Dialogue avec mon jardinier (2007)

Het fijne van Franse films is dat hier vaak niet de actie centraal staat, maar de uitdieping van de personages. Dat is in deze film zeker het geval en het resultaat is een prachtige film waar je helemaal  door meegenomen wordt en waarin de vriendschap tussen de twee mannen volkomen levensecht is.

In Dialogue avec mon jardinier gaat een kunstenaar uit Parijs terug naar zijn ouderlijk huis in een klein dorpje. Hij staat op het punt om te scheiden en hoopt in deze omgeving weer een beetje de balans op te kunnen maken.

Hij had eigenlijk de apotheek van zijn vader over moeten nemen, maar heeft zijn eigen pad gekozen, is naar Parijs gegaan om de kunstacademie te doen en heeft een carrière als kunstschilder. Hij loopt de feestjes en de vernissages af en kent de wereldstad Parijs als zijn broekzak.

Hij wil de oude moestuin van zijn moeder weer in ere herstellen en heeft hulp nodig, hij hangt daarom een kaartje op bij de winkel.
Degene die erop reageert blijkt een oude jeugdvriend te zijn, met wie hij op de lagere school kattenkwaad heeft uitgehaald, hoewel ze elkaar daarna volkomen uit het oog zijn verloren.

De tuinman heeft een totaal ander leven gehad, hij is al zevenentwintig jaar getrouwd met dezelfde vrouw, ze gaan elk jaar naar hetzelfde pension in Nice op vakantie. Hij heeft geen verdere scholing gehad, maar heeft zijn hele leven als spoorarbeider gewerkt.

Dujardinier (Jean-Pierre Darroussin)

Elke dag komt de tuinman met zijn brommertje naar het huis van de kunstenaar om aan de tuin te werken en de twee mannen praten met elkaar. Ze noemen elkaar Monsieur Dujardin (van der Tuin) en monsieur Dupinceau (van der Kwast)
Ze praten over familie, het leven, de liefde, de dood en alles wat ertussen zit. En als snel blijkt dat de simpele tuinman die de beperkingen van het leven accepteert, over wijsheid beschikt waar de kunstenaar nog wat van kan leren.

Dialogue avec mon jardinier wordt gedragen door de twee uitstekende acteurs. De kunstenaar wordt gespeeld door Daniel Auteuil en de tuinman door Jean-Pierre Darroussin en de chemie tussen die twee is volkomen geloofwaardig. De gesprekken lijken dan ook niet geforceerd of gekunsteld, maar precies zoals ze in het gewone leven voorkomen.
Dit alles zorgt ervoor dat de film geen moment inzakt en het einde niet sentimenteel is, maar juist heel ontroerend en mooi.

Dupinceau (Daniel Auteuil) en Dujardin (Jean-Pierre Darroussin)

De sfeer is heel erg Frans, met prachtige opnames van het landschap en de filosofische gesprekken met een glas wijn erbij. Maar nergens wordt het een cliché, of in ieder geval nooit zo dat het een storend cliché wordt! (belangrijk onderscheid)

Dujardin (Jean-Pierre Darroussin) en Dupinceau (Daniel Auteuil)

Gesprekken met mijn tuinman, Henri Cueco
Ik heb enorm van genoten van deze film en heb er met heel veel plezier naar gekeken. Ik kwam erachter dat de film gebaseerd is op een boek van Henri Cueco en jullie begrijpen dat ik het niet kon laten om dat meteen te lezen.

En hoewel er een aantal dingen veranderd zijn, zo zijn het privéleven van de kunstenaar of de achtergrond van de beide mannen in de film anders dan in het boek, begrijp ik waarom dit gedaan is. Voor een film heb je nu eenmaal andere elementen nodig dan in een boek.
Dat het einde een tikje anders verloopt dan in de film begrijp ik ook goed. Deze veranderingen vond ik voor de film passend en daarom stoorden ze me totaal niet.

Wat namelijk volkomen intact is gebleven zijn de gesprekken en de kern van de vriendschap die tussen de kunstenaar en zijn tuinman ontstaan. Dat is waar het verhaal om draait en dat is het belangrijkste.

Van één scene uit het boek vind ik het wel jammer dat die niet op die manier in de film terecht is gekomen, als de tuinman met een aambeeld in zijn koffer de kunstenaar opzoekt, omdat er een zeis gehaard moet worden (jaja). Maar misschien zou dit in een film net weer te kluchtig worden.

En kluchtig is dit boek bepaald niet, en de film gelukkig ook niet. De terloopse wijsheid van de tuinman wordt prachtig verwoord en veel zinnen lees je meerdere malen omdat ze zo mooi zijn. Mooi ook vond ik dat de eenvoud van de tuinman geen moment belachelijk wordt gemaakt of dat hij minachtend wordt beschreven. Zijn leven is misschien wat beperkt, maar dat wil niet zeggen dat er geen rijkdom te vinden is, juist niet.

Mooi vond ik ook hoe de tuinman eigenlijk niet eens zo heel veel houdt van de groentes die hij verbouwd (sla, nee, dat vind ik eigenlijk niet zo lekker, nee, courgettes eet ik niet zo graag), maar het gaat hem om het zien groeien van de planten, het verzorgen ervan en het plezier dat je resultaat ziet van je inspanningen.

Gesprekken met mijn tuinman is één van die boeken die je pakt als het even niet lukt en het leven zwaar voelt en daarna voel je je beter, omdat dit boek spreekt tot je hart.

Originele Franse titel: Dialogue avec mon jardinier (2000)
Nederlandse uitgave 2006 door uitgeverij Ad. Donker
Nederlandse vertaling: Floor Borsboom
Bladzijdes: 139