Come tell me how you live, Agatha Christie

In 1930 trouwde Agatha Christie voor de tweede keer, nu met archeoloog Max Mallowan. Regelmatig ging ze met hem mee naar opgravingen in Syrië, Palestina  en Irak. Ze kon hier schrijven, maar maakte zich ook nuttig bij de opgravingen zelf door de foto’s te ontwikkelen of de opgegraven artefacten te beschrijven.

In 1944 heeft ze Come tell me how you live geschreven, waarin ze haar ervaringen vertelt, dit is in 1946 uitgekomen.

Come tell me how you live is geen droog, feitelijk verslag, maar staat vol heerlijke anecdotes. Agatha Christie toont in dit boek dat ze een oog heeft voor het absurde en dat ze heel grappig kan zijn. 

Problemen met de bedienden, de werkers, de insecten en allerlei ongemakken van het leven in de woestijn komen aan bod, met wat lichte zelfspot waar de Engelsen in die tijd zo goed in zijn.

Het midden oosten in de jaren ‘30 was voornamelijk onder Brits en Frans bestuur en dit is goed te merken. Zeer politiek correcte mensen kunnen misschien vallen over de stereotypen van verschillende volkeren en sommige fijn gevoelige zieltjes zouden zich misschien beledigd kunnen voelen door wat omschrijvingen, maar Agatha Christie neemt net zo goed de Engelsen in het algemeen en zichzelf in het bijzonder op de hak.

Hier een klein citaat om een voorproefje te geven van haar manier van schrijven. Het was lastig er één uit te zoeken, want er waren zoveel geweldige scenes te vinden, maar ik vond deze zo leuk omdat je dit ook meteen voor je ziet.

I am now quite busy. In addition to repairing pottery, there is the photography- a dark room has been allotted to me. It somewhat resembles the ‘Little ease’ of medieval times.

In it, one can neither sit nor stand! Crawling in on all fours, I develop plates, kneeling with bent head. I come out practically asphyxiated with the heath and unable to stand upright, and take a good deal of pleasure of detailing my sufferings, though the audience is somewhat inattentive- their entire interest is in the negatives, not the operator. Max occasionally remembers to say warmly and tactfully ‘I think you are wonderful, dear’, in a slightly abstracted manner.

Agatha Christie gebruikte haar ervaringen in sommige boeken. Heel duidelijk in Moord in Mesopotamie (dat zich afspeelt in een archeologische expeditie), maar andere voorbeelden zijn Dood van een huistiran en Rally naar Bagdad (heel slecht, die laatste trouwens, niet lezen!)