Dit en dat, februari 2018

Vakanties 

Ik ben hard aan het bedenken waar ik allemaal naar toe wil dit komende jaar en ik heb een paar leuke tripjes in de planning staan. Over twee weken zit ik weer met een collega en 24 leerlingen in Porto voor de uitwisseling en ik kijk hier erg naar uit. Hopelijk hebben we weer mooi weer en kunnen we opnieuw genieten van de mooie stad, de vriendelijke mensen en het heerlijke eten. 

In de Meivakantie ben ik van plan om naar Napels te gaan. Hier ben ik nog nooit geweest en ik ben zo benieuwd naar deze levendige en historische stad. Ik ben al druk bezig met oriënteren en ga binnenkort boeken. 

Om me voor te bereiden heb ik ook alvast een boek over Napels besteld, een goed begin is het halve werk, nietwaar? Ik houd van mijn kleine stedentripjes!

Concessie

Een paar weken geleden heb ik mijn eerste concessie gedaan aan de middelbare leeftijd. Ik heb namelijk een leesbril gekocht. Ik kon de kleine lettertjes echt niet meer lezen en kreeg vooral bij slecht licht mijn boek gewoon niet gelezen. Ik heb er een tijdje tegenaan gehikt, maar ben uiteindelijk bij de HEMA langs gegaan om een simpel brilletje op te halen. En wat een verschil maakt die bril! 

Boeken en teksten die ik echt niet meer kon lezen, vormen nu geen enkel probleem meer en ik begrijp eigenlijk niet zo goed meer waarom het me zoveel moeite kostte om hieraan toe te geven. (suf he?)

Ik heb nu zelfs drie leesbrillen, een in mijn schooltas, een bij het boek dat ik aan het lezen ben en een gaat met me mee als ik ergens naar toe ga. Op die manier heb ik altijd mijn leesbril bij me en dat is wel zo gemakkelijk!

Netflix en ziek zijn

De hele vorige week heb ik behoorlijk veel last gehad van een flinke verkoudheid. Het was geen griep denk ik, want ik had geen koorts, maar ik was wel een groot deel van de week mijn stem kwijt en heb veel gesnotterd en geniesd. Lesgeven ging maar op halve kracht en sommige momenten ging het helemaal niet. Tegenwoordig is thuis zitten in de lappenmand wel een stukje leuker dan vroeger. Als je namelijk geen concentratie kunt opbrengen voor een boek, gaat een serie er wel in en daarom ben ik blij dat ik Netflix heb. Mijn collega's hadden me de serie The Americans aangeraden en die heb ik helemaal gekeken, tussen het niezen en de zuigtabletten tegen de keelpijn door. 

Het gaat over een echtpaar in 1981 dat een typisch Amerikaans leven leidt, alleen zijn zij geen Amerikanen, zij zijn Russische spionnen die diep undercover zijn. Hun hele leven is gebaseerd op een leugen en terwijl ze hun facade overeind moeten houden, voeren ze allerlei acties uit om agenten te werven voor de KGB en informatie te verzamelen. 

Spannend en erg goed, vooral de combinatie van Old School spionnenwerk (met cassettebandjes en achtervolgingen) en het familieleven dat steeds ingewikkelder wordt, is bijzonder meeslepend gedaan. 

Grappig genoeg ga je de Russen steeds leuker vinden en hoop je dat de Amerikanen (vooral de stomme FBI) op hun bek gaan. Aanrader!