De souffleur, Donato Carrisi

Kort geleden heb ik ‘Het tribunaal van de ziel’ van Donato Carrisi gelezen en daarvan was ik zo onder de indruk dat ik ook zijn eerste boek wilde hebben.

‘De souffleur’ gaat over politieagente Mila Vasquez, die gespecialiseerd is in het opsporen van verdwenen kinderen. Zij wordt toegevoegd aan een team dat de vondst van zes linkerarmpjes, behorend bij zes verdwenen kinderen, onderzoekt. De moordenaar gebruikt de verdwenen kinderen om andere misdadigers en moordenaars aan de kaak te stellen.
Mila heeft het niet gemakkelijk in het team, ze wordt door enkelen vooral als buitenstaander gezien en het feit dat ze zelf regelmatig op eigen houtje op pad gaat helpt er ook niet aan mee.

Het wordt steeds duidelijker wat het plan is van de moordenaar, hoe de moordenaar invloed op het team uitoefent en wat de achtergrond van Mila is.

Het is niet duidelijk waar het verhaal zich afspeelt, er wordt geen enkele plaatsnaam genoemd en de namen van de personen komen uit allerlei landen. Ik dacht eerst dat Carrisi dat expres had gedaan om aan te geven dat het kwaad universeel is. Maar door allerlei kleine aanwijzingen werd duidelijk dat het verhaal zich in de VS afspeelt. Tsja, toen vond ik het een vaag truckje worden.

De leden van het politieteam lijken niet erg competent en blunderen heel wat af, om niet te zeggen dat ze regelmatig dom en slordig politiewerk afleveren. Ook de verhoudingen binnen het team kloppen niet helemaal. De profiler die door de hoofdcommissaris buiten de vondst van nog een lijk wordt gehouden? Dat lijkt me uiterst onwaarschijnlijk.

Mila lijkt eerst iemand te zijn die absoluut niet functioneert, maar op een gegeven moment kom je achter de reden en dat is knap gedaan. Al vraag ik me wel af hoe zij ooit door de psychologische test op de politieacademie is gekomen.

Ik vond dit  debuut niet zo sterk als het tweede boek dat Carrisi heeft geschreven. Het is best spannend, maar op ongeveer twee derde zakt het verhaal behoorlijk in, om op het einde dan wel weer met een aardige twist te komen. Al met al geen slecht boek en ik heb het ook met plezier uitgelezen, maar als je kennis wilt maken met Donato Carrisi, raad ik je aan ‘Het tribunaal van de ziel’ te lezen en niet als eerste deze.