De reizigers, Regina Porter

Soms kom je een boek tegen dat je vanaf het allereerste begin verrast door de originele opzet, de levensechtheid van de personages en de interessante en mooie verhaallijnen, en De reizigers van Regina Porter is zo’n boek.

Tegelijkertijd is het door de originele manier van vertellen een verschrikkelijk ingewikkeld verhaal om hier weer te geven, omdat het nou niet bepaald lineair is opgebouwd.

In De reizigers volgen we de leden van twee families, de blanke familie Vincent en de zwarte familie Christie, met alle aanverwante takken zoals de Camphors, de Appleby’s en de Delaney’s.

We leren in het eerste hoofdstuk James Vincent kennen, en krijgen een overzicht over zijn leven. 

Over het huwelijk van zijn ouders, hoe hij advocaat werd, scheidde van zijn eerste vrouw en het ongeluk dat één van zijn kleinkinderen overkwam.

In het volgende hoofdstuk lezen we over Agnes Miller, een jonge zwarte vrouw die opgroeide in Georgia en die na een afschuwelijke ontmoeting met een blanke politieman in 1966 haar relatie met Claude uitmaakt en trouwt met Eddie Christie. Het is hun dochter Claudia die trouwt met Rufus, de zoon van James Vincent.

Dit is echter niet de enige verbinding tussen de twee families, in de periode van 1950 tot 2008 zullen de verschillende leden regelmatig met elkaar te maken krijgen, al weten ze dat vaak niet van elkaar.

We volgen steeds andere familieleden in verschillende periodes van de Amerikaanse geschiedenis. We gaan van het zuiden naar het noorden en beseffen nogmaals dat rassendiscriminatie echt niet alleen in het zuiden voorkwam. De rassensegregatie, de Vietnamoorlog, de Aids-epidemie uit de jaren ’80, alles komt langs.

Bij elk hoofdstuk wordt aangegeven in welk jaar het zich afspeelt, zodat je het kunt plaatsen en dat is wel heel prettig, want het is niet bepaald chronologisch.

De hoeveelheid personages is ook even wennen, zeker als je in het begin de ietwat verwarrende en vooral lange namenlijst ziet staan, maar dit went heel snel. Want langzaam worden de lijntjes duidelijk, blader je halverwege opeens terug naar het begin omdat je opeens in een bijrolletje of een terloops zinnetje iemand herkent die je al eerder bent tegen gekomen. Door deze rode draden blijft het verband tussen de hoofdstukken zichtbaar en wordt het verhaal geen los zand. Tegelijkertijd zijn niet alle losse eindjes opgeruimd en de verbindingen zijn soms zo terloops dat nooit gekunsteld wordt.

De reizigers brengt ons van New York naar San Francisco en alles ertussen in en omdat we zoveel verschillende mensen een stukje van hun leven volgen, zien we de gebeurtenissen en het land ook door verschillende ogen; van blank en zwart, jong en oud, homo en hetero, man en vrouw. Sommigen zijn dapper, anderen zijn laf, sommige pretentieus en anderen eenvoudig, sommigen zijn aardig, maar niet iedereen is even aardig. Het mooie is dat het voor het merendeel afgeronde personages zijn die echt voor je gaan leven.

Op mij maakte het verhaal van Jeb Applewood indruk. De Vietnamveteraan die moeite heeft om te wennen aan de burgermaatschappij, maar die uiteindelijk in Memphis de vrouw vindt met wie hij verder wil en in Portsmouth de kans die hij nodig heeft om weer een mooi leven op te bouwen.

Maar er zijn nog meer momenten die je bijblijven, zoals de inspiratie die de zwarte pilote Bessie Coleman vormde voor Eloise, of de reden waarom Agnes de blanke vriend van haar dochter met een strijkijzer bedreigt.

De inkijkjes in de levens die we krijgen, brengen de gebeurtenissen en de foto’s die erin staan trekken het verhaal juist weer naar het grotere geheel van de geschiedenis in het algemeen. Dat vind ik heel 

erg leuk, maar ook heel goed gedaan.

Het is de afwisseling in personages, plaatsen en tijd die De reizigers tot een bijzondere ervaring maakt. Je moet erbij blijven om de draad niet kwijt te raken, dit is geen boek dat je in kleine stukjes moet lezen want dan ben je de helft weer kwijt. Door blijven lezen is echter geen straf, omdat je heel graag bij de meesten in de buurt wil blijven en wil weten hoe het met hen verder gaat. De afwisseling maakt het bovendien ook nooit saai, het blijft boeiend van de eerste tot de laatste bladzijde. 

Voor mij is De reizigers één van de mooiste boeken die ik dit jaar gelezen heb en ik kijk nu al uit naar de andere boeken die Regina Porter hopelijk zal schrijven in de toekomst.  

Originele titel: The travellers (2019)

Nederlandse uitgave 2019 door uitgeverij De bezige bij

Nederlandse vertaling: Lette Vos

Bladzijdes: 355