De dagen die komen, Mélissa da Costa

Hoe kom je over een enorm, peilloos verdriet heen? Hoe ga je om met een onuitspreekbare tragedie, die je hele leven op zijn kop heeft gezet? 

Voor Amande is op één fatale avond haar hele leven veranderd en heeft ze een verschrikkelijk verlies geleden waar ze mee om moet leren gaan. Maar Amande wil nog even helemaal niks verwerken, ze wil onderduiken en zich laten opslokken door haar verdriet. 

Ze huurt een klein huis op het platteland omdat ze de restanten van haar oude leven niet onder ogen kan komen en duikt als het ware onder.

Ze komt één keer per week naar buiten om boodschappen te doen, maar verder houdt ze de luiken dicht (letterlijk en figuurlijk) en heeft geen behoefte aan mensen, licht of wat dan ook. 

Maar als de eigenaresse van het huis langs komt, de dochter van de oude dame die er eerst woonde, om wat spullen op te halen, moet Amande de buitenwereld weer een beetje toelaten. Bij de spullen van de oude dame zijn namelijk ook een paar kalenders, waar allerlei aantekeningen opstaan over de tuin en deze wekken de interesse van Amande. 

Ze besluit om zich een beetje met de tuin bezig te houden, in de hoop dat dit haar zal helpen om met haar verdriet om te gaan. Dingen zaaien, toedekken en hopen dat er in de lente iets bovenkomt is het eerste begin van het helende proces. 

Rouw verloopt in verschillende stadia en dit wordt heel mooi duidelijk in de doelen die Amande zichzelf stelt. Ze begint met binnenlaten, waarin ze langzamerhand wat meer contact krijgt met de buitenwereld en de mensen van haar oude leven weer een beetje toelaat. Ook komt er een oude grijze kat haar leven binnen. Een beetje ondanks Amande, want die is eigenlijk bang voor ze, maar ze kan het ook niet over haar hart krijgen het diertje buiten te laten nu de dagen kouder worden. 

Daarna komt eren, waarin ze rituelen voor zichzelf creeert om haar verlies een plek te geven, het handelbaarder te maken. In delen kan ze letterlijk weer bepaalde dingen in haar leven delen met de mensen om haar heen die van haar houden, en nieuwe vrienden. Tot slot kan ze laten gaan en weet ze dat er een nieuw begin is en dat ze verder kan. 

Ik las eerder van Mélissa da Costa Al het blauw van de hemel, dat mijn mooiste Franse boek van vorig jaar was. Zij is in staat om op een heel mooie en indringende manier emoties te beschrijven zodat je volledig meeleeft. 

Ook in De dagen die komen is dit het geval. Ik begon met die boek in de bus naar mijn werk, maar binnen tien minuten moest ik al huilen. Het is een emotioneel boek, maar ook een boek vol hoop. Het verdriet van Amande is tastbaar, maar haar proces om te helen in het jaar dat volgt, is ook helemaal navoelbaar. Het gaat niet altijd goed, er zijn momenten van terugval, maar door de mensen om haar heen en de helende kracht van de tuin en alle seizoenen is er toch een weg omhoog. 

De eerste kolen die boven komen, de groeiende veldsla en uiteindelijk de aardbeitjes en alle bloemen, ik kan me zo goed voorstellen hoe troostrijk dit allemaal is en hoe dit Amande helpt om zichzelf weer te vinden. De stadia van rouw en de manier waarop Amande hier haar eigen invulling aan geeft, vond ik inspirerend en hoopgevend. 

De dagen die komen is opnieuw een prachtig, inspirerend, hoopgevend en ontroerend boek van een schrijfster waarvan ik hoop dat er nog meer boeken zullen komen, want ik kijk daar nu al naar uit. 

Originele Franse uitgave: Les lendemains (2020)

Nederlandse uitgave2024 door uitgeverij Manteau

Nederlandse vertaling: Anne van der Straaten en Els Dekker

Bladzijdes: 281