Na De Bataclan, Georges Salines en Azdyne Amimour

Afgelopen 13 november was het vijf jaar geleden dat de aanslag in Parijs werd gepleegd in Stade de France, concertzaal De Bataclan en op de terrassen waar mensen zaten te eten en te genieten. Honderdéénendertig mensen kwamen bij deze aanslag om het leven, alsmede de daders die door de politie werden neergeschoten.

Lola Salines was één van de mensen die in De Bataclan was om te luisteren naar een concert van de band Eagles of Death Metal. Zij was een opgewekte en vrolijke jonge vrouw, die van reizen hield en overal in de wereld vrienden had gemaakt en ze had net een uitgeverij opgezet.

Samy Amimour  was opgegroeid in een Frans-Algerijns gezin, waar hij alle kansen en mogelijkheden had gekregen. Naarmate hij echter ouder werd, keerde hij zich af van de gematigde Islam van zijn ouders en werd steeds strenger in de leer. In 2013 vertrok hij zelfs naar Syrie om deel te nemen aan de Jihad en had hij bijna geen contact meer met zijn ouders. In november 2015 kwam hij via allerlei omwegen terug naar Frankrijk om de aanslag te kunnen plegen.

In 2017 zocht Azdyne Amimour contact met Georges Salines en de twee mannen gingen in de periode erna het gesprek met elkaar aan. Ze vertellen elkaar over hun eigen jeugd, waarin eigenlijk best overeenkomsten zitten en over de manier waarop ze in het leven staan, waarin ze verschillen. De wetenschappelijke arts Salines heeft weinig met het geloof, terwijl voor Amimour God een duidelijke plaats in zijn leven heeft, hoewel hij geen moslim is die zich streng aan alle regels houdt.

De beide vaders, de één vader van slachtoffer, de ander vader van een dader, proberen elkaar nader te komen, maar vooral vertellen ze over hun kinderen, hoe die zijn opgegroeid en wat voor mensen het waren zodat Lola Salines en Samy Amimour meer worden dan alleen slachtoffer en dader.

Beide mannen proberen samen tot begrip te komen hoe het zover heeft kunnen komen. Ze delen het verdriet, want beiden hebben ze hun kind verloren, al is het duidelijk dat voor Azdyne Amimour er ook veel schuld en schaamte bij komt kijken. Voortdurend heeft hij zichzelf afgevraagd of hij iets anders had kunnen doen, en of het anders was gelopen als hij bijvoorbeeld meer thuis was geweest. Tekenend vond ik ook dat de familie van Lola Salines haar leven heeft gevierd en op een gezonde manier in ere houdt, terwijl de naam van Samy bij zijn familie eigenlijk nooit meer wordt uitgesproken.

Heel bijzonder hoe deze twee mannen bereid zijn geweest om over de drempel van hun eigen verdriet heen te stappen en open en kwetsbaar met elkaar te praten. Ze zijn het niet altijd eens, maar vinden elkaar in mededogen en de wil om te begrijpen. Aangrijpend zijn ook de beide brieven die op het eind staan afgedrukt, waarin Azdyne Amimour Lola zijn spijt betuigd en laat merken hoe vreselijk hij het vindt dat zijn zoon verantwoordelijk is voor haar dood. In zijn brief aan Samy probeert Georges Salines te analyseren waarom Samy tot zijn daad is gekomen, een vraag waar geen gemakkelijk antwoord op te geven is.

Na de Bataclan is een indrukwekkend boek, dat laat zien dat mensen vanuit twee kanten van een gruwelijke daad elkaar nader kunnen komen, omdat woorden veel krachtiger  zijn dan een Kalasjnikov. Een hoopgevende gedachte en een voorbeeld dat inspireert.

 

Originele Franse titel : Il nous reste les mots (2020)

Nederlandse uitgave 2020 door uitgeverij Ambo/Anthos uitgevers

Nederlandse vertaling Ingrid Scholte- Eijkemans

Nawoord van Ferry Zandvliet

Bladzijdes: 192