Stille zaterdag, Désanne van Brederode

Van Désanne van Brederode had ik nog nooit iets gelezen, maar ik werd aangetrokken door de titel. Stille zaterdag is namelijk de zaterdag voor Pasen. Het is dan ook een roman waarin geloof een grote rol speelt.

Maurice Benders, katholiek, ontmoet Sara Mijland, protestant. Zij, afkomstig uit een streng gereformeerd gezin en getrouwd met een Lutheraanse dominee,  is nu  burgermeester van Amsterdam en Maurice is kunstenaar. Hij komt op haar kantoor om over kunst te adviseren en ze raken aan de praat. Sara moet een toespraak houden bij een stille tocht voor een jongen die aan drugs is overleden en Maurice kende deze jongen. Dat was namelijk jarenlang een vriendje van zijn zoon.

Maurice en Sara worden vrienden, bellen, sms’en, mailen en ontmoeten elkaar regelmatig. Beiden moeten toegeven dat ze meer voor elkaar voelen dan alleen vriendschap, maar dat komt er nooit uit. Beiden zijn getrouwd, en hoewel Sara niet echt gelukkig getrouwd is, is Maurice dat wel.

Dat het niet goed gaat komen met hun verhouding, als je wat zij samen hebben al zo noemen kunt, weten we vanaf het begin. Vanaf het eerste hoofdstuk, de eerste bladzijde weten we namelijk dat Sara op Stille Zaterdag verongelukt. De vriendschap was al maanden voor deze dag verbroken en toevallig is dit de dag waarop zij beiden hun relatie overdenken. Maurice is alleen thuis want zijn vrouw en zoon zitten voor de paasdagen lekker in Rome en Sara is bezig met de paasmaaltijd, omdat haar kinderen met aanhang komen eten. Maar dan gaat het mis, Sara komt onder een auto zij het paasbrood op gaat halen.

In de rest van het boek komen we erachter wat er tussen hen gebeurd is en wat de band tussen hen beiden was. Daarnaast loopt het verhaal van Marlon, het vriendje van de zoon van Maurice, die enorm opkeek tegen Maurice, terwijl Maurice stiekem een enorme hekel aan die jongen had.

Kleuren spelen een belangrijke rol in dit boek. Er komen allerlei beschrijvingen van kleuren in voor, en het is verdeeld in gedeeltes die de namen van kleuren hebben. En nu weet ik eerlijk gezegd niet helemaal wat daar de betekenis van is. Desanne van Brederode is filosofe en ik heb daardoor het gevoel dat er een betekenis in moet zitten, maar ik zie die niet zo goed.

Het deel purper&oranje is wel duidelijk, oranje is de protestantse kleur bij uitstek en purper/paars is een kleur die in de Katholieke liturgie een grote rol speelt, dit is dan ook het gedeelte waarin Sara en Maurice elkaar tegenkomen en leren kennen. 

Het stuk dat wit&zwart heet gaat misschien over tegenstellingen. Tegenstellingen tussen katholiek en protestant, tussen Sara’s huwelijk en dat van Maurice, tussen de opvattingen van Sara en die van haar man, tussen de aanhankelijkheid van Marlon en de gevoelens van Maurice naar die jongen toe. En als je zwart en wit mengt krijgt je grijs. Misschien is alles wel niet zo duidelijk en zo afgebakend. Zo neigt Sara in haar geloof richting het katholicisme.

Maar dan het stuk dat rood&groen heet. Ik dacht zelf uiteindelijk aan de liturgische kleuren. Groen is de kleur in de kerk als er niets bijzonders aan de hand is, rood is de kleur van de bijzondere dagen van Heiligen en de Heilige Geest. 

Het is ook het gedeelte waarin Maurice en Sara worstelen met hun gevoelens voor elkaar en met hun eigen huwelijken. Er lijkt even een moment te komen dat ze een stap verder gaan zetten in hun relatie, maar dan blijkt dat Sara Maurice alleen had uitgenodigd in haar tweede huisje om hem om raad te vragen. Worstelen met gevoelens en in gedachten opgeven, en uiteindelijk blijkt het allemaal veel gewoner te zijn dan aarzelend gehoopt en bedacht.

Ik heb ’Stille Zaterdag’ met plezier uitgelezen en ik wilde ook weten hoe het afliep. De verschillende (kunstzinnige) referenties aan de het katholicisme vond ik soms een beetje ver gezocht, maar soms ook heel mooi.

Maar mijn probleem met dit boek is niet zozeer dat gedoe met die kleuren (waar ik misschien teveel achter zoek, dat kan best) mijn probleem is dat ik na afloop eigenlijk nog niet zoveel weet van Sara en Maurice, en ze er ook niet echt sympathieker op vond worden. Het is niet een groots liefdesverhaal, daardoor gebeurt er te weinig tussen hen. Het is ook geen prachtig verhaal over de verdieping van het geloof, daardoor komt dat gedeelte te weinig uit de verf. Eigenlijk was het verhaal van beiden nét niet genoeg.

Ik vond het een mooi boek, maar ik had er uiteindelijk meer van verwacht.