De hemel boven Parijs, Bregje Hofstede

Hoe sterk is de aantrekkingskracht van het verleden? 

Olivier krijgt hiermee te maken als hij tussen zijn studenten kustgeschiedenis de Nederlandse uitwisselingsstudente Fie ontmoet. Zij lijkt als twee druppels water op de vroegere geliefde van Olivier, Mathilde. Mathilde is de vrouw die hij nooit heeft kunnen vergeten en nu lijkt het erop dat hij een nieuwe kans krijgt. 

Hij raakt meer en meer betrokken bij het leven van Fie. 

Zo helpt hij haar eerst met haar essay en daarna met het vinden van een nieuw huis en tot slot met de rest van haar leven. En hoewel hij eerst doet alsof dit alles met tegenzin is, is het einde bijna onvermijdelijk.

De titel, de plek waar het verhaal zich afspeelt en het verhaal zelf lokten mij allemaal aan. Bovendien had ik alleen nog maar juichende kritieken gelezen en is het boek genomineerd voor verschillende literaire prijzen. De schrijfstijl werd geroemd, het boek werd geprezen als een bijzonder mooi debuut.

Waarom vond ik er dan toch zo weinig aan?

Het gegeven op zich, van iemand die zo sterk lijkt op iemand uit je verleden, was al niet heel geloofwaardig, maar dit hoeft op zich geen bezwaar te zijn als het verhaal dat hierop volgt interessant is en mooi geschreven. Voor mij was dit hier niet het geval.

Ik begreep wel wat de schrijfster bedoelde met de manier waarop Fie voor Olivier fascinerend is, maar het verloop van hun relatie en hoe ze met elkaar eindigen werd geen moment geloofwaardig of interessant.

Eigenlijk kon het met geen biet schelen wat er zou gebeuren, want zo weinig gaf ik om de hoofdpersonen. Ik vond ze namelijk absoluut niet sympathiek en hoewel ook dit niet altijd een voorwaarde is om een verhaal goed te vinden, helpt het wel als de personages op de een of andere manier voor me gaan leven en dat ik een gevoel bij hen krijg. In dit geval was er alleen een gevoel van verveling en lichte irritatie. 

Wat voor mij namelijk vooral bleef hangen was de indruk dat die Fie een gestoord grietje was die dringend therapie nodig had en dat die Olivier een vervelende zeur was die nodig een schop onder zijn kont moest krijgen.

Verder konden de weinig subtiele parallellen met Mathilde mij niet erg bekoren, net zomin als de opgelegde vergelijkingen van kunstenaars die zoeken naar de perfectie. Dit alles lag er te dik op.

De veelgeroemde schrijfstijl sprak mij ook niet aan. Zinnen als ‘Hij zoog zich vast aan haar gezicht en zijn pik stootte als een babyvoetje in haar buik’ doen mij alle lust tot lezen vergaan. Helaas was dit al bijna op het einde, dus ik had al heel wat achter de rug.

Het spijt me, maar uiteindelijk was De hemel boven Parijs voor mij een mager, niet bijster goed geschreven verhaal over twee bijzonder vervelende mensen en maakte het de verwachtingen die ik ervan had in ieder geval niet waar.

Laat dit voor anderen echter geen reden zijn het boek te laten liggen, ik geloof dat ik een minderheidsstandpunt inneem bij dit boek, gezien de recensies van anderen die veelal een stuk lovender zijn dan ik ben. 

Lees en oordeel zelf, zou ik zeggen.

Uitgegeven in 2014 door uitgeverij Cossee

Bladzijdes: 223