Een paar dagen weg met 2 mavo

Museum Insel Hombroich

Vorige week zijn we met 51 leerlingen uit 2mavo drie dagen naar Duitsland geweest. Drie dagen met allerlei afwisselende activiteiten, en twee nachten slapen in een jeugdherberg. Gelukkig waren we in totaal met acht docenten, dus dat was heel fijn.

Zo'n trip naar het buitenland is altijd een avontuur. Voor de ouders is het spannend om hun kind een paar dagen aan een ander toe te vertrouwen, voor de leerlingen is het spannend om in een compleet nieuwe situatie terecht te komen en voor de begeleiders is het spannend omdat je 3 dagen lang, 24 duur per dag verantwoordelijk bent voor die hele groep en je geen moment, geen seconde voor jezelf hebt.

In die drie dagen moet je constant: vragen beantwoorden, leerlingen gerust stellen, ruzies sussen, uitleggen wat ze moeten doen, controleren, toespreken, split-second pedagogische beslissingen maken, overleggen met collega's, herhalen, toezicht houden, lachen, dingen in goede banen leiden, paracetamols en pleisters uitdelen, vuilniszakken uitdelen voor op de kamer, je programma omgooien door omstandigheden, de bus opruimen, tafels afnemen in de eetzaal, met dienbladen lopen, scheidsrechter zijn, vertalen, troosten, tranen drogen (je eigen en die van een ander), peptalks houden, opbeuren, de moed erin houden (bij de leerlingen en bij elkaar), tot tien tellen, problemen oplossen, boos worden, zeggen tegen leerlingen dat je trots op ze bent, banden smeden en vooral ontzettend veel om ze geven.

Om jullie toch een idee te geven van situaties waar we dan inkomen, stel je een tropisch zwemparadijs voor. In dat tropisch zwembad hadden de leerlingen een armbandje met een chip waarmee bijvoorbeeld eten besteld kon worden. Na afloop van het zwemmen werd het armbandje gescand en moesten sommigen dus nog afrekenen.

• 1 leerling: 'Oh, moet je betalen voor al dat eten? Dat wist ik niet. En ik heb geen geld'. 
• 3 leerlingen hadden 'nooit een bandje gehad' (yeah right) (boze mevrouw bij de kassa: dan hebben jullie voor te weinig leerlingen betaald) 
• 4 leerlingen waren hun bandje kwijt  (boze mevrouw bij de kassa: Dan moeten die bandjes vergoed worden) 
• 3 leerlingen leverden bandjes in, maar die bleken niet van hun te zijn, in ieder geval niet meer toen bleek dat er 7.30 euro betaald moest worden. ('Mevrouw, hoe lossen we dit op?' 'Geen idee jongens, jullie probleem, jullie betalen') (boze mevrouw bij de kassa was ondertussen sprakeloos van boosheid en had het liefst ons er acuut uitgegooid.) 
• 1 leerling was zijn broek kwijt.

Standaard: dit heb je bijna bij elke schoolreis wel een keer 

• 'Mevrouw, kunt u helpen? Ik weet niet hoe je een dekbed in zo'n laken doet'. 
• Leerlingen in tranen over de kamerindeling. (opgelost)
• Leerlingen in tranen omdat ze straf hebben gekregen en dan meteen hun ouders bellen om opgehaald te worden. (opgelost) 
• 'Het eten is niet lekker'. 
• Elke keer opnieuw tellen of je wel alle leerlingen hebt. Soms meerdere keren tellen omdat er verschillende uitkomsten zijn.
• 'Jongen, gil niet zo.' "Hoezo, ik gil toch niet?' 'Ja, wat jij nu doet, dat is nou gillen'. 'Oh? Is dit dus gillen, dat wist ik niet'.  
• De uitbarsting van de buschauffeur 'dat het nu afgelopen moet zijn met het gedonder in zijn bus en dat ze moeten blijven zitten en hun teringzooi moeten opruimen'. 
• Tot drie uur 's nachts door de gangen lopen om ervoor te zorgen dat ze niet de hele nacht krijsend van kamer naar kamer rennen. 
• Pas naar bed gaan als alles donker en stil is, terwijl een uur later de hel opnieuw losbarst. 
• De volgende ochtend de klagende gasten in de jeugdherberg: 'Uw leerlingen zijn wel erg luid'. 
• Klagende mensen in musea: 'Uw leerlingen zijn wel erg luid'. (dat waren ze toen niet, maar een groep van 50 klinkt altijd hard, zelfs al wordt er gewoon gepraat). 
• Klagende mensen in het zwembad: 'Uw leerlingen zijn wel heel erg luid'. 
• De MacDonalds die, ondanks dat het was doorgegeven dat we kwamen, niet wist dat we met zestig man zouden arriveren en wat dus voor enige chaos zorgde. Zacht gezegd. 
• Bij de kamerinspectie op de ochtend van vertrek: 'Moeten we opruimen? Het is hier net een strafkamp'.

Bergbau museum Bochem

Waarom? 
Waarom doen we dit dan toch weer elk jaar? Heel simpel, omdat het ongelofelijk waardevol is. De leerlingen leren iets over zichzelf en maken iets mee waar ze hopelijk heel mooie herinneringen aan over houden.

Voor ons is het bijna nog waardevoller, want wij zien de leerlingen op een andere manier. We zien dat één leerling heel goed is in het beheersen van zijn woede ('Mevrouw, ik kom even bij u zitten, want ik moet even afkoelen. Ik ben boos en als ik daar blijf, dan krijg ik problemen en dat wil ik niet'.), dat een ander een geweldig gevoel voor humor heeft en dat weer een ander heel sociaal en behulpzaam is.

We merken welke leerlingen goed zijn in onverwachte situaties, welke leerlingen heel graag ergens een groot drama van maken, wie flexibel is en wie zelfstandig is en welke leerlingen een extra aai over de bol nodig hebben. Goede informatie die ons in de rest van dit jaar zal helpen om de leerlingen beter te begeleiden.

Ja, het was vermoeiend en we waren allemaal heel blij dat we daarna vakantie hadden, maar we weten ook dat we volgend weer opnieuw zo'n reis zullen maken.