Petite, Edward Carey

Een  klein lelijk meisje wordt geboren in Zwitserland en klein en lelijk zal ze altijd blijven. Het enige dat groot aan haar is, zijn haar neus en kin, maar verder is ze vrij onooglijk.

Ze komt als dienstmeisje in Bern terecht bij dokter Curtius, die afgietsels in was maakt van lichaamsdelen. De kleine Marie, of Petite, zoals ze wordt genoemd, voelt geen angst als ze de dokters werk ziet en al snel is ze degene die hem met alles helpt.

Ze vertrekken samen naar Parijs, waar er meer mogelijkheden zijn. Ze komen in huis bij de weduwe van een kleermaker die de drijvende kracht wordt achter de onderneming.

Hoofden maken ze, van grote mannen, maar al snel ook van misdadigers en ter dood veroordeelden. Deze hoofden worden tentoongesteld en het publiek in Parijs kan er geen genoeg van krijgen. 

Petite krijgt er echter wel genoeg van, de Weduwe mag haar niet en zet haar steeds meer aan de zijlijn. Als Petite de kans krijgt om naar Versailles te gaan om te werken voor prinses Elizabeth die geïnteresseerd is in werken met was, grijpt ze die kans met beide handen aan.

Maar de populariteit van de koninklijke familie neemt af en de revolutionaire ideeen krijgen steeds meer voet aan de grond. Als Petite terug is in Parijs zullen ze moeten laveren tussen de toenemende vijandigheden, zeker als bekend is dat zij een vriendin van de prinses was.

Petite zal uiteindelijk trouwen met de verder niet heel belangrijke meneer Tussaud en naar Londen gaan, waar ze op den duur opnieuw een expositie inricht met de wassen hoofden die ze heeft meegenomen op haar reis over het kanaal.

Edward Carey heeft zelf bij Madame Tussaud in Londen gewerkt en heeft vijftien jaar over dit boek gedaan.

Er zijn heel veel redenen om Petite prachtig te vinden en de hoogste waardering te geven. Het brengt Parijs in de 18^e eeuw tot leven en geeft genoeg details om het geheel levensecht en pakkend te maken. Het is sfeervol en ontegenzeggelijk origineel en je leest het met een plezierige huivering.

Toch ben ik niet onverdeeld enthousiast en ik denk dat dit komt omdat het een historische roman is, met een echt historisch figuur als hoofdpersoon. En in dat geval wil ik meer respect voor de werkelijkheid. Dit is geen biografie en dat is ook niet nodig, maar als je als schrijver zegt dat je je vrij voelt om de leemtes in de getuigenissen in te vullen, maar je geeft niet aan welke leemtes je dan invult en op welke manier, ben je wat mij betreft niet zorgvuldig genoeg.  

De stijl deed mij denken aan een boek als Coraline van Neil Gaiman, een boek waar ik van heb genoten en waar de vreemde sfeer met een beangstigend randje me goed beviel. In een historische roman zit ik echter niet te wachten op diezelfde vreemde sfeer. Persoonlijk denk ik dat je dan beter zelf een personage kunt verzinnen en die plaatsen in het 18^e eeuwse Parijs, dan aan de haal gaan met historische personages. Ik weet wel zeker dat ik er in dat geval gewoon enorm van had genoten.

Maar ik denk eerlijk gezegd ook dat heel veel mensen dit wél een heel goed boek zullen vinden en de stijl juist zullen prijzen. Ik denk dat mijn beroepsdeformatie ervoor zorgt dat dit echter voor mij niet geldt.

Kortom, een boek waar veel goeds te vinden is, maar dat echter niet mijn soort historische roman is.

Originele titel: Little (2018)

Nederlandse uitgave 2019 door uitgeverij Ambo/Anthos

Nederlandse vertaling: Karina van Santen

Bladzijdes:443