Oesters, Rascha Peper

Olga studeert in Amsterdam en als ze terugkomt van een vakantie in Frankrijk kan ze meerijden met schilder Frank de Winter. 

Ondanks het grote leeftijdsverschil, zij is twintig, hij is zestig, worden ze verliefd en krijgen ze een relatie. Om het andere weekend gaat Olga naar Zeeland, waar Frank woont. Haar familie en vrienden begrijpen niet wat ze met die oude man moet, maar de liefde is oprecht. Toch blijkt de liefde niet tegen het leeftijdsverschil opgewassen te zijn. 

Olga ontmoet gedreven student Harold en de relatie met Frank verwatert. Olga probeert om de twee werelden te balanceren, ze gaat nog elk ander weekend naar Frank toe, maar verlangt er ook weer naar om in Amsterdam te zijn. Uiteindelijk zal ze een keuze moeten maken.

Olga trouwt met Harold en gaat met hem mee naar de buitenlandse posten waar hij als diplomaat terecht komt. Eerst gaan ze naar New York. Contact met Frank is er sporadisch in de vorm van brieven, hoewel Olga altijd aan Frank blijft denken. Na zo’n anderhalf jaar komt ze in een oude krant een overlijdensadvertentie van Frank tegen.

In de jaren die volgen blijft het verdriet om Frank, de man die haar eerste en misschien wel haar grootste liefde was, op de achtergrond meespelen. Als ze in Wenen na een ziekte een depressie krijgt, komt dit verdriet weer naar boven.

Ik had al wel een aantal boeken van Rascha Peper gelezen en ik vind haar schrijfstijl erg mooi. Ik probeer nu de verzameling wat completer te krijgen en daarom had ik een paar van de boeken die ik nog niet had gekocht. Oesters was haar debuutroman uit 1991. In 130 pagina’s weet ze het verhaal strak en mooi neer te zetten. Waar Rascha Peper zo goed in is, in korte zinnen een hele situatie of een gemoedstoestand duidelijk maken, zie je hier ook al. Mooie beschrijvingen ook, zoals waar de relatie tussen Olga en Frank langzaam verandert.

‘Nee, er deed zich geen enkele ondergravende gebeurtenis voor. Geen ruzie-ruzie maakte Frank niet-, zelfs geen heimelijke irritatie, en er was geen ander in het spel. Het ging eigenlijk net als met dat pad in het Wienerwald, niet ver van hun huis: een prachtig bospad, fraaie, afwisselende begroeiing, fluitende vogels. Je loopt er als vanzelf, zonder de geringste inspanning, tot je na een kromming van het pad de afgelegde weg kunt overzien. Het blijkt een afdaling geweest te zijn, zo geleidelijk dat niet vast te stellen valt wanneer het dalen begonnen is, maar in ieder geval ligt het hoogste punt al ver achter je.’