Una via a Palermo (2013)

Twee vrouwen, Rosa (Emma Dante) en Clara (Alba Rohrwachter), zijn in Palermo vanwege een bruiloft. Hun relatie loopt echter niet lekker en er zijn allerlei irritaties. Dan slaan ze een verkeerde weg in en komen terecht op een smalle weg, waar een andere auto hen tegemoet komt.

In deze auto zit een familie die in de buurt woont en oma Samira (Elena Cotta) zit achter het stuur. De beide auto’s komen klem tegenover elkaar te staan en zowel Rosa als Samira weigert achteruit te gaan. De familie en de hele buurt bemoeit zich ermee, maar beide vrouwen weigeren op te geven en zijn bereid urenlang in de auto te zitten, wachtend tot de ander het opgeeft.

Pas de volgende ochtend wordt de situatie opgelost, maar niet zoals men had verwacht.

De strijd tussen Rosa en Samira is bijna een spaghetti western, en zo is het ook gefilmd. Ze hebben geen pistolen, maar wel een bord pasta dat ze allebei in de heg gooien om aan te geven dat ze de strijd wel kunnen voeren zonder te eten.

Iedereen, zowel Rosa als Samira, als de familie en de rest van de buurt, heeft een aandeel in wat er gaande is en iedereen heeft eigen redenen om het zo lang mogelijk te laten duren. Maar wie is er nu werkelijk de baas, is het de botte en tirannieke schoonzoon van Samira, of is het de frêle Samira zelf?

Het is niet alleen een strijd tussen twee vrouwen of twee auto’s, het is ook een strijd, een botsing, tussen arm en rijk, tussen noord en zuid. Clara en Rosa zijn lesbisch, artistiek en komen uit Rome, de familie van Samira is arm en talrijk en lager opgeleid.

Rosa (Emma Dante)

Una via a Palermo is prachtig gefilmd, met wisselende perspectieven. Soms zie je de scene vanuit Samira of Clara, soms door de jaloezieën heen alsof je een buurvrouw bent die kijkt wat er gebeurt. Al na 15 minuten staan de auto’s tegenover elkaar en gebeurt er wat actie betreft weinig meer, maar gaat het om kleine dingen. De eindscène is prachtig, tien minuten lang zie je het hele dorp voorbij rennen, op weg naar de auto van Samira. We weten wat er is gebeurd, maar hoe het verder wordt afgehandeld zien we niet.

Elena Cotta maakt indruk als Samira, die de hele film geen woord zegt, alleen in de laatste scènes, maar dat is denk ik om duidelijk te maken wat er is gebeurd. Tenminste, ik had toen al wel een vermoeden.

Samira (Elena Cotta)

Prachtig is de knipoog die ze geeft aan Rosa, ergens aan het begin. Is dat om aan te geven dat ze het samen wel zullen rooien en dat de rest van de buurt en de familie er eigenlijk niet toe doet? Is het een verwijzing naar wat komen gaat? We weten het niet, want net als zoveel andere zaken, wordt dit niet uitgelegd. Ik vind zoiets geen probleem, ik houd er wel van als er dingen open blijven en je zelf iets in kunt vullen, maar sommige andere mensen zullen dit misschien irritant vinden.

Una via a Palermo is geen lange film, 90 minuten, maar wel een heel mooie film. Als je houdt van snelle scènes en veel actie is dit echter niet de film voor jou.

Als je houdt van subtiele humor, zwarte humor, verstilde momenten, lange scènes zonder dialoog die iets uitdrukken juist in de manier waarop ze gefilmd zijn, dan is dit zeker wel de film voor jou.

Ik heb er van genoten en ben dan ook erg blij dat deze film voor mij onder de Kerstboom lag!

De laatste scène