Het licht van de nacht, Emanuele Altissimo

Mensen reageren allemaal anders op verdriet en verlies, en waar de één een weg vindt om hier mee om te gaan, kan een ander het niet verdragen.

De broers Diego en Olmo hebben een groot verlies geleden, hun ouders zijn omgekomen bij een auto-ongeluk. Ze wonen nu bij hun opa Aime, die goed voor hen zorgt, maar ook zijn goede zorgen kunnen niet voorkomen dat Diego langzamerhand van de rails gaat.

Diego is de oudere van de broers, hij is 21 en Olmo is nog maar dertien. Nadat Diego heeft besloten om bij het leger te gaan, wil hij trainen voor de fysieke test die hij zal moeten doen. Daarom vertrekken ze naar het huisje in de bergen dat de ouders van Diego en Olmo jaren geleden hadden gekocht.

Elke ochtend vertrekt Diego om hard te lopen en oefeningen te doen en hij meldt zich aan bij het jeugdkamp om wandelingen met de kinderen te maken.

Ondertussen probeert Olmo te navigeren tussen vriendschappen en heeft hij te maken met de symptomen van opgroeien. Olmo heeft dus genoeg dingen om zich druk om te maken die hemzelf betreffen, maar het is hem wel duidelijk dat het niet goed gaat met Diego.

Hoe zit het met het hertje, waarom huilt Diego bijna elke nacht en waarom loopt het mis bij het jeugdkamp?

Diego kan zijn kwaadheid niet loslaten over het ongeluk en wiens fout het is, hij is geknakt door het verlies en als hij zijn dromen in rook ziet opgaan, is er voor hem geen weg terug.

Opa ziet maar een deel, en Olmo durft zijn zorgen niet uit te spreken uit angst het alleen maar erger te maken en samen lijden ze in stilte terwijl Diego richting de onherroepelijke afgrond gaat.

Het licht van de nacht is een triest verhaal, over mensen die gebroken zijn en voor wie er geen echte hulp mogelijk is. Het is waarschijnlijk dat er al een weeffout in Diego zat en dat hij door het verlies van zijn ouders over de rand geduwd wordt, maar voor de mensen om hem heen die van hem houden is dit hartbrekend om mee te maken. Niemand kan hem helpen en Diego wil ook niet geholpen worden.

Tegelijkertijd is het ook een verhaal waarin Olmo ondanks alles toch een toekomst voor zichzelf weet op te bouwen, letterlijk en figuurlijk. Van iemand die modellen bouwde, wordt hij bouwer van gebouwen, en het verhaal over het Empire State Building dat bleef staan ondanks het vliegtuig dat zich hier in 1945 inboorde vormt een heel mooie extra laag, op allerlei gebieden. 

Sommige van die lagen werden me pas duidelijk toen ik het boek al een tijdje uit had, maar het nog een lange tijd in me bleef nasudderen, en dat vind ik altijd erg leuk. Dat een boek je inzichten geeft, ook als je het al hebt dichtgeslagen.

Dit boek is het debuut van de in 1987 in Turijn geboren Emanuele Altissimo en het liep op een haar na de Premio Strega van 2019 mis (de belangrijkste literaire prijs van Italië).

Het licht van de nacht is een mooi en ontroerend verhaal, dat ondanks de zwaarheid van het onderwerp toch een lichtheid in de manier van schrijven heeft. Het proza is niet zwaar of gekunsteld, maar leest erg prettig.

Ik vond de drie hoofdpersonen mooi getroffen en je ziet voor je hoe ze elk op hun eigen manier handelen en doen. Je krijgt de eenzaamheid en de zorgen van Olmo mee, maar ook de wijsheid van opa Aime, die zijn best doet om zijn kleinzoons de liefde en zorg te geven die ze nodig hebben. Een taak die hij nooit had verwacht op die manier uit te moeten voeren, maar die hij met hart en ziel op zich heeft genomen.

Olmo vertelt het verhaal en dat is goed gedaan, door zijn observaties zie je langzaam dat het mis gaat met Diego, zonder dat dit er teveel bovenop ligt.

Het licht van de nacht is een bijzonder mooi verhaal, dat naarmate je vordert, steeds indringender wordt, zonder dat het daar moeite voor doet. 

Opnieuw een voorbeeld van het moois dat Italiaanse literatuur te bieden heeft.

Originele Italiaanse titel: Luce rubata al giorno (2019)

Nederlandse uitgave 2019 door uitgeverij Signatuur

Nederlandse vertaling: Saskia Peterzon-Kotte

Bladzijdes: 252