Drie korte besprekingen

In de afgelopen tijd las ik een aantal boeken die ik mooi vond, maar waar ik geen hele bespreking aan kan wijden, vandaar dat ik ze hier gezellig combineer. 

Witte huizen, Amy Bloom

President Franklin Delano Roosevelt en zijn vrouw Eleanor vormden een geducht duo. Hij is de enige president die drie termijnen diende en zijn land uit de crisis hielp, zij zette zich op allerlei manieren in om de armen en misdeelden te helpen.

Maar hun huwelijk was niet heel gelukkig, hij had langdurige affaires onder andere met zijn secretaresse en ook Eleanor had haar geheime passies. Zij had een verhouding met de journaliste Lorena Hickok, die zich als arm meisje uit South Dakota had opgewerkt. Eleanor en Hicks leerden elkaar in 1932 kennen en dat was het begin van een jarenlange affaire, waarbij Hicks zelf in het Witte Huis woonde, als de beste vriendin van Eleanor. Iedereen die bij het Witte Huis betrokken was, kende de situatie, maar er werd nooit publiekelijk iets over gezegd.

Witte huizen is een mooie roman over een stukje geschiedenis dat niet zo bekend is (ik wist wel iets over hem, niets over haar), maar dat wel interessant is. Juist omdat Amy Bloom in staat is om het niet sensationeel te brengen of zoetsappig. Hicks ziet Eleanor terug als in 1945 Franklin is overleden en kijkt terug op wat geweest is. Want een gelukkig einde zit er voor hen beiden helaas niet in. Mooi geschreven en de moeite waard.

Originele titel: White houses (2018), Nederlandse uitgave 2018 door uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, Nederlandse vertaling: Paul Syrier, bladzijdes: 237

In de tuin van het beest, Leïla Slimani

Adèle is getrouwd en heeft een lief zoontje en ze wonen in een mooi appartement in Parijs. Zij is journaliste en hij is arts. Maar waar haar man denkt dat ze heel gelukkig zijn, is Adèle dat niet. Ze snakt naar seks, ruige seks, met mannen die ze net kent, of niet kent. Ze neemt enorme risico’s en geniet hiervan, heeft het ook nodig om te kunnen functioneren.

Als haar man er eindelijk achter komt, verhuizen ze naar het platteland, waar er minder mannen en vooral minder kansen zijn. Maar de vraag is of Adèle echt veranderd is of dat ze de eerste de beste kans weer zal aangrijpen om los te gaan. Want de tuin van het beest blijft lokken.

Knap is dat Laila Slimani in staat is om deze gebeurtenissen te beschrijven op een soort klinische manier zodat het nooit ranzig wordt, hoe ranzig de situatie misschien ook is. Ook geeft ze geen verklaring en dat vind ik ook bijzonder. Meestal begin je bij zo’n onderwerp te bedenken hoe Adèle zo heeft kunnen worden (alsof een vrouw geen buitensporig gedrag kan vertonen zonder dat er een oorzaak voor is). Maar in dit geval is er geen oorzaak, geen reden, of in ieder geval geen een die wij te weten komen. Ook voor het gedrag van de echtgenoot komt geen verklaring en ergens is dat wel heel bevrijdend.

Ik las eerder van Laïla Slimani Een zachte hand, een thriller die je bijna laat vergeten dat er ook heel wat maatschappijkritiek in zit, net zoals dit boek ook meerdere lagen heeft.

Originele Franse titel: Dans le jardin de l‘ogre (2014), Nederlandse uitgave 2018 door uitgeverij Nieuw Amsterdam,Nederlandse vertaling Gertrud Maes, bladzijdes: 174

Rivieren keren nooit terug, Joke J. Hermsen

Ella Theisseling heeft een wat moeizame verhouding met haar ouders, maar nu haar vader is overleden en haar moeder weigert om over bepaalde zaken te praten, merkt ze dat ze ronddobbert. 

Daarom besluit ze naar Frankrijk te gaan, naar het zuiden, waar ze vroeger altijd de zomervakantie doorbrachten, in de hoop hier iets terug te vinden wat haar houvast biedt. Ze reist via Parijs en rijdt zo naar het zuiden, terwijl ze onderweg plaatsen aandoet waar mooie dingen te zien zijn. Ella is kunsthistorica en kunst is voor haar balsem en noodzaak, de enige houvast die er nog is.

Langzaam vallen reis, kunst, reflecties en herinneringen samen en hoewel je nooit terug kunt naar het verleden omdat de tijd nu eenmaal niet stilstaat, kun je wel leren om dingen onder ogen te zien. En van daaruit verder te gaan.  

Ik kwam erachter dat ik heel lang Joke Hermsen heb verward met een andere Joke die een boek heeft geschreven waar ik niet zo van onder de indruk was, terwijl een ander boek dat ik wel van haar heb gelezen en dat ik mooi vond (Tweeduister), in mijn hoofd niet meer bij deze Joke hoorde. (is dit nog duidelijk?)

Enfin, Rivieren keren nooit terug is een prachtig boek. Ik houd ervan als een schrijver in staat is om op een mooie manier kunst en filosofische overwegingen in een verhaal te verwerken zonder dat het pedant wordt. Joke Hermsen schrijft met prachtige zinnen en mooie beelden en weet in een paar woorden een scene of een sfeer te vatten. Erg mooi. En ik wil nu meer van haar lezen, zeker nu ik de juiste Joke voor me heb.

Uitgegeven in 2018 door uitgeverij De Arbeiderspers, bladzijdes: 262