Nog even over het afgelopen schooljaar

Nu de vakantie begonnen is, toch nog even een terugblik op het afgelopen schooljaar. Toen mijn conrector me een paar weken geleden vroeg hoe het jaar was geweest, zei ik: 'Een moeilijk rotjaar'. En dat is het ook wel geweest, maar zoals ik later bedacht, klopt dat niet helemaal, want het is niet het hele plaatje.

Het jaar begon wel vervelend, met een situatie die me heel veel energie kostte, die je aan het begin van het schooljaar eigenlijk niet al kunt verbruiken.

Vorig jaar in juni was ik erg blij dat ik één dag op een andere locatie mocht werken, ik heb daar eerder over verteld: (HIER).

Ik hoopte dat ik daar, met een geheel andere werkwijze, mijn eigen onderwijs weer kritisch tegen de loep kon houden en weer nieuwe energie en inspiratie op zou doen. Na twintig jaar hetzelfde doen, leek me dat een goed idee.

Dat is helaas een beetje anders gelopen. Ik kwam er namelijk binnen één bijeenkomst daar al achter dat ik de sfeer in dat team heel vervelend vond. Daar kwam een organisatorische chaos bij (geen roosters, geen communicatie, geen enkele informatie) en tot slot bleek dat de derde klassen geschiedenis waar voor de vakantie sprake van was geweest, veranderd waren (zonder overleg) in een tweede klas aardrijkskunde, (ja, je leest het goed). Oh, en of ik even het hele examenprogramma maatschappijleer wilde opzetten en geven (ook zonder overleg).

Kortom, ik kwam erachter dat ik me hier niet thuis voelde en grenzeloos spijt had van mijn beslissing. Het gevoel van falen, de weerzin om daar naar toe te gaan en mijn groeiende wanhoop kostten me ontzettend veel energie.

Om een lang verhaal goed te maken, van mijn rector mocht ik per direct stoppen op die andere locatie. Ik zei dat ik zelfs wel wc's wilde schoonmaken als opvulling van de uren (ook al een teken dat ik er echt héél graag weg wilde), maar we hebben gelukkig een andere oplossing gevonden. In de derde periode ging een collega's met zwangerschapsverlof en dan zou ik zoveel uren van haar overnemen dat ik over het jaar gemiddeld op mijn gewone 0.8fte uitkwam.

Dit was een mooie oplossing, al zal ik eerlijk zeggen dat dit in de derde periode een beetje misliep, omdat ik toen ver boven 1 fte werkte en dit, achteraf gezien, gewoon teveel was en ik op de grens stond om in te storten. Dat is gelukkig niet gebeurd, maar de vakantie halen was wel een hele opgave.

Tot zover het moeilijke rotjaar gedeelte.

Maar er zijn ook heel mooie dingen gebeurd dit jaar en ik vind het belangrijk om die ook te benoemen en even duidelijk te hebben.

Ten eerste is mijn tijd op die andere locatie niet alleen maar verloren tijd geweest. Ik heb er ook een eye-opener gekregen, dank zij een leerling.

Tijdens de ene les die ik daar heb gegeven (aardrijkskunde), stak één leerling haar vinger op en zei: 'Ik wil even zeggen dat ik vind dat je zo goed lesgeeft'. Ik was op dat moment echt even stil en zei toen: 'Dank je wel, ik vind het heel lief dat je dat zegt'. Ik ging verder met mijn uitleg en ondertussen werd het in mijn hoofd niet stil. Want ik deed in die klas namelijk niks anders dan wat ik altijd doe; namelijk gewoon duidelijk uitleg geven en de leerlingen helpen de stof te begrijpen.

Misschien was mijn manier van lesgeven wel helemaal niet zo slecht als ik zelf dacht. Misschien dat mijn 'oude manier van lesgeven' nog altijd gewoon heel goed is. Dat is toch even iets om bij stil te staan.

Ik heb daarna in de rest van het jaar meegedaan aan de daltoncursus voor gevorderde docenten (ik werk dus op een daltonschool), waarbij we het hele schooljaar aan een zelfgekozen leeropdracht hebben gewerkt. Ik wilde mijn eigen lessen een duidelijker daltongehalte meegeven, waarbij de daltonwaardes van Samenwerken, Reflectie, Zelfstandigheid en Verantwoordelijkheid op verschillende manieren duidelijk terugkomen in mijn lessen, explicieter dan ze tot nu toe terugkomen.
Ik heb tijdens deze cursus veel geleerd en er heel veel aan gehad. Naar mijn idee zijn mijn lessen er beter door geworden.

Tijdens de cursus ga je ook altijd een weekend naar Egmond. 

Tijdens dit jaar zijn er op school een paar functies vrijgekomen waar ik op had kunnen solliciteren. Hoewel een aantal van die functies me best leuk leken, besefte ik dit jaar heel duidelijk dat mijn hart ligt bij het lesgeven en dat ik geen taak wil uitvoeren waarbij ik minder les kan/moet geven. Die duidelijke focus heb ik dit jaar heel goed gevoeld. Want hoe moe, boos, verdrietig of chagrijnig ik ook was, op het moment dat ik naar mijn lokaal liep en de leerlingen daar zag, voelde ik me meteen beter. Ik word blij van leerlingen, niet van achter een computer zitten om een andere taak uit te voeren.

Dit inzicht voel ik ook als winst. Het geeft namelijk rust. Je krijgt namelijk soms het idee dat lesgeven alleen niet genoeg is en dat je er allerlei dingen bij moet doen, zeker als je al een tijdje bezig bent. Lesgeven is echter wat ik het liefste doe en ik hoef geen coördinator van zus of zo te worden.

Voeg daarbij dat van mijn mentorklas van de 23 leerlingen er 20 geslaagd zijn, en ik aan alle kanten van leerlingen heb gemerkt dat ze mijn lessen waarderen en dan zijn dat zeker punten die met grote letters aan de pluskant van deze balans moeten komen te staan.

Komend jaar krijg ik toch een nieuwe uitdaging, ik ga namelijk naar een ander team. Ik heb de afgelopen vier jaar in het bovenbouw-havo team gezeten, was in die klassen mentor en gaf daar veel les. Het komende schooljaar ga ik op eigen verzoek naar het mavo-team en word ik mentor in 2 mavo. Ik heb er heel veel zin in. Ik houd van de mavo en kan er goed lesgeven en de leerlingen zijn er fantastisch.

Kortom, ja, het was een moeilijk jaar met een heleboel vervelende dingen die energie slurpten, maar er zijn gelukkig ook heel veel punten waar ik met blijdschap en voldoening op terug kijk. Niet helemaal een rotjaar, zoals ik eerst dacht.

Ik kijk alweer uit naar het nieuwe jaar, maar nu eerst vakantie, want die heb ik wel verdiend :-)