Connemara, Nicolas Mathieu

Helene was in haar jeugd een grote belofte om het te gaan maken. Zij was het slimme meisje dat alle examens goed afsloot en vastbesloten was om zo ver mogelijk van haar geboortestad Epinal weg te gaan. Ze studeerde aan de businessschool in Lyon en kreeg een goede baan in Parijs. Ze trouwde en kreeg twee lieve dochters.

Christophe was in zijn jeugd een grote belofte in het ijshockey. Mede dankzij hem stond het team van Epinal enkele jaren in de sub-top en waren er visioenen van kampioenschappen en internationale transfers.  Op school wilden alle jongens zijn vriend zijn en alle meisjes waren verliefd op hem. 

Maar nu zijn ze beiden in de veertig en het leven heeft hen niet helemaal gebracht wat ze hadden gehoopt. Christophe is gescheiden en zijn ex wil met hun zoontje verhuizen, zijn vader bij wie hij woont begint vergeetachtig te worden en hij heeft een baan als vertegenwoordiger in hondenvoer waar hij ook niet heel blij van wordt. Hij hoopt weer te kunnen spelen in het ijshockeyteam, hoewel zijn hoogtijdagen natuurlijk ver achter hem liggen.

Helene heeft een burn-out gehad en moest haar baan in Parijs opgeven. Zij en haar gezin zijn weer verhuisd naar Epinal waar het tempo iets lager ligt en de eisen niet zo hoog zijn. Toch hoopt ze in haar nieuwe baan op een hogere functie, als ze maar hard genoeg werkt. Eigenlijk hoopt ze zelfs op een vennootschap, maar er zijn ook andere kapers op de kust. Ondertussen loopt haar relatie niet heel lekker want haar man neemt het haar kwalijk dat ze nu in de provincie wonen en eigenlijk is het gezinsleven hem te min. 

Bij toeval ziet Helene Christophe in een restaurant, en ze herkent hem meteen. Ze hebben bij elkaar op school gezeten en Helenes beste vriendin in die tijd was een vriendinnetje van Christophe. Via social media krijgen ze nu weer contact en er ontstaat een affaire. Twee mensen die teleurgesteld zijn en niet bereikt hebben wat ze hadden gedacht en een beetje troost bij elkaar zoeken. 

Connemara slaat op het beroemde nummer van Michel Sardou, Les Lacs du Connemara, dat uitkwam in 1981 en nog altijd een bekend en geliefd lied is in Frankrijk. Heel grappig, ik kende het niet, of liever, ik dacht dat ik het niet kende tot ik het opzocht op YouTube en bij het eerste woord al meteen wist welk nummer dit is en mee kon neuriën. Iedereen kent Les Lacs du Connemara, ook al herken je de titel misschien niet!

In dit geval is het nummer het symbool voor de jeugd van Helene en Christophe, maar markeert ook het moment dat aan hun relatie een einde komt. Want hoewel ze beiden op een gegeven moment overwegen dat of hun relatie een toekomst heeft, weten ze dat ze niet echt bij elkaar passen. 

Als je niet tevreden bent met je leven, als het leven je niet heeft gebracht wat je had gehoopt, is het verleidelijk om terug te grijpen op de jaren dat alles je voor de wind ging en alle mogelijkheden nog open lagen. Maar we kunnen natuurlijk nooit echt terug, en ook Helene en Christophe gaan uiteindelijk elk hun eigen weg. Hun levens zullen misschien nooit de hoogte bereiken die ze in hun jeugd hadden verwacht, maar dat wil niet zeggen dat ze niet gelukkig kunnen zijn. Ze weten er iets van te maken, zoals de meesten van ons dat doen. 

Ik las eerder De uitzichtlozen van Nicolas Mathieu en dat vond ik een schitterend boek. Wat ik heel mooi vind aan de manier waarop Nicolas Mathieu zijn verhalen opbouwt is dat hij veel aandacht besteed aan de kleine momenten, de situaties in het leven van een jongere die een rol spelen in hoe het leven eruit gaat zien. 

Met heel veel inzicht en nuance beschrijft hij die pijnlijke momenten als je opgroeit. De mix van Helene en Christophe nu en de hoofdstukken over hun jeugd is heel goed gedaan, langzaam kom je te weten hoe ze op het punt zijn gekomen waar ze nu zitten. Wat ik ook fijn vind is dat het geen gemakkelijk romantisch einde is, waarin Christophe en Helene samen op een wit paard de toekomst tegemoet rijden. Zoals in het echte leven heeft niet alles een perfect en gemakkelijk einde, maar is er wel hoop en reden voor optimisme. 

Ik heb genoten van Connemara. Het is een prachtig inkijkje in het leven van gewone mensen en tegelijkertijd geeft het een beeld van Frankrijk, waar het verschil tussen de provincie en Parijs nog altijd belangrijk is, en de moderne tijd waar sommige banen vooral uit gebakken lucht bestaan. 

Het enige minpuntje is dat de seksscènes voor mij wat minder expliciet hadden gemogen, maar dat is een kwestie van persoonlijke smaak. Verder is Connemara een fijne opvolger van De uitzichtlozen en ik kijk uit naar het volgende boek van Nicolas Mathieu. 

Originele Franse titel: Connemara (2022)

Nederlandse uitgave 2023 door uitgeverij Meulenhoff

Nederlandse vertaling: Reintje Ghoos en Jan Pieter van der Sterre

Bladzijdes: 410