De naam van de moeder, Roberto Camurri

Pietro woont samen met zijn vader Ettore, maar zonder zijn moeder. Toen Pietro nog een baby was, heeft zij op een gegeven moment haar koffers gepakt en is ze vertrokken. Ze heeft nooit meer iets van zich laten horen en haar naam is door Ettore nooit genoemd. Haar aanwezigheid is uitgewist, want Ettore heeft al haar kleding en spullen op zolder verborgen. 

Ettore heeft niet de mogelijkheden om met zijn emoties om te gaan en het lukt hem dan ook absoluut niet om met zijn zoontje te communiceren. Hij doet wel zijn best, maar de opvoeding bestaat er voornamelijk uit dat hij voor een natje en droogje zorgt, alle andere zaken liggen buiten zijn vermogen. Dit komt voor een groot deel ook omdat hij zijn vrouw verschrikkelijk mist en het feit dat zij zonder uitleg of excuus gewoon is vertrokken hem heeft geknakt. 

Voor Pietro is de afwezigheid van zijn moeder een altijd aanwezige in zijn leven, als een schaduw die overal overheen hangt. 

Pietro groeit op als een gesloten jongeman en uiteindelijk een man die steeds opnieuw zich afvraagt of hij wel de juiste reacties heeft en wat liefde eigenlijk is. Zelfs als hij zelf een relatie krijgt en vader wordt, is het de vraag of hij zijn opvoeding te boven kan komen. 

Deze tweede roman van Roberto Camurri speelt zich opnieuw af in Fabricco, een stadje in het noorden. Sommige personages uit het eerste verhaal komen ook hier voorbij, een erg leuke terug verwijzing naar het eerste boek. (Zou Roberto Camurri van plan zijn om de Fabricco romans te schrijven, zoals Giorgo Bassani de Ferrara romans heeft geschreven?)

De naam van de moeder is een triest verhaal, al is er op het einde wel het idee dat de cirkel verbroken is. Het laat vooral triest zien hoe opvoeding doorwerkt en hoe een besluit van een persoon door kan werken in de levens van andere mensen. Ettore is opgevoed met het idee dat er hard gewerkt moet worden, voor al het andere was geen ruimte. De grootouders van Pietro hebben ook zo hun fouten gemaakt waardoor de moeder van Pietro haar keuzes heeft gemaakt. Het is jammer dat het onvermogen om te praten iedereen zo lam kan leggen, zo erg dat een kind er eigenlijk voor het leven door beschadigd wordt. 

Roberto Camurri heeft een sobere schrijfstijl. Een stijl die ik erg kan waarderen, juist omdat het verhaal daardoor extra binnenkomt en veel indruk maakt. 

Het is na een debuut dat erg mooi was altijd lastig voor een schrijver om met een tweede boek te komen, maar De naam van de moeder is een goede opvolger die beslist niet teleurstelt. Ik ben benieuwd naar een volgend boek dat zich misschien weer in Fabricco zal afspelen. 

Originele Italiaanse titel: Il nome della madre (2020)

Nederlandse uitgave 2021 door uitgeverij De bezige bij

Nederlandse vertaling: Manon Smits

Bladzijdes: 219