De pianostemmer, Pascal Mercier

Frédéric Delacroix is pianostemmer, een man met een absoluut gehoor die als geen ander Steinway piano’s tot een perfecte klank kan brengen. Daarnaast schrijft hij opera’s, maar elke opera die hij inzendt voor een concours wordt afgewezen. Deze teleurstelling drukt zwaar op hem. Zijn vrouw Chantal was een balletdanseres, die door een ongeluk niet meer kan dansen en verslaafd is geraakt aan de morfine. Hun kinderen, de tweeling Patricia en Patrice, vluchten weg uit dit ouderlijk huis van gefnuikte dromen en teleurgestelde verwachting, des te erger door de gelaten volharding waarin hun vader doorgaat met opera’s schrijven, in de hoop dat hij eens erkenning zal krijgen.
Patricia vertrekt naar Parijs en vindt werk als cutter bij de film. Patrice gaat naar Santiago en zal hier als tolk werk vinden. Onderling hebben ze ook geen contact meer en brieven van thuis beantwoorden ze niet, lezen ze zelfs niet.
Jaren later komen ze allebei weer naar Berlijn, want hun vader zit in de gevangenis; tijdens de opera Tosca heeft hij de tenor doodgeschoten. Patrica en Patrice weten niet goed meer hoe ze contact moeten krijgen en besluiten om elkaar hun verhaal te vertellen in schriften. Het wordt niet alleen hun verhaal, maar ook het verhaal van hun beide ouders en grootouders, een verhaal waarin langzamerhand duidelijk wordt wat er is gebeurd en welke gevolgen sommige handelingen uit het verleden hebben gehad.

Pascal Mercier is filosoof en schrijver die eerder Nachttrein naar Lissabon heeft geschreven. Dit boek heb ik nooit gelezen, dus De pianostemmer was mijn eerste kennismaking met deze Zwitserse schrijver. Het verhaal wordt langzaam opgebouwd, net als een afgesloten kamer waarin een voor een de stofhoezen van de meubels worden gehaald en de geheimen te voorschijn komen die de tijd eerst verborgen heeft gehouden.

De pianostemmer is een prachtig, maar ook schrijnend verhaal. Frédéric wordt je sympathiek omdat hij zo stug vol blijft houden en zo verlegen, maar toch zo overtuigd blijft doorgaan. Je gunt hem dan ook zijn succes, en als dat er eindelijk lijkt te komen maar dan toch weer de grond in wordt geboord, breekt dat je hart. Sommige stukken kon ik daarom bijna niet verder lezen. 

De tweeling vond ik weinig sympathiek en hun verhouding vond ik ook vrij cliché (kunnen we een keer een tweeling hebben in de literatuur die het niet met elkaar doet?) Patrice wordt wel iets sympathieker als hij zijn best doet om eindelijk zijn vader te begrijpen. De tweeling wilde totaal niets met muziek te maken hebben en kan geen noot lezen. Nu wil Patrice weten waar zijn vader mee bezig was en hij vraagt een conservatorium studente te komen om de partituren te spelen.
Over de moeder had ik graag meer willen weten. Zij is uiteindelijk de spil waar het allemaal om draait en er blijkt toch meer achter haar verhaal te zitten dan de tweeling en daarmee dus ook de lezer, oorspronkelijk had gedacht. De opbouw van het verhaal met de schriften vond ik mooi, al wist ik niet helemaal wat ik van het einde moest denken. De kleine minpunten doen echter niets af aan het feit dat dit een bijzonder boek is.

Oospronkelijke titel: Der Klavierstimmer

Oorspronkelijk uitgegeven in 1998
Nederlandse uitgave in 2008 door Uitgeverij Wereldbibliotheek
Vertaling: Gerda Meijerink