Some tame gazelle, Barbara Pym

Belinda en Harriet zijn ongetrouwde zussen die een huis delen, ergens in een Engels dorpje in de jaren ’50. Veel gebeurt er in hun levens niet, alles gaat zijn gezapige gangetje.

Belinda is de jongere zuster, verlegen en tikje wereldvreemd. Ze is al jaren verliefd op de aartsdiaken Henry, die echter getrouwd is met Agatha. Belinda kan haar hart echter elke zondag ophalen als Henry zijn preek houdt, want door de vele poezie citaten is Belinda de enige die daar echt van geniet. Het doet haar herinneren aan de tijd dat Henry haar, toen ze jong waren, poezie voorlas. Belinda wil het goede wel doen, maar twijfelt er ook regelmatig aan of dat wel goed genoeg is.

Harriet mag zich graag modieus uitdossen, met behulp van een goed korset kan ze zich met enige moeite in haar wufte fluwelen creaties hullen. Ook bekommert ze zich om de rij van hulp dominees die in het dorp komen wonen door hen regelmatig voor het eten uit te nodigen en voor hen te bakken en te breien. Regelmatig vraagt de Italiaanse count Bianco haar ten huwelijk, maar zij weigert hem altijd in goede verstandhouding.

Het leven van beide zussen is weinig opzienbarend, maar zij zijn er wel tevreden mee. De komst van een bibliothecaris en daarna van een missiebisschop dreigen die rust en tevredenheid dan ook danig te verstoren.

De naam Barbara Pym was ik al vaker tegengekomen, maar ik had nog nooit één van haar boeken gelezen. Toen ik echter de enthousiaste recensies van Anna over haar las, wist ik dat ik hier verandering in aan moest brengen.

Some tame gazelle is de eerste roman van Barbara Pym die ik heb gelezen, maar zal zeker niet de laatste zijn. Excellent women en Jane and Prudence liggen hier al klaar.
Ik vind Pym’s fijne ironie leuk, de manier waarop ze situaties beschrijft met een oog voor het wat belachelijke, maar tegelijkertijd zonder het belachelijk te maken.

Even twee voorbeelden van de dingen die ik grappig vond.

Als Harriet net een huwelijksaanzoek heeft afgewezen, wordt dit door hun vrienden besproken.

‘On the treshold of sixty’, mused Dr. Parnell. ‘That’s a good age for a man to marry. He needs a woman to help him into his grave. ’

Op een gegeven moment komt de missiebisschop logeren bij de aartsdiaken, maar die heeft daar weinig zin in en doet zijn uiterste best het verblijf niet zo heel comfortabel te maken. De logeerkamer is donker, het matras is vol kuilen en de aartsdiaken bekommert zich persoonlijk om de boeken voor op het nachtkastje.

All the same he had taken pleasure in making a suitable selection of books for the bedside table- a volume of Tillotson’s sermons, Klaeber’s edition of Beowulf, the poems of mrs Hermans, an old Icelandic grammar, and as a concession to the Bischop’s connection to Africa, a particularly dull anthropological work, which had been included with some other books he had bought at a sale. The bishop would naturally want thrillers - the clergy always did, he found- but he was keeping his own supply locked up in his study.

Er spreekt een rust uit het boek, een gevoel van voldaanheid en tevreden zijn met het lot dat me heel aangenaam trof. Er gebeurt misschien aan de oppervlakte niet veel, maar in de diepere lagen van het dorp en de mensen die we leren kennen gebeurt er heel wat.
Het helpt trouwens wel als je het verschil weet tussen de high- en lowchurch in de Anglicaanse kerk, evenals het standpunt van de meeste Anglicanen in die tijd over de Rooms Katholieke kerk, anders zullen sommige verwijzingen misschien langs je heen gaan.

Ik geloof dat ik nu al kan zeggen: ik ben fan.