Ondergrondse uren, Delphine de Vigan

Wat weet je eigenlijk van de mensen die je elke dag in de bus of in de metro ziet, of in de supermarkt? Je leeft langs elkaar en spreekt niemand aan, maar iedereen heeft zijn of haar eigen leven. Zo zijn er miljoenen verhalen te vertellen over de bewoners van de stad.

In Ondergrondse uren volgen we twee van deze mensen. Gedurende één dag in mei zijn we even deelgenoot van hun leven en leren we hun geschiedenis kennen. We komen te weten wat er achter de façade zit van de succesvolle vrouw die in haar keurige mantelpakje naar kantoor gaat, of de spoedarts die zo begaan is met zijn patiënten.

Twee willekeurige mensen uit de grote massa, die elkaar ook niet kennen, hoewel hun levens elkaar wel een paar keer (bijna) raken.

Die dag gaat Mathilde zoals elke dag met de metro naar haar werk, alleen de laatste maanden doet ze dit zonder plezier. Sinds ze haar baas een keer de loef heeft afgestoken zit hij haar op alle mogelijke manieren dwars, zodat haar functie is uitgehold en ze bijna volkomen geïsoleerd is in het bedrijf.

En dat terwijl ze er jarenlang tot volle tevredenheid heeft gewerkt en ze ontzettend capabel is, maar die ene fout maakt haar het leven bijna onmogelijk.

Vandaag hoopt Mathilde dat er iets zal veranderen in haar situatie, omdat ze het niet langer vol kan houden, ze heeft haar breekpunt bijna bereikt. Op haar werk blijkt echter dat haar baas nog lang niet klaar is met zijn manipulaties om haar kapot te maken.

Thibault heeft een carrière als dorpshuisarts opgegeven om naar Parijs te gaan en als noodarts aan de slag te gaan. Elke dag rijdt hij van ongeluk naar ziektegeval, maar deze dag is voor hem anders. Hij heeft eindelijk zijn relatie met Lila uitgemaakt, de vrouw van wie hij wel hield, maar die niet van hem hield. Hij beseft dat het de juiste beslissing was, maar desondanks voelt hij een enorm gemis en een leegte in zijn leven. En als hij er objectief naar kijkt, dan lijkt zijn leven helemaal niet zoveel opgeleverd te hebben.

Thibault rijdt de hele dag rond in Parijs, van patiënt naar patiënt, terwijl hij denk aan Lila en hun verhouding en vooral waar het mis ging. En bij elke oproep die hij krijgt, maakt zijn hart een sprongetje omdat hij hoopt dat het Lila is die hem een sms stuurt waardoor het weer goed zal komen. Een sms die nooit zal komen.

Van Delphine de Vigan las ik eerder Niets weerstaat de nacht, over haar depressieve moeder, en dat was ook een heel mooi boek.

Ondergrondse uren vond ik bijna nog mooier. Het is indringend geschreven en sommige stukken kun je bijna niet verder lezen. Delphine de Vigan kruipt met dit boek onder je huid.

Vooral het verhaal van Mathilde raakt je steeds meer, omdat je weet dat ze in een bijna onmogelijke positie zit en haar baas een aartsmanipulator is, die elke situatie zo weet te draaien dat hij er goed op staat en zij aan het kortste eind trekt.

Terwijl je haar verhaal leest, besef je dat er inderdaad zulke bazen (of echtgenoten) bestaan die in staat zijn om een gezond mens aan zijn verstand te laten twijfelen en hoe moeilijk het is voor hun slachtoffers om hier uit te komen.

Afwisselend reis je mee met Mathilde of Thibault, die elkaar bijna ontmoeten gedurende de dag en op het laatst even heel kort, in de metro. Daarna gaan ze elk weer hun eigen weg.

Voor ons, de mensen die even met hen mee hebben geleefd, is het ook onbekend hoe het af zal lopen. Wij hebben geen idee hoe het voor deze twee kwetsbare mensen eindigt, hoewel er enige lichtpuntjes lijken te gloren voor hen beiden. Laten we het hopen.

Ondergrondse uren is een heel bijzondere roman, die je niet loslaat. Heel erg mooi.

Originele Franse titel: Les heures souterraines

Uitgegeven in 2009

Nederlandse uitgave 2010 door uitgeverij Nieuw Amsterdam

Nederlandse vertaling: Djamilla Bekkour

Bladzijdes: 270