Ter wereld gekomen, Margaret Mazzantini

Twee mensen die elkaar tegenkomen in Sarajevo in de jaren 80. Gemma is een studente uit Rome, Diego een fotograaf uit Genua. Ze worden verliefd en na een aantal obstakels kunnen ze eindelijk in Rome samenzijn. Ze genieten van het leven en van elkaar. Of zo zou je denken. Helaas is er een groot verdriet dat hun geluk overschaduwt, ze hebben samen geen kinderen. Behandelingen, klinieken en onderzoeken, het mag allemaal niet baten. Ondanks de liefde tussen hen beiden zorgt dit voor een verwijdering.

Zestien jaar later keert Gemma terug naar Sarajevo met haar zoon Pietro. Er is een grote overzichtstentoonstelling van foto’s uit de oorlog en ook de foto’s van haar overleden man Diego, de vader van Pietro, hangen hier.

Samen met Pietro bezoekt ze oude plekken, ziet ze oude vrienden terug. Maar ook zoekt Gemma naar antwoorden over het verleden. Waarom wilde Diego niet weg uit de verscheurde stad, zelfs niet toen hij de kans kreeg? Waarom heeft hij haar en Pietro alleen terug laten gaan naar Italië, zij met een pasgeboren zuigeling in de armen?

Het is moeilijk meer over het verhaal te vertellen zonder het plot volkomen te verraden. Ter wereld gekomen is een prachtig verhaal, niet alleen een liefdesgeschiedenis of het verhaal van een echtpaar dat kinderloos dreigt te blijven, het is ook niet alleen het verhaal van een stad in oorlog. Het is een weergaloze mengeling van alledrie. Ter wereld gekomen is een verhaal over liefde en vriendschap, over opoffering, moed en vergeving. Over verwijdering en toenadering, over het verleden en de invloed daarvan op de toekomst.

Heel snel wordt je meegezogen in dit verhaal. Sommige gedeeltes heb ik huilend gelezen, zoveel indruk maakten ze, maar sommige stukken waren ook heel herkenbaar.

Margaret Mazzantini hanteert een beeldende en bijna poëtische schrijfstijl, die me meenam en ademloos achterliet.

De vader van Gemma mag Diego graag en ziet hem als de zoon die hij nooit heeft gehad. Hij vindt Diego een stuk aardiger dan de vorige schoonzoon
Diego heeft als kind zijn vader verloren en papa heeft nooit een zoon gehad. Hij had alleen die schoonzoon die nooit echt tot zijn hart is doorgedrongen, maar halverwege zijn keel is blijven steken als een vastzittende hoest.

Ik was veel van mijn oude vrienden uit het oog verloren. Na de breuk met Fabio hadden ze zich teruggetrokken, als vervilte wol.

Ik moet me neerleggen bij het idee dat kinderen geboren worden als onkruid, daar waar het uitkomt, waar de wind de zaadjes heen blaast.

Als Gemma Goiko in de oorlog terug ziet: Hij sleepte een lading teleurstelling en venijn met zich mee. Ook zijn humor was een beetje bedorven en stonk naar dode mieren, zoals alles in Sarajevo.

Dit boek was voor mijn leesclub en het heeft al mijn verwachtingen overtroffen. Ik denk dat dit boek in mijn top 3 van 2014 zal terecht komen.

Oorspronkelijke titel: Venuto al mondo (Italiaans)

Uitgegeven in 2008
Nederlandse uitgave 2010 uitgeverij Wereldbibliotheek
Nederlandse vertaling: Miriam Bunnink en Mara Schepers
Bladzijdes 506