Verloren in Napels, Heddi Goodrich

Deze bespreking bevat een paar spoilers. Veel wordt ook al op de achterflap gezegd, maar voor de zekerheid waarschuw ik maar even.

Heddi is als tiener naar Italië gekomen als uitwisselingsstudente, en is daar blijven hangen. Ze heeft er de middelbare school afgemaakt en studeert nu linguïstiek in Napels. Ze leert de geologie student Pietro kennen als hij haar een cassettebandje geeft dat hij voor haar heeft gemaakt en dat is het begin van hun relatie. 

Heddi en Pietro worden verliefd. Zo’n alles overheersende, heerlijke verliefdheid die je kunt beleven als je jong bent. Eén ding weten ze zeker, zij zijn voor elkaar bestemd.

Jammer genoeg werkt de familie van Pietro niet erg mee om Heddi zich welkom te laten voelen. Vooral zijn moeder blijft op afstand en heeft het over Heddi als ‘zij daar’.

Heddi en Pietro hebben grote plannen, ze willen reizen en de wereld leren kennen. Maar eerst moet hij nog zijn dienstplicht vervullen na zijn studie en hij moet een manier zien te vinden om zijn dorp en alle verplichtingen die daarbij horen achter zich te laten.

Dan blijkt dat hun relatie toch niet tegen de realiteit is opgewassen, dat ze teveel verschillen en andere dingen in het leven belangrijk vinden. Pietro zit toch meer vast aan de grond van zijn familie dan Heddi kan begrijpen en al hun dromen over reizen en vrijheid blijken weinig meer waard te zijn.

Verloren in Napels was een beetje een gemengde leeservaring. Er waren een paar punten die ik echt vond tegenvallen, en dingen die ik heel erg mooi vond.

Het is altijd een beetje vreemd als een auteur heel duidelijk aangeeft dat het om een roman gaat en dat elke overeenkomst met bestaande personen toeval is, maar dat de hoofdpersoon wel de naam van de auteur draagt en ook in dezelfde situaties zit. In dit geval zijn de overeenkomsten tussen de schrijfster en de hoofdpersoon dezelfde voornaam en het feit dat ze beiden uitwisselingsstudenten uit de VS zijn, talen studeren in Napels en later naar Nieuw Zeeland gaan om te trouwen en twee kinderen te krijgen. Ik vraag me dan af waarom je als auteur hiervoor kiest.

De verschillende personages komen wat mij betreft niet uit de verf, het zijn er misschien ook teveel om ze goed te leren kennen. De studenten waarmee Heddi eerst samenwoont en die volgens haar zeggen zo belangrijk voor haar zijn, komen in wat losse scenes en een paar regels aan bod, maar er zit weinig samenhang in. De huisgenote Madeleine lijkt heel bijzonder, maar ook zij komt maar een paar keer voor en dan nog heel oppervlakkig.  

Ook Heddi zelf blijft soms een beetje in het vage. Hoe kan een zestienjarige in haar uitwisselingsland blijven, en waar waren haar ouders? Dit wordt niet erg duidelijk. De dromen die ze regelmatig heeft moeten misschien extra informatie geven over haar relatie met Pietro, maar ik vond ze eerlijk gezegd vergezocht en ze begonnen mij na de tweede te irriteren.

Tot zover de dingen die ik niet zo goed vond aan het boek, maar zoals ik al zei, er is ook veel te vinden dat ik wel heel erg mooi vond.

Ten eerste de beschrijving van Napels. Ik heb Napels nog maar één keer bezocht, maar ik was meteen getroffen door de kenmerkende chaos die er in de stad heerst en waarbij ik me uitbundig vermaakt heb. Napels is in dit boek een derde hoofdpersoon, misschien zelfs wel de belangrijkste hoofdpersoon. 

Heddi en Pietro wonen in de Spaanse wijk in Napels, waar de waslijnen over de straten hangen, het vuil hoog ligt opgetast, je constant de weg kwijt bent en er niets volgens de regels gebeurt. Maar ondanks dat alles is de wijk levendig en bijzonder als het leven zelf. Ik kreeg in dit boek alle levendige aspecten van Napels mee, de gekte en de chaos, en ik zag de smalle straten, de copieuze maaltijden, de mandjes die uit het raam worden getakeld en de burenruzies waar iedereen op de binnenplaats van mee kan genieten.

Zeg je Napels, dan zeg je Vesuvius, want de stad leeft elke dag met het besef dat ze op een vulkaan gebouwd is. Het leven is eindig, Napels is eindig en aan je lot kun je je niet onttrekken. De Vesuvius speelt ook een belangrijke rol in het boek, als altijd aanwezige toeschouwer, een eeuwige getuige die laat zien dat alles weer kan verdwijnen. Die vergelijkingen, die observaties vind ik prachtig beschreven en geven een extra dimensie aan het verhaal en vormen een heel bijzondere toevoeging.

Wat dit verhaal ook uit tilt boven een gemiddeld boek, is dat het geen clichématig einde heeft waarin alle losse eindjes bij elkaar komen en waar alles goed komt. Want mensen kunnen niet altijd veranderen en hoewel je dat soms wel zou willen, moet je af en toe accepteren dat ondanks goede bedoelingen dat niet altijd lukt. Liefde is niet altijd genoeg.

Dat Heddi Goodrich ervoor heeft gekozen om voor dit einde te gaan in plaats voor een rechtgebreid einde waar waarschijnlijk veel schrijvers wél voor hadden gekozen, vind ik heel erg fijn. Ik had anders het boek waarschijnlijk zwaar teleurgesteld dichtgeslagen, maar nu was ik aangenaam verrast.

Voeg daarbij een schrijfstijl waar ik even aan moest wennen, maar waar ik steeds meer de bijzondere vergelijkingen van kon waarderen en dan heb je een boek dat ik met zeer veel plezier heb gelezen. Ik waande me weer even in Napels en ik wilde eigenlijk gewoon weer terug.

Heddi Goodrich is dus een Amerikaanse die nu in Nieuw-Zeeland woont, maar deze debuutroman heeft ze rechtstreeks in het Italiaans geschreven. Geen geringe prestatie!

Originele Italiaanse titel: Perduti nei Quartieri Spagnoli (2019)

Nederlandse uitgave 2019 door uitgeverij Wereldbibliotheek

Nederlandse vertaling: Manon Smits

Bladzijdes: 413