The mousetrap, Agatha Christie en het toneelstuk

De muizenval door Agatha Christie 

In 1947 schreef Agatha Christie een hoorspel voor de radio ter gelegenheid van de verjaardag van koningin Mary. Daarna werd het een kort verhaal en hier is vervolgens een toneelstuk van gemaakt dat vanaf 1952 in Londen wordt gespeeld tot op de dag van vandaag. The mousetrap is hiermee het langstlopende toneelstuk ter wereld en natuurlijk zijn er ook versies en vertalingen opgevoerd in andere landen. 

Het verhaal Three blind mice, gaat over een jong stel Mollie en Giles, dat net na de Tweede Wereldoorlog een pension opent. Ze hopen hiermee in hun onderhoud te kunnen voorzien. Ze hebben een aantal gasten, een veeleisende oude dame, een jongeman en een voormalige legermajoor en nog een paar mensen. 

Op de radio is het nieuwsbericht te horen dat er een moord is gepleegd in Londen en even later komt er in het pension een politie-inspecteur die vertelt dat er een link is tussen de gepleegde moord en een van de mensen in het pension. De zaak heeft wortels in de oorlog, toen drie jongens als evacuees bij een boer zo slecht werden behandeld dat een van hen overleed. (Agatha Christie baseerde het verhaal van de drie jongens op de boerderij trouwens op een echte gruwelijke zaak uit de oorlog.) 

Al snel blijkt dat er meerdere mensen in het pension een link met deze oude zaak hebben, maar wie is de moordenaar en wie kan een volgend slachtoffer zijn? 

Toen het korte verhaal een toneelstuk werd, was de vraag of het een andere titel kon krijgen dan Three blind mice, omdat er al een toneelstuk met die naam bestond. Vanaf dat moment was het The mousetrap. In Engeland is het korte verhaal niet uitgegeven, omdat Agatha Christie niet wilde dat mensen al het einde zouden weten. In andere landen is het wel uitgegeven en op internet is het einde tegenwoordig natuurlijk ook al te vinden. Toch wordt in Londen nog na elke voorstelling aan de bezoekers gevraagd of ze de identiteit van de moordenaar niet willen doorvertellen. Ik zal er ook verder niets over vertellen, om Agatha Christies wens te respecteren.

The mousetrap door Rick Engelkes Entertainment 

Ik ken het korte verhaal goed en meer dan vijfentwintig jaar geleden heb ik het toneelstuk The mousetrap mogen zien in het St. Martins theater in Londen, waar het sinds 1974 wordt opgevoerd. Een ervaring die ik nooit zal vergeten en tot op de dag van vandaag weet ik hoe het theater, het decor en bepaalde scenes eruit zagen. Ik heb ervan genoten en ik vond het geweldig om dit beroemde toneelstuk in dit beroemde theater te zien. Het was niet alleen het toneelstuk zelf dat ik erg leuk vond, maar ook de hele geschiedenis erachter. 

Toen ik las dat er op dit moment weer een nieuwe Nederlandse versie wordt gespeeld, wilde ik die natuurlijk ook zien en vorige week was het zover. Het is eigenlijk heel bijzonder voor mij om twee keer zo kort na elkaar naar het theater te gaan, maar leuk was het wel. 

In deze versie, geproduceerd door Rick Engelkes Entertainment (REP), spelen bekende namen mee zoals Willeke van Ammelrooy als mw. Boynton en Wilbert Gieske  als Majoor Metcalf. 

Het is een getrouwe bewerking, geen moderne interpretatie en dit vond ik voor dit stuk goed. Op de een of andere manier past dit bij het stuk dat al zo lang gespeeld wordt, je wil dan zien wat er al sinds de jaren vijftig te zien is. Dus in dat opzicht is het een geslaagde productie. Ondanks het feit dat ik de identiteit van de moordenaar natuurlijk allang ken, vond ik het toch erg leuk om te zien hoe het verhaal wordt opgebouwd. 

De sfeer van net na de Tweede Wereldoorlog werd voor mij goed getroffen door de sombere kleuren van het decor en de kleding. Er zat ook humor in, en ik vond bijvoorbeeld Levi Vos als Christopher Wren en Chris Tates als meneer Paravicini erg grappig. Roos van Erkel als Molly Ralston deed het ook uitstekend. 

Toch waren er een paar dingen die me tegenvielen in deze productie of die ik zelfs heel erg vervelend vond. 

Een aantal daarvan waren technische zaken, zoals microfoons die regelmatig net een seconde te laat aangingen of muziek en geluidseffecten die veel en veel te hard waren. Vooral de muziek was afschuwelijk.

Het begin was ook vreemd, want het decor begon als een huis, waarin zich al een deel van de eerste scene afspeelde. Hierdoor zag je eigenlijk niks. Gelukkig werd het huis daarna uitgeklapt tot een salon waar de rest van het toneelstuk zich afspeelde. 

Helaas merkte ik ook dat sommige acteurs zoals Willeke van Ammelrooy en Danny Westerweel (Inspecteur Trotter) af en toe aarzelden voor ze een woord uitspraken, of met een andere letter leken te beginnen voor het echte woord kwam, zodat bij mij de indruk gewekt werd dat ze niet helemaal goed in hun tekst zaten.  

Tot slot vond ik Frederik Brom als Giles Ralston en Guusje te Pas als juffrouw Casewell regelmatig een beetje teveel overacteren, iets dat ik irritant begon te vinden. 

Kortom, ik heb me vermaakt met deze uitvoering van The mousetrap, want Agatha Christie is altijd leuk en er was veel om van te genieten. Het einde, waarbij ook ons werd gevraagd om de identiteit van de moordenaar niet te onthullen, vond ik passend en leuk. 

Ik zal deze uitvoering niet vergelijken met De kersentuin waar ik twee weken geleden was, want ik denk niet dat je Tsjechov en Agatha Christie met elkaar kunt vergelijken, het zijn totaal verschillende soorten toneel. Ik kan het echter wel vergelijken met de Engelse uitvoering die ik al die jaren geleden heb gezien. En dan zie ik toch grote verschillen. De Engelse uitvoering was een geoliede machine waar het plezier vanaf spatte en daarmee vergeleken was dit toch echt een paar graden minder. 

Al met al zaten er net teveel kleine vervelende dingen in die bij elkaar ervoor zorgen dat ik voor een volgende productie van dit gezelschap niet meteen naar de kassa ren.