Wij zijn niet als hagedissen, Erika Bianchi

In 1948 gaat Zaro, een jonge Italiaanse monteur, mee naar Frankrijk met de wielrenners die meedoen aan de Tour de France. Ergens in Bretagne verleidt Zaro de jonge Lena, en baby Isabelle is het gevolg.

Zaro is niet van plan om te erkennen dat hij een dochter heeft en zelfs als Lena met Isabelle naar Florence komt omdat het leven als ongehuwde moeder haar te zwaar valt, weigert hij het meisje te erkennen of haar ook maar enige vriendelijkheid te betonen. 

Zaro is verder ook geen aardige man voor zijn echtgenote en zijn zoon Nanni en is al met al een ontzettend nare kerel. De beide kinderen groeien op met een vader die nooit belangstellend is of hen enige affectie betoont. Minachting en spot zijn de wapens die Zaro gebruikt om zijn zoon onderuit te halen en zijn niet erkende dochter te vernederen.

De manier waarop hij Isabelle behandelt, heeft echter wel grote gevolgen voor haar verdere leven. Al haar relaties, die met haar eerste echtgenoot, met haar dochters en andere familieleden worden erdoor gekleurd.

Het verhaal begint bij de begrafenis van Zaro, waar Nanni en de rest van de familie bij aanwezig is, terwijl Isabelle in Parijs op een terras zit en terug denkt aan de voorbije jaren.

Stap voor stap gaan we terug in de tijd en via verschillende familieleden horen we wat er gebeurd is en welke lange schaduwen de gebeurtenis in 1948 heeft geworpen.

Ik wil niet teveel over het verhaal vertellen, om niet teveel al weg te geven, daarom blijf ik een beetje in het algemene, maar de opbouw werkt heel goed en is uitstekend uitgewerkt. Het eerste hoofdstuk is een tikje verwarrend vanwege alle namen die voorkomen, maar langzamerhand leer je ze kennen en weet je wat de onderlinge relaties zijn. En dan begrijp je wat Isabelle drijft, wat Cecilia scheelt, hoe geweldig Carlo en Marta zijn en wat een rots in de branding Nanni eigenlijk is.

Wij zijn niet als hagedissen is weer zo’n uitzonderlijk mooie Italiaanse roman waarin in prachtig taalgebruik de complexe verhoudingen tussen mensen worden beschreven. Waarom wordt de één wel gelukkig en de ander niet, waarom kan de één wel liefde geven en de ander niet en in hoeverre laten wij ons leiden door de gebeurtenissen uit het verleden?  

Mensen zijn geen hagedissen die hun staart afwerpen en er zonder moeite iets nieuws voor in de plaats laten groeien. Voor ons gaat daar tijd overheen, en heel veel geduld en liefde. Maar deze prachtige roman laat zien dat het wel mogelijk is, dat ook mensen in staat zijn om de schaduwen van hun jeugd, de problemen van de vorige generatie en de patronen uit de familiegeschiedenis te overwinnen en de leegte te vullen.

Originele Italiaanse titel: Il contrario delle lucertole (2020)

Nederlandse uitgave 2020 door uitgeverij Signatuur

Nederlandse vertaling: Manon Smits

Bladzijdes: 314