De held, Jessica Durlacher

Ik had nog nooit iets van Jesscia Durlacher gelezen, maar een collega was enthousiast over ‘De held’ en ik kon het van iemand lenen, dus wilde ik het wel proberen.
(het kan zijn dat ik voor sommige mensen op het einde van dit stukje al teveel van het boek verklap, dus als je het einde niet wilt weten, lees dan niet verder)

‘De held’ gaat over Sara Silverstein, die getrouwd is met producent Jacob Edelman. Samen hebben ze twee kinderen, Mich, die nu studeert in Amerika en Tess, die nog maar dertien is. 

Herman, Sara’s vader, overlevende van de oorlog en van de kampen, sterft nadat hij complicaties krijgt na een val in de tuin. Herman was belangrijk voor Sara, met zijn bezorgdheid voor zijn familie en zijn kracht. Zijn kleinzoon Mich lijkt daarin op hem. Ondanks het feit dat zijn moeder er mordicus op tegen is, wil Mich  dienst nemen in het Amerikaanse leger bij het korps mariniers. (dat kan, want de kinderen zijn in de VS geboren)

Tijdens het hardlopen wordt Sara door een man aangevallen en enkele weken later wordt het gezin in hun huis overvallen. Deze gewelddadige aanvallen schokken de fundering van Sara’s wereld en zij wil nog maar één ding; wraak. Zeker als blijkt dat de daders bekenden waren, en één een verleden met haar vader had. Het oude pistool dat ze hebben gevonden onder het bureau van Herman kan daarbij misschien uitkomst bieden. Uiteindelijk speelt Mich hierin ook een rol en komt Sara erachter wat haar vader al die jaren heeft verborgen.

Ik weet niet helemaal wat ik van ‘De held’ moet denken. Het las op zich wel prettig weg, maar het kon me toch niet zo heel erg boeien. Ik vond het wel interessant om te lezen hoe de oorlog zelfs in de derde Joodse generatie nog doorwerkt. Dat de kleinzoon doet, wat de opa toen hij jong was niet kon doen vond ik ook wel een aardig gegeven.

Maar het probleem was dat ik iedereen zo ontzettend onsympathiek vond. Sara is een ontzettende zeurpiet, getrouwd met een heel vervelende man waarvan ik eigenlijk niet begreep waarom ze met hem getrouwd was. Mich en Tess konden me eerlijk gezegd ook niet zo heel erg boeien en aardig vond ik ze al helemaal niet.

De gebeurtenissen die Sara en haar gezin meemaken zijn natuurlijk wel erg, maar het blijft maar doorgaan met het drama, er is geen enkel rustpunt hierin. Dat zorgde ervoor dat ik op een gegeven moment dacht ‘Tuurlijk, dit kan er ook nog wel bij.’ En de uiteindelijke uitkomst van wat Mich heeft gedaan vind ik ook niet erg prettig, het was namelijk onnodig, de politie had de zaak al bijna opgelost. Dan is iets geen noodweer of zelfverdediging meer, maar gewoon ordinaire wraak. En daar is weinig verhevens of rechtvaardigs aan.

Wie was de held? Herman? Sara? Mich? Voor mij, helaas, geen van allen. Ik vond het een interessante en best aardige kennismaking met Jessica Durlacher, maar ik denk dat ik niet zo heel snel weer een boek van haar zal lezen.