Verloren in Napels, Heddi Goodrich
Deze bespreking bevat een paar spoilers. Veel wordt ook
al op de achterflap gezegd, maar voor de zekerheid waarschuw ik maar even.
Heddi is als tiener naar Italië gekomen als uitwisselingsstudente,
en is daar blijven hangen. Ze heeft er de middelbare school afgemaakt en
studeert nu linguïstiek in Napels. Ze leert de geologie student Pietro kennen
als hij haar een cassettebandje geeft dat hij voor haar heeft gemaakt en dat is
het begin van hun relatie.
Heddi en Pietro worden verliefd. Zo’n alles overheersende,
heerlijke verliefdheid die je kunt beleven als je jong bent. Eén ding weten ze
zeker, zij zijn voor elkaar bestemd.
Jammer genoeg werkt de familie van Pietro niet erg mee om
Heddi zich welkom te laten voelen. Vooral zijn moeder blijft op afstand en
heeft het over Heddi als ‘zij daar’.
Heddi en Pietro hebben grote plannen, ze willen reizen en de
wereld leren kennen. Maar eerst moet hij nog zijn dienstplicht vervullen na
zijn studie en hij moet een manier zien te vinden om zijn dorp en alle verplichtingen
die daarbij horen achter zich te laten.
Dan blijkt dat hun relatie toch niet tegen de realiteit is
opgewassen, dat ze teveel verschillen en andere dingen in het leven belangrijk
vinden. Pietro zit toch meer vast aan de grond van zijn familie dan Heddi kan begrijpen
en al hun dromen over reizen en vrijheid blijken weinig meer waard te zijn.
Verloren in Napels was een beetje een gemengde
leeservaring. Er waren een paar punten die ik echt vond tegenvallen, en dingen
die ik heel erg mooi vond.
Het is altijd een beetje vreemd als een auteur heel
duidelijk aangeeft dat het om een roman gaat en dat elke overeenkomst met
bestaande personen toeval is, maar dat de hoofdpersoon wel de naam van de auteur
draagt en ook in dezelfde situaties zit. In dit geval zijn de overeenkomsten
tussen de schrijfster en de hoofdpersoon dezelfde voornaam en het feit dat ze
beiden uitwisselingsstudenten uit de VS zijn, talen studeren in Napels en later
naar Nieuw Zeeland gaan om te trouwen en twee kinderen te krijgen. Ik vraag me
dan af waarom je als auteur hiervoor kiest.
De verschillende personages komen wat mij betreft niet uit
de verf, het zijn er misschien ook teveel om ze goed te leren kennen. De
studenten waarmee Heddi eerst samenwoont en die volgens haar zeggen zo belangrijk
voor haar zijn, komen in wat losse scenes en een paar regels aan bod, maar er
zit weinig samenhang in. De huisgenote Madeleine lijkt heel bijzonder, maar ook
zij komt maar een paar keer voor en dan nog heel oppervlakkig.
Ook Heddi zelf blijft soms een beetje in het vage. Hoe kan
een zestienjarige in haar uitwisselingsland blijven, en waar waren haar ouders?
Dit wordt niet erg duidelijk. De dromen die ze regelmatig heeft moeten
misschien extra informatie geven over haar relatie met Pietro, maar ik vond ze
eerlijk gezegd vergezocht en ze begonnen mij na de tweede te irriteren.
Tot zover de dingen die ik niet zo goed vond aan het boek,
maar zoals ik al zei, er is ook veel te vinden dat ik wel heel erg mooi vond.
Ten eerste de beschrijving van Napels. Ik heb Napels nog
maar één keer bezocht, maar ik was meteen getroffen door de kenmerkende chaos
die er in de stad heerst en waarbij ik me uitbundig vermaakt heb. Napels is in
dit boek een derde hoofdpersoon, misschien zelfs wel de belangrijkste hoofdpersoon.
Heddi en Pietro wonen in de Spaanse wijk in Napels, waar de waslijnen over de
straten hangen, het vuil hoog ligt opgetast, je constant de weg kwijt bent en
er niets volgens de regels gebeurt. Maar ondanks dat alles is de wijk levendig en
bijzonder als het leven zelf. Ik kreeg in dit boek alle levendige aspecten van
Napels mee, de gekte en de chaos, en ik zag de smalle straten, de copieuze
maaltijden, de mandjes die uit het raam worden getakeld en de burenruzies waar iedereen op de
binnenplaats van mee kan genieten.
Zeg je Napels, dan zeg je Vesuvius, want de stad leeft elke
dag met het besef dat ze op een vulkaan gebouwd is. Het leven is eindig, Napels
is eindig en aan je lot kun je je niet onttrekken. De Vesuvius speelt ook een
belangrijke rol in het boek, als altijd aanwezige toeschouwer, een eeuwige getuige
die laat zien dat alles weer kan verdwijnen. Die vergelijkingen, die observaties
vind ik prachtig beschreven en geven een extra dimensie aan het verhaal en
vormen een heel bijzondere toevoeging.
Wat dit verhaal ook uit tilt boven een gemiddeld boek, is dat
het geen clichématig einde heeft waarin alle losse eindjes bij elkaar komen en
waar alles goed komt. Want mensen kunnen niet altijd veranderen en hoewel je
dat soms wel zou willen, moet je af en
toe accepteren dat ondanks goede bedoelingen dat niet altijd lukt. Liefde is
niet altijd genoeg.
Dat Heddi Goodrich ervoor heeft gekozen om voor dit
einde te gaan in plaats voor een rechtgebreid einde waar waarschijnlijk veel
schrijvers wél voor hadden gekozen, vind ik heel erg fijn. Ik had anders het
boek waarschijnlijk zwaar teleurgesteld dichtgeslagen, maar nu was ik aangenaam
verrast.
Voeg daarbij een schrijfstijl waar ik even aan moest wennen,
maar waar ik steeds meer de bijzondere vergelijkingen van kon waarderen en dan
heb je een boek dat ik met zeer veel plezier heb gelezen. Ik waande me weer
even in Napels en ik wilde eigenlijk gewoon weer terug.
Heddi Goodrich is dus een Amerikaanse die nu in
Nieuw-Zeeland woont, maar deze debuutroman heeft ze rechtstreeks in het
Italiaans geschreven. Geen geringe prestatie!
Originele Italiaanse
titel: Perduti nei Quartieri Spagnoli (2019)
Nederlandse uitgave 2019 door uitgeverij Wereldbibliotheek
Nederlandse vertaling: Manon Smits
Bladzijdes: 413
Reacties
Een reactie posten