The judgement of Paris, Ross King

In de 19e eeuw was het in Parijs de Salon die bepaalde wat goede schilderkunst was. Een schilderij moest een historische of Bijbelse afbeelding hebben en met perfecte details zijn afgewerkt.

Elke twee jaar hield de Salon een tentoonstelling en als je als schilder iets wilde bereiken, dan moest je toegelaten worden tot de salon en een van je werken goedgekeurd krijgen. Helaas, een strenge jury wees heel veel werken af die volgens hen niet aan de normen van echte schilderkunst voldeden en ze waren vaak niet mals in hun kritieken.

Ernest Meissonier was een van de meest beroemde schilders in Frankrijk. Hij stond bekend om zijn gedetailleerde perfectie, zijn hang naar vroeger en zijn afkeer van de moderne samenleving. Dit legde hem geen windeieren, keer op keer werden zijn schilderijen toegelaten tot de Salon, kreeg hij eremedailles en kon hij hoge bedragen vragen voor zijn werken.

Aan de andere kant had je Édouard Manet en zijn drang tot vernieuwen. Hij wilde nieuwe onderwerpen schilderen en zich niet beperken tot de conventies van de Salon. Zijn schilderijen werden dan ook keer op keer geweigerd, en werken als Dejeuner sur l’herbe en Olympia wekten niet alleen hoon maar zelfs afschuw.

 

Manet, Muziek in de Tuilerieen,
dit schilderij werd door de critici verafschuwd. 

Ross King beschrijft in zijn Judgment of Paris (prachtig gevonden titel trouwens, met heel veel lagen) hoe vanaf 1863 Manet probeerde zijn moderne kunst geaccepteerd te krijgen, zonder veel succes, terwijl Meissonier de ene triomf na de andere kon vieren.

Toch veranderde langzaam het kunstzinnige klimaat, Manet’s vrienden zoals Monet, Degas en Renoir zagen hem als een inspiratie en gingen zelfs nog verder, schilderden in de open lucht en met weinig details om het moment te kunnen vangen. 

Ook kwam er van alle kanten steeds meer kritiek kwam er op de rigide regels van de Salon, de schilders wiens werk geweigerd was, kregen hun eigen tentoonstelling (Salon des Réfusees) en er werden langzaam maatregelen genomen om de invloed van de Salon te verminderen.

Tegenwoordig kennen wij Édouard Manet  goed en bewonderen we zijn werken, zijn nieuwe visie en durf. Bovendien zien we welke invloed hij heeft gehad op de schilders die na hem kwamen.

Ernest Meissonier is bijna door iedereen vergeten en als we zijn schilderijen nu zien, bewonderen we waarschijnlijk de technische perfectie, maar raken doen zijn schilderijen ons niet meer.

Meissonier, Franse veldtocht

The judgement of Paris vertelt het verhaal van twee schilders, die elk staan voor een van de stromingen binnen de kunst in Parijs in de tweede helft van de 19^e eeuw. We leren zowel Meissonier als Manet kennen, leren hoeveel voorbereiding er gedaan werd voor de historische schilderijen, begrijpen de frustraties van Manet, in het kort; deze twee schilders, zo verschillend, komen ons beiden nader.

Ross King, van wie ik eerder De koepel van Brunelleschi las, is er opnieuw in geslaagd een heel interessant en goed verhaal te vertellen waarin technische details niet geschuwd worden maar waarin het vooral gaat om de twee verschillende persoonlijkheden, maar waarbij Parijs in de 19^e eeuw en de kunstwereld ook tot leven komen.

Zeer knap gedaan.

Uitgegeven in 2006

Geen Nederlandse vertaling