Kon ik de stilte maar wat harder zetten, Leo Fijen

Als ik het heel druk heb, dan verlang ik naar rust en stilte. Als ik in een week een studiedag, een naar oudergesprek en tientallen kleine overlegjes met collega's heb, plus de lessen en alles wat erbij komt kijken en alles wat er geregeld moet worden voor mijn mentorklas, dan verlang ik naar rust. Dan verlang ik naar stilte.

Ik verzucht dan zelfs dat het me zo heerlijk lijkt om in te treden in een Kartuizerklooster, kluizenaars die elk hun eigen kluis hebben en het grootste deel van de dag doorbrengen in stilte. Het lijkt mij soms een paradijs.

Die stap is echter misschien iets te radicaal (misschien hè, ik houd de optie nog altijd open), maar ik besef wel dat ik op zoek moest naar inspiratie voor de stilte.

Gelukkig kan ik dan altijd vertrouwen op Leo Fijen en ik had in de kast nog Kon ik de stilte maar wat harder zetten staan.

In dit boek beschrijft hij wat er nodig is om in de maalstroom van werken en het leven van alledag de stilte vast te houden. Hij doet dit door een beeld te schetsen van een huis, jouw huis van stilte. Een huis dat overal kan staan en dat je altijd bij je hebt.

Dat huis heeft een fundament van stilte, want dat is waar het allemaal mee begint. We hebben de stilte nodig, en soms moeten we die bewust opzoeken. Momenten inbouwen waarop het voor jou helemaal stil is en je de buitenwereld niet toelaat.

Maar een huis heeft meer nodig, zoals een hal om in te wachten. Te vaak verlangen we een snelle oplossing en instant gratificatie, en als dat niet komt, raken we teleurgesteld. Terwijl wachten juist heel waardevol kan zijn.

Wie durft te wachten, mag ervaren dat de weg naar de diepste bron soms open kan gaan. Wie afstand wil nemen, schept de ruimte om de weg naar het hart weer te vinden. 

Tegelijkertijd zijn we niet afgesloten van de wereld, maar hebben we andere mensen nodig, zoals iedereen die samenkomt aan een keukentafel. Pas in de relatie met anderen, kun je jezelf worden. Ik las de prachtige uitdrukking: We hebben de adem van andere mensen nodig. 

Daarnaast heb je de verbondenheid met de natuur of met de Schepping, net zoals je maar wilt noemen en die je ook laat zien hoe je nederig kunt zijn.
Pas als je bukt kunnen andere mensen je nader komen.

Wat ik mooi vond in dit boek is het symbool van het huis, dan tegelijkertijd niet tot in het absurde wordt doorgevoerd. Het wordt gebruikt als metafoor en dat werkt heel goed om het voor je te zien. Naarmate ik verder las, nam mijn eigen huis in mijn verbeelding steeds meer vorm aan.

Leo Fijen beheerst de kunst om aan de hand van zo'n idee, zijn persoonlijke voorbeelden en prachtige verhalen en uitspraken van kloosterlingen een boek vol wijsheid te schrijven. Een boek waarbij ik regelmatig een bladzijde opnieuw las om mooie uitspraken beter te begrijpen en tot me door te laten dringen.

Al deze dingen, stilte, wachten, gemeenschap, Schepping, eenzaamheid en de zoektocht naar de kern van jezelf, heb je altijd bij je en zijn altijd mogelijk. Als je bereid bent om hier tijd voor te maken, is het niet per se nodig om meteen kluizenaar te worden, maar kun je de monnik in jezelf vinden.

Uitgegeven in 2014 door uitgeverij Ten have
Bladzijdes: 159