Vile bodies, Evelyn Waugh

Na Brideshead revisited (hier) en Sword of Honour (hier)ben ik geloof ik fan van Evelyn Waugh en ik wilde dan ook meer van hem lezen. De eerste op de lijst is dit boek geworden. 

Het is het verslag van de rijke upperclass jongeren in de jaren ’20 en ’30, beter bekend als de Bright, Young Things. Te jong om gevochten te hebben in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog hielden ze zich vooral bezig met feestjes, uitgaan, cocktails en champagne drinken, feestjes, schandaaltjes en feestjes. Een leeg leven vol verveling dat ten einde zou komen in de verschrikkelijke Tweede Wereldoorlog. 

Dit boek is in 1930 uitgegeven dus dat de Tweede Wereldoorlog zou komen was nog niet bekend, maar Evelyn Waugh heeft de komst van een grote Europese oorlog correct voorspeld.

Vile bodies is het verhaal van Adam en Nina die deel uitmaken van die Bright Young Things groep. Adam wil met Nina trouwen, maar dan moet hij wel geld hebben. De hele roman door probeert Adam aan geld te komen om het dan ook meteen weer te verliezen. We leren Adam kennen aan boord van een schip dat weer naar Engeland gaat. Hij heeft een manuscript bij zich van een boek dat uitgegeven zal worden, maar dit wordt door de douane in beslag genomen die dat soort rotzooi het land niet in willen laten. Adam wint vervolgens duizend pond in een weddenschap, maar geeft het aan een dronken majoor die het voor hem in zal zetten bij de paarderennen. Aangezien ze elkaars namen niet kennen kunnen ze ook geen contact meer krijgen. 

Daarna gaat Adam bij de vader van Nina op bezoek die denkt dat hij stofzuigers komt verkopen en hem een cheque van duizend pond geeft, alleen uitgeschreven op naam van Charlie Chaplin. Adam probeert nog als de schrijver van een roddelcolumn geld te verdienen, maar ook dit mislukt. Uiteindelijk trouwt Nina niet met Adam maar met jeugdvriend Ginger, al blijkt dit geen gelukkige keuze te zijn.

Evelyn Waugh is herkenbaar aan zijn prachtige gebruik van het Engels, zijn schrijfstijl is heel mooi. Hij is er ook een meester in om grappig te schrijven, zonder dat het flauw wordt of plat. Het eerste deel van Vile bodies is namelijk ontzettend grappig. De dialogen zijn scherp en geestig en de situaties bij tijd en wijle bijna surrealistisch, zoals de gesprekken die Adam heeft met de eigenaresse van het hotel waar hij logeert of het bezoek dat hij aflegt aan Nina’s vader. Ook allerlei absurde mensen lopen er rond, zoals de gasten in Adam’s hotel of de premier die zijn kabinetsvergaderingen niet begrijpt.

De BYT die zich vervelen op een feestje.

Later in het verhaal verandert stemming, de toon is niet langer luchthartig, maar wordt zwaarder, meer bitter. Het schijnt dat dit te maken heeft met het stuklopen van het eerste huwelijk van Evelyn Waugh net in deze tijd, waardoor hij zelf ook niet zo opgewekt meer was. 

Van de BYT komt weinig goeds terecht. Eén van hen pleegt zelfmoord, een ander komt in het gesticht nadat ze is doorgedraaid en de rest kan eigenlijk ook weinig van het leven maken.

De titel Vile bodies schijnt een verwijzing te zijn naar een passage uit de Bijbel, een brief van Paulus aan de Fillipenzen (ik heb gezocht, maar kon het niet terugvinden, maar ik heb hier natuurlijk een vertaling van de Bijbel en geen Engelse)
In dit geval verwijst het naar de hedonistische levensstijl van de BYT, die nergens om geven en weinig moraal hebben, die van feestje naar feestje fladderen en zich geen enkele diepe gedachte veroorloven. Vader Rothchild, Jezuiet en degene in het boek die zegt dat de jongeren wanhopig zijn en normen en waarden nodig hebben, is misschien de stem van Waugh zelf.

In 2003 is Vile bodies verfilmd met als regisseur Stephen Fry als Bright Young things. Het is moeilijk om een fragmentarisch boek te verfilmen zonder dat het heel erg hap-snap wordt, en af en toe mislukt het, maar al met al vind ik dit geen slechte verfilming van een bijzonder boek.

Oorspronkelijk uitgegeven in 1930