3x Edith Piaf

Toen ik een jong meisje was, hadden mijn ouders een LP van Edith Piaf. Ik kan me nog zo de mat-zwarte hoes voor de geest halen en weet ook nog hoe die aanvoelde (je kreeg zwarte vingers omdat de verf afgaf). 

Ik verstond natuurlijk geen Frans toen ik zeven was, maar ik weet wel dat ik de plaat op mijn kamertje draaide omdat ik de liedjes mooi vond klinken.

Kort geleden heb ik de film La vie en rose (2007) gekeken met de geweldige Marion Cotillard als Edith Piaf. Ik keek de film zonder er veel van te verwachten, maar ik was diep onder de indruk. Niet alleen van het spel van Marion Cotillard, maar vooral van het trieste leven van Edith Piaf.

Geboren in 1915 groeide ze praktisch op op straat. Haar moeder was een zangeres die haar dochter in de steek liet, haar vader bracht haar eerst onder bij zijn eigen moeder die een bordeel dreef, maar nam haar daarna mee naar zijn eigen optredens als acrobaat. De kleine Edith zong als haar vader zijn kunsten vertoonde en al snel werd dit een extra attractie die geld in het laadje bracht.

Ze zong vooral op straat en werd in 1935 ontdekt. Vanaf dat moment zou het snel gaan, optredens in nachtclubs, plantencontracten en concerten. Toch was haar privéleven niet bepaald gelukkig. Haar enige dochtertje overleed aan hersenvliesontsteking, de liefde van haar leven Marcel Cerdan kwam om bij een vliegtuigramp in 1949 en zelf werd ze geplaagd door een reumatische pijnen, verschrikkelijke verlegenheid en de gevolgen van alcoholisme.

Edith Piaf (1915-1963)

Ze had geen besef van geld en gaf gul aan iedereen die het nodig had, gevoel voor huiselijkheid of gezelligheid had ze niet (maar van wie had ze dat ook moeten leren) en hoewel ze goed voor haar vrienden zorgde, kon ze die ook laten vallen als ze meer succes kregen dan zijzelf.

In 1963 overleed ze, nog maar 47 jaar oud.

De film La vie en rose laat dit trieste leven heel goed zien. Het is geen lineaire biografie, maar schakelt heen en weer tussen het einde van haar leven en hoe ze zover is gekomen. De scene waarin ze voor het laatst optreedt en Non je ne regrette rien zingt is adembenemend mooi en ontroerend.

Het werk dat Edith Piaf tijdens de Tweede Wereldoorlog deed voor het verzet komt in de film niet aan bod, maar misschien had dat de film te lang gemaakt. Ondanks dat gemis, vond ik het een van de mooiste films die ik ooit gezien heb.

Uitgegeven in 2013 door uitgeverij Aspekt

Maar als ik dan zo’n film heb gezien, wil ik natuurlijk meer weten, dus ik heb een boek over haar gekocht, geschreven door Wim Zaal. 

In deze korte biografie vertelt hij niet alleen over haar leven, maar probeert hij ook te analyseren waarom we Edith Piaf nog altijd kennen, terwijl zoveel andere Franse chanson zangers zijn vergeten. 

Een interessant boek dat ook de vele leugens en mythes die er rond haar leven zijn gesponnen probeert door te prikken. Edith Piaf was geen heilige en dit is gelukkig geen Heiligenleven.

En als je dan de film en het boek hebt, kan de muziek natuurlijk niet ontbreken. Ik heb nu een cd met een groot deel van haar oeuvre. 

Prachtige dubbel-cd

Ik heb trouwens het idee dat dit de digitale versie is van de LP die wij vroeger thuis hadden. De afbeelding op de hoes is hetzelfde en ook de volgorde van de liedjes komt mij heel bekend voor, al is het dan 35 jaar geleden dat ik daar naar luisterde. En opnieuw ben ik ontroerd en onder de indruk van de geweldige stem die uit dit kleine vrouwtje kwam en de liedjes over Parijs en het leven op straat en waarin zoveel van haar eigen leven verwerkt was. 

En zo is dan de cirkel rond.