Boekentip op zondag (4/18)

In Napels wordt een operazanger vermoord in zijn kleedkamer en het valt aan inspecteur Ricciardi en zijn tweede man Maione om de moord op te lossen. De operazanger was niet heel erg geliefd, dus er zijn meer dan genoeg mensen die hem om hals wilden brengen, maar wie had er toegang tot zijn kleedkamer tijdens de voorstelling?

Ricciardi en Maione moeten verschillende draden ontrafelen, maar als ze iemand arresteren, weer Ricciardi ook dat ze niet de juiste man hebben. De bekentenis die wordt gegeven is om iemand te beschermen en Ricciardi is degene die een uitweg moet zien te vinden waarbij niet zozeer de wet wordt gevolgd, maar het recht wordt gediend.

De dood zingt in Napels is bijzonder om twee redenen. Ten eerste speelt het zich af in 1931, als Italië een fascistische staat is onder Mussolini, wat een interessante achtergrond geeft. 

Ten tweede is de hoofdpersoon een bijzondere man. Ricciardi komt uit een zeer rijke en adellijke familie, maar is bijna niet in staat om contact te maken met de levende mensen, omdat hij omringt wordt door de doden. Letterlijk omringt wordt door de doden, hij ziet de geesten van de gestorvenen en zij vertellen hem constant over hun laatste ogenblikken.

Zijn er ook aanmerkingen te maken? Ja, die zijn er zeker, maar die zijn wel minimaal. De schrijfstijl is soms een beetje melodramatisch, na de eerste keer wist ik wel dat de inspecteur groene ogen had, dat hoefde niet om de drie bladzijdes terug te komen. Ook zijn gekweldheid wordt soms een beetje te dik aangezet.

Maar er zijn ook fijne vondsten en de uitkomst van de moord vond ik verrassend en menselijk. Ik zou het leuk vinden als er meer boeken over inspecteur Ricciardi en Maione worden geschreven en helemaal leuk als de opera-liefhebbende priester Don Pierino dan ook weer terugkomt.

Originele Italiaanse titel: Il senso del dolore. L’inverno del commissario Ricciardi (2012)

Nederlandse uitgave uitgeverij Xander uitgevers (2018)

Nederlandse vertaling: Irene Goes

Bladzijdes: 238