Wat niet verdwijnt, Donna Leon

Het is altijd goed nieuws als er weer een nieuw deel is in de serie over de Venetiaanse commissario Guido Brunetti. De meeste boeken zijn heerlijk om te lezen en hoewel niet altijd het plot heel sterk is, is dat in dit laatste boek uitstekend.

In Wat niet verdwijnt heeft Guido Brunetti een beetje genoeg van zijn baan. De corruptie, de onrechtvaardigheid, de routine, hij moet er even afstand van nemen. Na een incident tijdens een verhoor krijgt hij ziekteverlof en hij kan dit doorbrengen in een villa op één van de eilanden in de noordelijke lagune. De villa is eigendom van een neef van zijn vrouw en Guido zal er van alle gemakken voorzien zijn.

Hij wil zijn dagen doorbrengen met roeien in de lagune, zwemmen, lezen en niets anders. Groot is zijn vreugde als Davide Casati, de beheerder van het huis, een oude vriend van zijn vader blijkt te zijn, iemand die zich herinnert hoe goed Guido's vader op het water was. Guido mag dan ook met de oude man elke dag mee om lange tochten per boot in de lagune te maken. Hier laat de oude man onder andere zien waar hij zijn bijenkasten heeft, hoewel hij zich zorgen maakt over de sterfte onder de bijen.

Tijdens een vreselijke storm verdwijnt de oude man en Brunetti besluit om ondanks zijn ziekteverlof de leiding van de zoektocht naar de toedracht op zich te nemen. En dan blijkt, zoals wel vaker, dat oude zonden lange schaduwen hebben en de oorzaak in het verleden ligt.

Venetië is één van de mooiste en sprookjesachtige steden die ik ken en ooit heb bezocht, maar het is voor niemand een verrassing dat Venetië grote problemen heeft. Niet alleen komen er veel te veel toeristen en is het gewone leven in de stad voor de echte bewoners bijna onmogelijk geworden in sommige opzichten, de stad heeft ook te lijden onder de grote cruiseschepen die aanleggen en met hun golfslag een deel van de lagune vernielen.

Bovendien is er de verregaande milieuvervuiling door de industrie die al decennia lang gifstoffen en afval klakkeloos in de lagune dumpt.

Ik vind het mooi hoe Donna Leon in staat is om bijna kabbelende boeken te schrijven die toch actuele problemen aankaarten waar Venetië nu mee te maken heeft. Tegelijkertijd is de liefde voor Venetië en de omgeving in alles merkbaar. Het bijzondere karakter van deze stad in het water is onmiskenbaar. Ik wil nu alleen maar terug naar Venetië om de eilanden in de lagune te bezoeken, zo prachtig vond ik de beschrijvingen van de roeitochten van Guido en Davide.

Een mooi afgerond en rechtvaardig einde is er niet, en dat is heel triest, maar wel heel realistisch, denk ik.

Wat niet verdwijnt is weer een zeer goed boek over Venetië en de sympathieke Guido Brunetti, vol sfeer en met een goed in elkaar zittend plot. Aanrader.

Originele titel Earthly remains (2017)
Nederlandse uitgave: 2018 door uitgeverij Cargo
Nederlandse vertaling: Lilian Schreuder
Bladzijdes: 333