Tegenwicht voor de kou en het donker

Het is december en opeens heeft de natuur het idee dat de winter dan ook wel goed kan beginnen. Gisterochtend zat ik in twee bussen waar beide keren de verwarming niet aan was, en op school bleek er zelfs een probleem met de verwarming te zijn, dus was het erg koud in alle lokalen. Ondanks mijn lekker warme vestje vond ik het niet aangenaam meer.

En toen het nog ging sneeuwen ook, werd het helemaal pan. De leerlingen doen dan alsof ze nog nooit een sneeuwvlok hebben gezien en raken door het dolle heen, zelfs over natte sneeuw die niet blijft liggen.
Enfin, in die kou en drukte verlangde ik opeens naar warmere oorden, naar heerlijk in de warme zon zitten en genieten van het 'dolce far niente', het heerlijke nietsdoen. En ik wilde dat ik in Rome bij de Trevifontein zat. Op dat kleine pleintje, waar die enorme fontein staat. Waar de warmte blijft hangen, maar het water vreemd genoeg ook wel voor enige verkoeling zorgt. Niet dat je in de fontein mag, er staan permanent politieagenten om iedereen die een teen te ver uitstrekt naar de fontein meteen terug te fluiten.

Op dat pleintje kun je op de stenen banken van de fontein zitten, kijken naar de toeristen, af en toe een foto voor iemand maken en verder genieten van de zon, de warmte, het klaterende water en de prachtige beelden. Ondanks de drukte daar is het bijna meditatie.

Ik bedenk me opeens dat ik afgelopen zomer geen muntje in de fontein heb gegooid zoals ik anders altijd wel doe. Wie een muntje erin gooit komt namelijk terug in Rome. Hopelijk telt voor mij mee dat ik de vorige keren vaak meer dan éen muntje erin heb gegooid. Want hoe heerlijk het ook is om in gedachten in Rome te vertoeven, nog veel liever ben ik er echt. Het is die gedachte die me op de been houdt in deze koude, donkere dagen.

Trevi fontein, Rome. Foto's door mij gemaakt, Rome 2009 en 2012