eigen vertaling en die van zijn collega's Wils Huisman en Lourens Reedijk.

Hans Boland vond het vooral belangrijk om trouw te blijven aan de context, maar waar nodig voor Nederlandse lezers toevoegingen te geven en Nederlandse uitdrukkingen te gebruiken. Zo heeft hij ook de hoeveelheid Russische namen en bijnamen geschrapt, wat voor veel Nederlandse lezers prettig zal zijn.

Bijzonder interessant en heel fijne achtergrond voor iedereen die heeft genoten van Anna Karenina en een leuk inkijkje in de keuken van een vertaler.
(uitgeverij Pegasus, 2017, bladzijdes: 127)

Anna Karenina (1997)
Er zijn heel veel verfilmingen van dit mooie verhaal gemaakt, zo'n vijftien films en acht bewerkingen voor televisie, om van toneel en radio nog maar te zwijgen.
Ik ken de filmversie uit 1997, die ik regelmatig terug kijk. De film is opgenomen in Rusland, de eerste en enige verfilming die daar is gefilmd.

Hoofdrollen zijn voor Sophie Marceau als Anna en Sean Bean als Vronski. En ik kan er niets aan doen, als ik het boek lees, zie ik in gedachten deze mensen voor me. Sean Bean in 19e eeuw uniform is zeer overtuigend, en je begrijpt ook dat Anna in de gedaante van Sophie Marceau zoveel bewondering wekt.

Verder zijn er James Fox als Karenin die ervoor weet te zorgen dat je meer begrip voor de echtgenoot van Anna krijgt en en Alfred Molina als Ljovin die echt geweldig is.

Natuurlijk is de film veel en veel te kort om de 1000 pagina's goed recht te doen en het verhaal is daarom wel heel erg hap-snap geworden, wat het begrip (als je het boek verder niet kent) waarschijnlijk niet ten goede komt.

Dus er is zeker veel aan te merken op deze verfilming, maar slecht is het zeker niet (en tsja, Sean Bean!!.

The last station (2009)
In 1910 is Lev Tolstoi één van de meest bekende en geliefde schrijvers in Rusland. Hij heeft een grote schare volgelingen die zijn idealen van oprechtheid, puurheid en armoede in praktijk proberen te brengen, hoewel Tolstoi zelf de eerste is om toe te geven dat hij er zelf niet zo heel erg goed in slaagt.

Sofya is Tolstoi's vrouw en zij heeft hem altijd geholpen. Toen hij nog een beginnend schrijver was, was zij zijn secretaresse en zij heeft al zijn manuscripten uitgeschreven. Maar nu is ze op een zijspoor komen te staan. Er zijn mensen die Tolstoi willen overhalen om zijn testament te veranderen en de rechten van zijn romans over te dragen aan de staat, zodat het geld ten goede kan komen aan de mensheid. Sofya wil koste wat kost voorkomen dat zij en haar kinderen hun erfenis kwijtraken.

Dit zorgt voor veel spanningen en uiteindelijk neemt Lev Tolstoi het besluit zijn vrouw te verlaten. Hij vertrekt, maar zijn slechte gezondheid en hoge leeftijd blijken teveel voor hem, en op een stationnetje langs de reis moeten ze halt houden om Tolstoi te laten sterven.

Christopher Plummer is Tolstoi en Helen Mirren speelt Sofya en met twee van zulke acteurs kan het niet misgaan. James McAvoy is de secretaris die gestuurd wordt om Sofya te bespioneren, maar die probeert om de Tolstoiaanse idealen zo goed mogelijk in praktijk te brengen.

Een mooie film, die je een idee geeft van de laatste periode in het leven van de grote Russische schrijver.