Florence en Stendhal

Kunst, goede kunst, kan een mens raken en overweldigen en tot het diepst emotioneren. Iedereen heeft waarschijnlijk wel eens meegemaakt dat een muziekstuk je tot tranen heeft bewogen of dat je helemaal stil werd van een mooi schilderij of een beeld.

Medaillons van Della Robbia bij Ospedale degli Innocenti

Op een plek waar zoveel kunstschatten zijn als Florence, is het als toerist helemaal gemakkelijk om geraakt te worden door alles wat je om je heen ziet.

De 19^e eeuwse Franse schrijver Stendhal beschreef dat hij zich tijdens zijn bezoek aan Florence duizelig had gevoeld, bijna was flauwgevallen en hartkloppingen had gekregen van al het moois om hem heen.

Hij was niet de enige, naar verluidt worden elk jaar tientallen toeristen opgenomen op de eerste hulp van de ziekenhuizen van Florence met soortgelijke symptomen, zoals flauwvallen in het Uffizi museum.

Madonna con Bambino van Botticelli

Psychiater Graziella Magherini heeft hier in de jaren ’70 een boek over geschreven en dit verschijnsel het Stendhalsyndroom genoemd. Anderen betwijfelen weer of dit wel echt bestaat, maar mij persoonlijk lijkt het niet vreemd dat Florence in staat is om mensen van hun stuk te brengen.

Florence, een stad waar mensen soms een beetje gek van kunnen worden. Gelukkig is het maar tijdelijk, de meeste mensen die lijden aan het syndroom van Stendhall komen tot rust en kunnen daarna weer verder zonder verdere nawerkingen.

In het Uffizi merkte ik trouwens dat ze op regelmatige plekken bankjes hadden neergezet op een plek waar geen enkel kunstwerk te zien was, alleen grijze muren. Een heel goed idee om op die manier de mensen even tot rust te laten komen na al die overweldigende schoonheid en kunstschatten.