Liever geen applaus voor ik leef, Sander van Leeuwen

Thomas heeft het voor elkaar, zo lijkt het; net afgestudeerd, een baan, een leuk huisje en een leuke vriendin. Dit klinkt echter beter dan het is. Als pas afgestudeerd psycholoog komt hij niet aan de bak en zijn baan bestaat eruit dat hij ’s avonds basisscholen schoonmaakt. En hoewel hij en Eva nog bij elkaar zijn, is dit meer gewoonte geworden dan dat het nog echt goed zit tussen hen tweeën.

Thomas is in een gat terecht gekomen en het lukt hem niet eruit te komen, hij solliciteert niet eens meer en wacht de hele dag tot hij moet werken, dat is het enige dat hij uitvoert. Schuldgevoel om zijn beste vriend die enige jaren geleden zelfmoord pleegde, speelt ook nog altijd een rol in zijn leven.
Kortom, het lukt Thomas niet de draad op te pakken en met zijn leven verder te gaan, of er zelfs maar aan te beginnen.

Dan krijgt hij een brief van de Schotse Anna, die geboren is in het huis waar Thomas nu woont. In de eerste instantie vermoedt Thomas een grap en schrijft hij niet terug, maar als er meer brieven komen, ontstaat er een briefwisseling. Thomas merkt dat Anna zeer ongelukkig is en voor het eerst in lange tijd komt hij weer in actie. Hij besluit Anna op te zoeken en te kijken wat hij voor haar kan doen.

Liever geen applaus voor ik leef heeft mooie zinnen, mooie beschrijvingen en mooie gedachtegangen. Ik had op een gegeven moment wel de neiging om Thomas een schop onder zijn kont te geven, zeker omdat hij niet vooruit te branden is. Hij blijft maar hangen in zijn ellende en apathie. Toch komt hier langzaam verandering in, als de briefwisseling langer duurt, begint Thomas zichzelf ook weer te vinden (en dat werd tijd ook).

Bijna aan het einde gebeurde er echter iets waardoor ik bijna het boek aan de kant gooide, teleurgesteld in de clichématige en vergezochte oplossing. De regels uit de songteksten die her en der door het verhaal gestrooid waren, begonnen me vanaf dat moment ook meteen te irriteren. Tot die tijd vond ik ze nog wel iets hebben, de teksten die Thomas ooit ook had willen schrijven, die zijn gedachten beter weergaven zoals hij op een andere manier niet kon.

Ik was een beetje te voorbarig en enkele bladzijdes later bleek ik voor niets chagrijnig te zijn geworden. De afloop zat gelukkig toch anders in elkaar. Uiteindelijk was het was het einde voor mij toch een tikje onbevredigend, want zo heel goed vond ik het niet uitgelegd hoe de situatie met Anna in elkaar zat. Of eigenlijk, het hoe was wel duidelijk, maar het waarom vond ik wat moeizaam en niet zo heel geloofwaardig.

Kortom, niet helemaal zo mooi als ik hoopte, maar zeker niet zo’n afknapper als ik even vreesde en over het algemeen was dit debuut van Sander van Leeuwen de moeite waard.

Uitgegeven in 2015 door uitgeverij Meulenhoff de Boekerij

Bladzijdes 192 (ereader)

Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar van de uitgever gekregen. Dat doe ik niet vaak, maar in dit geval heeft het goed uitgepakt.