Timboektoe, Paul Auster

Mr. Bones en Willy zijn in Baltimore. Ze zijn hier omdat Willy zijn oude docente Engels wil opzoeken, in de hoop dat zij nog ergens mee kan helpen. Met de schrijfsels van Willy, maar vooral met zijn naderend einde. 

Willy en Mr. Bones zijn al zeven jaar bij elkaar, sinds Willy regelmatig aan de zwerf ging. Hij kon eerst nog terug naar het appartement van zijn moeder als het winter werd en die periodes van respijt zorgden ervoor dat Willy en Mr. Bones het konden uithouden. Maar sinds de dood van zijn moeder, leeft Willy permanent op straat. Deze moeilijke omstandigheden hebben echter wel hun tol gevergd.

Zijn relatie met Mr. Bones is bijzonder, niet zoals die tussen een Mens en Zijn Hond, maar zoals die tussen Gelijken. Willy heeft de gewoonte om hele monologen tegen Mr. Bones af te steken en Mr. Bones verstaat hem uitstekend. Antwoorden is wat lastiger. 

Hij was er zich pijnlijk van bewust dat de door hem geuite klanken verre van vloeiend waren, maar Willy liet hem altijd zijn zegje doen en uiteindelijk was dat het enige dat telde. Mr. Bones had recht van spreken en telkens als hij daar gebruik van maakte, schonk zijn baas hem zijn volle aandacht. 

Er is echter een probleem, want Willy is niet in goede gezondheid, hij is stervende. Hij heeft Mr. Bones vertelt over het land na het leven, Timboektoe. Mr. Bones hoopt dat hij hier ook mee naar toe zal mogen. 

Wat gaf het hoe warm het er was. Wat gaf het dat er niets te eten, te drinken of te ruiken viel. Als Willy naar Timboektoe ging, dan wilde hij ook daar naartoe. Wanneer voor hem het moment aanbrak waarop hij deze wereld moest verlaten, dan mocht hij zich in het leven na de dood toch zeker wel ophouden in het gezelschap van dezelfde persoon die hij in het leven vóór de dood had liefgehad. 

Als Willy overlijdt, moet Mr. Bones een nieuwe baas zoeken, een nieuw onderkomen, een nieuwe familie. Want het leven als hond alleen is nog niet zo gemakkelijk. Helaas verloopt het vinden van een nieuwe familie ook niet zo soepel. Enkele keren denkt Mr. Bones dat hij het heeft gevonden, maar zo goed als bij Willy, krijgt hij het nergens, hoewel hij zeker enkele mensen ontmoet die het waard zijn om van te houden. Maar toch, Mr. Bones blijft denken aan Willy en aan Timboektoe. 

Timboektoe is een kort boek van Paul Auster, maar het is een groots verhaal. In krap 170 pagina's krijgen we het trieste leven van Willy, en de bijzondere band die hij met Mr. Bones had en wat Mr. Bones daarna meemaakt. Als je niet houdt van dieren in boeken, of dieren die het verhaal vertellen, dan is dit geen boek voor jou, want Timboektoe wordt verteld vanuit het gezichtspunt van Mr. Bones. 

Dat de hond misschien iets te menselijk denkt, vind ik geen bezwaar, want door de manier waarop Paul Auster Mr. Bones neerzet, sluit je hem volkomen in je hart. Ik leefde volledig met hem mee en wilde alleen maar dat het goed met hem zou komen, en elke keer als het mis ging, brak mijn hart. Het is het kenmerk van een groot schrijver als die je helemaal mee kan nemen in het verhaal, en je vanaf de eerste bladzijde het ongeloofwaardige geloofwaardig vindt. 

De grote vraag is of dieren naar de Hemel gaan als ze dood gaan. Thomas van Aquino zei van niet, maar ja, wat wist hij er nou van? Ik ga er persoonlijk volledig vanuit dat ook dieren naar de Hemel gaan, want waarom niet? De hele Schepping mag hier op vertrouwen en honden en katten zijn het beste deel van de Schepping! 

Paul Auster doet mij er dan ook geen seconde aan twijfelen dat Mr. Bones in Timboektoe weer bij Willy zal zijn. Thuis.

Het moge duidelijk zijn, Timboektoe is een prachtig verhaal, waar ik heel erg van heb genoten, hoewel ik het ook heel triest vond en ik op het einde in tranen was. 

Originele Engelse titel: Timbuktu (1999)

Nederlandse uitgave: 2000 door uitgeverij De bezige bij

Nederlandse vertaling: Annelies Eulen

Bladzijdes: 168