To walk invisible (2016)

Een paar van de mooiste klassiekers in de Engelse literatuur zijn geschreven door drie zussen in een pastorie in Yorkshire. Ik heb het natuurlijk over Charlotte, Emily en Anne Brönte.

De zusters Brönte hebben niet alleen prachtige boeken achtergelaten, maar ook een romantisch levensverhaal. Hun moeder overleed vroeg en hun twee oudere zusjes overleden ook op jonge leeftijd. De vier overgebleven Bröntes, Charlotte, Branwell, Emily en Anne brachten hun tijd door met het schrijven van verhalen over landen die ze zelf bedacht hadden.

To walk invisble is een bijzondere film, ik denk namelijk dat als je geen biet afweet van de Bröntes, je na deze film nog altijd niet heel veel wijzer bent. De film concentreert zich op de drie jaar waarin de zusjes hun boeken publiceerden en waarin tegelijkertijd hun broer Branwell ten onder ging aan drank en uitspattingen. Hun geliefde broer elke keer te moeten oprapen als hij weer eens was gevallen, en hem steeds verder zien afglijden, eiste zijn tol van alle familieleden, vooral omdat ze er helemaal niets tegen konden doen.

To walk invisible is op twee manieren op te vatten, ten eerste wilden de zusters hun identiteit geheim houden omdat ze wisten dat ze als vrouwelijke auteurs niet heel serieus genomen zouden worden en na publicatie veel harder beoordeeld zouden worden.

Ten tweede wilden ze hun succes verbergen voor hun broer Branwell. Ook hij had talent voor schrijven en tekenen, maar voor hem was het belangrijker om zich over te geven aan drank en zijn eigen genoegens. Hij leek niet te begrijpen dat je om iets te bereiken ook door moet zetten.

Hoewel ze van hem hielden, was het voor Charlotte, Emily en Anne duidelijk dat ze niets van Branwell hoefden te verwachten als hun vader zou overlijden, ze zouden zelf in hun onderhoud moeten voorzien. Daarom besloten ze om te proberen hun verhalen uit te laten geven.

Ik vond To walk invisible een heel mooie film, waarin ze hun best hebben gedaan om het leven van de zusjes zo realistisch mogelijk te maken. Ze waren niet arm, maar hadden het ook niet bepaald breed en moesten gewoon meewerken in het huishouden.

Chloe Pirrie, Charlie Murphy en Finn Atkins als Emily, Anne en Charlotte

Filmen in de echte pastorie was niet mogelijk, maar ze hebben voor de film het huis van de Bröntes gewoon nagebouwd, zodat je wel een heel goed beeld krijgt.

De acteurs spreken ook met het accent van Yorkshire, dat, nadat je er een minuut aan moet wennen, heel goed te volgen is.

De verschillende karakters zijn goed getroffen. Finn Atkins speelt Charlotte als de oudere zuster die fel is en gedreven, maar ook weet dat zij voor haar zusters moet zorgen. Emily, gespeeld door Chloe Pirrie, is hard en ontzettend recht door zee, maar tegelijkertijd gevoelig en het meest kwetsbaar van allemaal. Charlie Murphy speelt Anne, die de vredestichtster is tussen Emily en Charlotte en de enige is die door Emily helemaal wordt vertrouwd. Ontroerend zijn de scenes tussen die beide zusjes.

Adam Nagaitis als Branwell en Jonathan Price als vader Brönte, zijn ook zeer goed in hun rol.

Adam Nagaitis als Branwell

Ik heb maar twee minpunten te noemen bij deze film. Ten eerste had het voor mij zo een zesdelige serie mogen zijn, ik had graag meer gezien over het leven van de Bröntes!

Het einde, waarin we de pastorie zien zoals die er nu uitziet, compleet met winkeltje, voelt een beetje gek aan. Ik neem aan dat de bedoeling is om te laten zien dat de nalatenschap van de Bröntes nog altijd doorwerkt, maar ieder van ons die hun boeken kent, weet dat wel. 

Maar behalve die laatste twee minuten, heb ik hier met heel veel plezier naar gekeken.