Dit is wat ik doe, Lynsey Addario

De reden dat wij weten wat er in gebieden hier ver vandaan gebeurt en wat er plaats vindt aan de frontlinie, is omdat er dappere journalisten en fotografen zijn die juist hier hun werk doen.

In een oorlogssituatie moet je je instincten kunnen onderdrukken. De meesten van ons zullen weg willen rennen als er een bom afgaat, maar een oorlogsfotograaf rent er juist naar toe om vervolgens foto’s te maken.

Lynsey Addario had nooit kunnen vermoeden dat ze één van de meest gerespecteerde oorlogsfotografen zou worden, toen ze haar eerste fototoestel van haar vader kreeg toen ze dertien was.

Lynsey groeide op in Connecticut en had een vrij ongewone en excentrieke jeugd. Fotograferen was eerst een grote hobby, maar op een gegeven moment wilde ze hier serieus werk van maken. Bovendien wilde ze het fotograferen gebruiken om te kunnen reizen en iets van de wereld te zien.

Ze leerde het vak in Zuid Amerika, keerde terug in de Verenigde Staten, en begon opdrachten binnen te krijgen als freelance fotograaf. Dit was het eerste opstapje, maar daarna ging het steeds verder.

Lynsey Addario is een gedreven vrouw die heel sterk de roeping voelt het nieuws vast te leggen. Niet als adrenalinejunkie of uit kille ambitie, maar haar drijfveer is juist de gevolgen van een conflict voor de gewone burgerbevolking vast te leggen.

Lynsey Addario heeft foto’s gemaakt in Afghanistan, was aanwezig bij de eerste inval in Irak, maakte foto’s in Dafur, Zuid-Sudan, Libië, Gaza en nog vele andere plaatsen waar een conflict was.

Ze heeft als embedded journalist gewerkt in Afghanistan, maar is ook op eigen houtje of met een paar collega’s naar een oorlogsgebied gegaan.

Ze heeft zowel het nieuwsverslagen als reportages gemaakt, en haar foto’s zijn onder andere verschenen in de The New York Times en National Geographic. Haar harde werk en mooie foto’s hebben haar verschillende prijzen en een beurs opgeleverd en het respect van haar collega’s.

Af en toe heb je zo’n boek dat zo fascinerend en interessant is, dat je het bijna niet neer kunt leggen.

Ik zag Dit is wat ik doe in de boekhandel liggen en besloot het boek mee te nemen nadat ik de achterflap had gelezen. Daar heb ik absoluut geen spijt van gekregen.

Dit is wat ik doe geeft niet alleen een heel persoonlijk verslag van de conflicten die er in de afgelopen jaren zijn geweest, het laat ook zien hoe oorlogsverslaggeving te werk gaat. Het ene moment zit je in een hotel met de andere journalisten te wachten tot er iets gebeurt, de dag erop loop je rond met een kogelvrij vest, maak je foto’s van de slachtoffers van een bermbom of hoor je dat een collega is omgekomen.

Lynsey Addario laat zien hoe moeilijk het werk is, hoeveel voorbereiding eraan vooraf gaat en hoeveel gevaar ze soms lopen. Maar tegelijkertijd is er ook veel voldoening als ze die ene foto kunnen maken die op de voorpagina van de krant komt en misschien de kracht heeft om de publieke opinie te beïnvloeden

Daarnaast is het ook een heel persoonlijk verhaal; hoe kun je verantwoorden naar je familie wat je doet, hoe ga je om met de risico’s, hoe vindt je iemand met wie je je leven kunt delen en die begrijpt waarmee je bezig bent en hoe houd je je als vrouw staande?

Tot slot, maar zeker niet onbelangrijk, geeft dit boek ook een nieuw respect voor de vele dappere mannen en vrouwen die onder moeilijke en vaak gevaarlijke omstandigheden hun werk doen, en die het verslaan van het nieuws als hun roeping zien ondanks het gevaar voor eigen leven.

Dit is wat ik doe is een bijzonder interessant en fascinerend boek, met ook nog prachtige foto’s die Lynsey Addario heeft gemaakt.

Ik weet nu al dat dit boek in mijn non-fictie top 3 van dit jaar zal terechtkomen en daarom noem ik het ook een absolute, absolute aanrader!

Originele titel: It’s what I do. A photographers life of love and war

Uitgegeven in 2015

Nederlandse uitgave: 2015 uitgeverij De arbeiderspers

Nederlandse vertaling: Wim Scherpenisse

Bladzijdes: 399