schilderijen en de sjoel in Elburg

Toegang van het sjoel museum in Elburg

Zaterdag ben ik met mijn tante E. naar Elburg gegaan. Een leuk zuiderzeeplaatsje, echt zo’n poppendorp waar je heerlijk een dagje door kunt brengen.
Ons doel was niet alleen rondkijken in Elburg, maar ook het sjoel museum bezoeken waar een tentoonstelling van de schilderijen van Jip Wijngaarden was. Zij is vooral bekend geworden door haar rol als Anne Frank in het toneelstuk met Jeroen Krabbé. Zij is uiteindelijk erg religieus geworden en dit komt in haar schilderijen tot uitdrukking. Alle onderwerpen zijn namelijk uit het Oude Testament. Ik moet zeggen dat ik de schilderijen niet zo heel mooi vond, de kleuren waren wel heel opvallend en sprekend, maar de onderwerpen en vooral de stijl spraken me niet aan. Ik vond vooral haar mensfiguren niet mooi, en die stonden wel op elk schilderij. Wel heel leuk vond ik een beeldje van de duif met de olijftak in zijn snavel, die op een olijfolieblik zat. Dat vond ik erg grappig, ik houd van kunst waar ik om moet lachen en die me vrolijk maakt.

Het museum zelf was mooi. Het begon met een film over het Joodse leven in Nederlands sinds de 17^e eeuw, waarvan het enige nadeel was dat die film ook al weer 30 jaar oud was. Ik wil dan weten hoe de situatie ondertussen is geworden en vind dat ze na 30 jaar wel een nieuwe film mogen maken. (ik ben daar altijd een beetje kritisch over) Maar goed, dat mocht de pret niet drukken.

Elburg kende voor de Tweede Wereldoorlog een bloeiende Joodse gemeenschap, waar de sjoel het bewijs van was. In de voormalige sjoel waren nu allerlei voorwerpen bijeengebracht die te maken hadden met dat Joodse leven, bijvoorbeeld de verschillende feesten. Ook waren er de verhalen van verschillende Joodse families in Elburg. De maquette in het midden liet als een soort kijkdoos zien hoe de sjoel eruit zou hebben gezien toen die nog in gebruik was. Boven op de vrouwengalerij waren vitrines met schenkingen, en die waren vaak erg triest en indrukwekkend. Bijvoorbeeld het mooie servies dat in bewaring was gegeven toen de eigenares de oproep kreeg om naar het kamp te gaan, en dat nooit meer was opgehaald. Uiteindelijk is het aan het museum geschonken. Ook een stapeltje Pietje Bell boeken lag hier, door een jongen aan zijn buurjongen in bewaring gegeven tot de eigenaar terug kwam. Ook deze zijn nooit meer opgehaald.