Zout, Olivier Bourdeaut

Jean is opgegroeid in Parijs, met intellectuele ouders die altijd streden voor een betere wereld. Uit reactie daarop is Jean eerst in een soort algehele lethargie vervallen en heeft hij tot zijn dertigste niets nuttigs gedaan. Toen zag hij een documentaire over zoutboeren in het zuiden van Frankrijk en hij besloot hier naar toe te gaan.

Sinds een paar jaar is hij dus zoutboer. Iemand die de zoutbekkens onderhoudt en het zout oogst. Het is hard en eenzaam werk, maar Jean geniet ervan. Hij heeft een routine die hem bevalt en hij voelt zich nuttiger dan ooit tevoren. Dat zijn ouders hem niet begrijpen, neemt hij voor lief. Hij begrijpt hen ook niet.

Michel is een makelaar uit de provincie en zijn hoogste doel is werken in Parijs. Hij heeft zichzelf uitgevonden en is altijd bezig met de volgende goede deal, het volgende perceel, het nieuwe appartement met mogelijkheden. Voor het eerst in jaren is hij op vakantie, maar tijdens een dronken bui komt hij in één van de zoutbekkens van Jean terecht, die daar zacht gezegd niet blij mee is.

Maar ondanks die eerste slechte ontmoeting, komt er een soort vriendschap tussen de twee mannen die zo verschillend zijn. Michael zal uiteindelijk zelf meewerken en Jean moet toegeven dat die kwibus het niet slecht doet.

Ondertussen weten we dat er in de zoutbekken een dode wordt gevonden, maar tot het einde blijft onduidelijk wie dat is en hoe dat in het verhaal past.

Ik heb nog nooit eerder iets van Olivier Bourdeaut gelezen, maar Zout vond ik een mooie kennismaking. De beschrijvingen van de zoutvelden en de natuur daar, vond ik prachtig. De bekkens, de dijkjes tussen de bassins, de zoutlaag vol barsten, ik zag het allemaal voor me, net zoals de eenzaamheid, de vlaktes en de vogels tegen de strakke lucht. Ook de achtergrond van zowel Jean als Michael vond ik interessant en goed beschreven.

Ongeveer op driekwart zakt het verhaal een beetje in, als de heren naar het strand gaan en naar de zonnebadende meisjes kijken. Dit duurt allemaal vrij lang en ik kreeg hier echt genoeg van.

De twist op het einde redt echter alles, want die had ik absoluut niet zien aankomen en ik moest zelfs een paar bladzijden terug om iets opnieuw te lezen. Ik ga hier dus niets over vertellen, want dit moet je gewoon zelf lezen, maar ik vond het goed gedaan en verrassend. En ergens ook heel triest.

Ja, een mooi boek.

Originele Franse titel: Pactum salis (2018)

Nederlandse uitgave 2020 door Wereldbibliotheek

Nederlandse vertaling : Eva Wissenburg

Bladzijdes : 238