Het kleine meisje van meneer Linh, Philippe Claudel

Meneer Linh is al een oude man als hij uit zijn door oorlog verwoeste land vlucht.  Zijn familie is omgekomen, en het liefst was de oude man ook gestorven, maar hij moet blijven leven voor zijn kleindochter. Dit kleine meisje heeft hem nodig om sterk te zijn, om een oude mangoboom voor haar te zijn terwijl zij nog een klein groen mangootje is.

Daarom heeft hij de beslissing genomen om naar een nieuw land te gaan, zodat zij  een goede toekomst zal krijgen. Wennen in het nieuwe land is niet gemakkelijk. Hij heeft een bed in een opvang voor vluchtelingen waar ook andere families uit zijn land zijn, maar heel hartelijk zijn ze niet voor hem.

Meneer Linh spreekt de taal niet van dit nieuwe land en herkent geen van de geuren, hij voelt zich ontwortelt en weet niet hoe hij het moet redden.

Tot hij op een dag de moed heeft om een wandeling te maken en hij meneer Bark tegenkomt. Deze dikke man praat tegen hem en is vriendelijk en langzaam groeit er een vriendschap, hoewel beiden elkaars taal niet spreken. Meneer Linh heeft nu ook een nieuwe reden om door te zetten en te overleven, hij heeft een vriend.

Van nu af aan zit de oude man vanaf het opstaan al te wachten op het moment dat hij weer bij zijn vriend zal zijn. In gedachten heeft hij het over zijn ‘vriend’, en dat is het ook, daar is geen twijfel over mogelijk. De dikke man is zijn vriend geworden, al kan hij zijn taal niet spreken en er geen woord van verstaan, en al is het enige woord dat hij zelf kent ‘goedendag’. Dat geeft allemaal niet. Trouwens, de dikke man kent ook maar één woord in de taal van meneer Linh, en dat is hetzelfde woord.

Helaas kunnen meneer Linh en zijn kleindochter niet in het opvanghuis blijven en moet er een nieuw onderkomen gezocht worden. Meneer Linh is bang dat dit zal betekenen dat hij zijn vriend niet meer zal kunnen zien en ondanks de nieuwe omstandigheden doet hij zijn uiterste best om meneer Bark terug te vinden.

In slechts 143 bladzijdes weet Philippe Claudel te vertellen over vriendschap over de grenzen van taal heen, over hoop en medemenselijkheid. Prachtig hoe meneer Linh en meneer Bark in elkaar hun eigen verdriet herkennen en elkaar tot steun kunnen zijn.

In kleine momenten en gebaren wordt veel uitgedrukt. Heel mooi vond ik dat meneer Linh om pakjes sigaretten vraagt bij de leiding van het opvanghuis, zodat hij iets heeft om aan meneer Bark te geven, de man die hem eindelijk de geuren van zijn nieuwe vaderland heeft leren kennen.

Halverwege het verhaal kom je er langzaam achter wat er aan de hand is en dan besef je dat het leven van meneer Linh nog veel triester is dan je al dacht.

Wat is een mensenleven anders dan een keten van leed om je hals? Wat heeft het voor zin om door de dagen, maanden en jaren te gaan, steeds zwakker en opnieuw gekwetst? Waarom zijn de dagen die nog moeten komen altijd weer bitterder dan de dagen die voorbij zijn en die ook al zo bitter waren?

Dit fijngevoelige verhaal heeft me diep geraakt en ontroerd, vooral het hartbrekende einde kan denk ik niemand onberoerd laten. Ik heb in ieder geval mijn tranen niet kunnen binnenhouden en heb de hele avond nog met dit verhaal in mijn hoofd gezeten, zoveel indruk heeft het gemaakt.

Het kleine meisje van meneer Linh is een zeldzaam mooi boek en zeker niet het laatste boek dat ik van Philippe Claudel wil lezen, er ligt al een hele stapel klaar.

Originele Franse titel: La petite fille de monsieur Linh

Uitgegeven in: 2005

Nederlandse uitgave 2005 door uitgeverij De bezige bij

Nederlandse vertaling: Manik Sarkar

Bladzijdes: 143