Broederstrijd, Antonio Pennacchi

In Het Mussolinikanaal leerden we de familie Peruzzi kennen, volgelingen van Mussolini die een nieuwe boerderij kregen in de drooggemaakte moerrassen onder Rome.

In dit deel gaat de oorlog verder en zien we hoe het de familie gaat in de oorlog en in de chaotische jaren daarna.

Broederstrijd is een mooi vervolg op Het Mussolinikanaal en het is geschreven in dezelfde sappige stijl vol grappige dialogen en anekdotes. Hierbij maakt het niks uit of nu een ruige oom of een politicus aan het woord is, of één van die knettergekke familieleden die schijt aan alles hebben en die het lot naar hun hand zetten, desnoods door er stenen naar te gooien. 

Kenmerkend zijn de vele zijpaadjes die samen het verhaal vormen. Zo beginnen we op bladzijde één met neef Diomedes die het geld jat van een bank die getroffen is door een bom en krijgen we vervolgens een relaas over de jeugd van Diomedes en hoe hij uiteindelijk via allerlei avonturen en sterke verhalen bij die bank is terechtgekomen. Pas negentig bladzijdes later zegt de verteller (een van de vele Peruzzi-neven)

Enfin, voordat ik verder ga moet ik zeggen dat ik niet weet of het nou wel of niet waar is, dat verhaal van Diomedes, en de bank, het geld en de kruiwagens. Dat is wat mijn familie vertelde en precies zo vertel ik het aan u. Maar Diomedes zei dat het niet waar was.

Een zwart neefje dat toreador in Spanje wordt, het huwelijk tussen oom Benassi en tante Santapace, wie de vader is van kleine Pericles, de neven die communist worden, de neven die fascist blijven en de neven die zich aansluiten bij de gewone partizanen. Al deze verhalen vormen het kleurrijke familieverhaal van de Peruzzi’s.

Zij waren fascist tijdens de oorlog, sommigen uit overtuiging, anderen uit noodzaak en na de oorlog werden sommigen communist en anderen sloten zich aan bij de Christen-democraten. Sommigen uit overtuiging, anderen uit noodzaak.

Mooi wordt ook uitgelegd waarom veel Italianen geloofden in Mussolini en de eenheid die ze voor het eerst voelden, in een land dat altijd zo verbrokkeld is geweest.

Dit maakt duidelijk dat overtuigingen nooit zwart-wit zijn, maar afhangen van de omstandigheden. Zo zijn de Duitsers bondgenoten, zo zijn het vijanden en je moet je maar aanpassen aan de veranderingen.

Ondanks dat ik veel heel mooi vond en ik heb genoten van deel één en deel drie van het verhaal, kwam Broederstrijd voor mij toch niet helemaal in de buurt van Het Mussolinikanaal, dat ik prachtig vond.

Daarvoor is Broederstrijd in sommige gedeelten te fragmentarisch en zwalkt het tussen teveel personen waardoor je van iedereen iets en van niemand veel weet en het moeilijk is om betrokken te blijven bij de personages.

Soms ging het één alinea over een van de neven, soms een paar bladzijdes, maar daarna ging het weer over heel andere mensen. Bijna onophoudelijk trekken in deel twee allerlei voorbeelden voorbij van partizanen en politici die samen de geschiedenis van de oorlog in Italië en de vrede daarna vorm moesten geven, maar daar blijft het bij. Het werd bijna een opsomming die een enorme onderbreking vormde, in plaats van een integraal onderdeel van het verhaal.

Gelukkig ging het in deel drie weer grotendeels over de kleurrijke schreeuwlelijkers die de Peruzzi-clan vormden. Ik benieuwd of er nog een derde boek gaat komen, waarin de belevenissen van de Peruzzi’s in de jaren ’50 en ’60 aan bod komen. 

Het einde van dit tweede boek biedt daar wel ruimte voor, al is de verteller nu even gestopt met zijn verhaal om voor zijn bijen te zorgen. We hopen dat hij terug komt om verder te vertellen.

Originele Italiaanse titel: Canale Mussolini, parte seconde

Uitgegeven in 2015

Nederlandse uitgave 2017 door uitgeverij De bezige bij

Nederlandse vertaling: Mieke Geuzebroek en Pietha de Voogd

Bladzijdes: 472